พิษรัก แฟนเก่า

ขอทาน

"ออกไป"

เหมือนกับว่าธันวาตั้งสติได้ เขายืนตัวตรงสองมือล้วงกระเป๋ากางเกงยีนแล้วพูดไล่เธอออกมาเสียงเรียบ ในเมื่อเลือกที่จะไปจากเขาแล้ว ก็อย่าซมซานกลับมา ธันวามองใบหน้าเศร้าหมองของคนตัวเล็กตรงหน้า มือเรียวสั่นเทาของเธอเดินเข้ามาใกล้เขาอีกนิดเอื้อมหยิบกาแฟรสชาติที่เขาโปรดปรานยื่นไปตรงหน้าให้เขาได้ลิ้มลอง

"ฮันนี่เลมอนแบล็กคอฟฟี่ค่ะ แต่วันนี้พายทำแบบร้อนให้นะคะ พายหาน้ำแข็งไม่เจอ"

เขาปัดมือเธอออกเบาๆ ที่จริงอยากทำแรงกว่านี้แต่กลัวน้ำร้อนจะลวกมือเธอ แล้วจะมาลำบากเขาอีก ธันวาเดินเลี่ยงไปทางอื่น ไม่ยอมพูดกับเธอเหมือนเดิม ไม่ยอมมองหน้าเธอ เขาไม่อยากได้ยินเสียงเธอด้วยซ้ำ

"ผสมน้ำผึ้งกับน้ำร้อนคนให้เข้ากันแล้วใส่มะนาว พายเอาเมล็ดกาแฟมาบดเองที่เครื่องบดที่อยู่ในครัวแล้วเทลงไปในแก้ว ตกแต่งด้วยมะนาวฝานให้พอมีกลิ่นหอม ไม่ลองชิมดูเหรอคะพายทำตามที่พี่ธันเคยสอนทุกอย่างเลยนะ"

เธอยื่นแก้วให้เขาอีกครั้ง ธันวายืนนิ่งเขากำหมัดแน่นเธอกล้าพูดเรื่องอดีตกับเขาได้ยังไง ทำไมเธอถึงต้องรื้อฟื้นเรื่องที่มันผ่านมาแล้ว เธอจะกลับมาทำให้เขาสับสนวุ่นวายทำไมอีก

ภาพความทรงจำเก่าๆ ผุดขึ้นในห้วงความคิด วันนั้นเขาไปรับพายอาร์ที่โรงเรียนมัธยมปลายกลับมาที่คฤหาสน์ธรรมธัช ในขณะที่กำลังช่วยกันล้างจานเด็กสาวผมเปียก็พูดขึ้น

"เอ๊ะ นั่นอะไรคะพี่ธัน"

"เครื่องชงกาแฟน่ะ พ่อบุญธรรมพี่ซื้อมาพายอยากลองเล่นไหมครับ"

"อยากค่ะ"

ทั้งสองคนรีบช่วยกันล้างจาน ไม่ใช่ว่าไม่มีใครล้างให้นะแต่ว่าพายอาร์ยืนยันจะล้างเองธันวาก็เลยตามใจ หลังจากล้างจานกันเสร็จเรียบร้อยแล้วธันวาก็สอนพายอาร์เล่นเครื่องชงกาแฟ

"พี่กินกาแฟดำใส่น้ำผึ้งมะนาว พายทำตามสูตรนี้นะครับ"

"ทำไมพายต้องทำด้วยคะ ยุ่งยากตายเลย"

"เพราะในอนาคตเมื่อพายเป็นภรรยาของพี่แล้ว พายต้องชงให้พี่กินทุกวัน ระหว่างนี้ถือว่าซ้อมละกันนะ"

"ขี้ตู่ ใครเขาอยากแต่งงานกับตัวเอง"

เด็กสาวผมเปียกหมุนตัวกลับ แต่ก็หนีไม่พ้นสองแขนแข็งแรงของชายหนุ่มด้านหลังกักขังเธอเอาไว้ในอ้อมแขน เขาจูบลงที่หน้าผากของเธอเบาๆ แล้วถามเธออีกครั้ง

"ไม่อยากเป็นเจ้าสาวของพี่จริงเหรอ~"

"พี่ธันเล่นจูบพายแบบนี้ พายจะไปเป็นเจ้าสาวของคนอื่นได้ยังไงล่ะคะ"

ธันวายังยืนเหม่อกลิ่นกาแฟโชยขึ้นแตะจมูกของเขา เขาเริ่มได้สติปัดแก้วกาแฟนั่นออกไปอีกครั้งจนมันร่วงลงพื้นแตกกระจาย พายอาร์รีบถอยหลังไปสองสามก้าวดีนะที่เธอไหวตัวทันไม่อย่างนั้นต้องถูกน้ำร้อนลวกแน่ๆ

"ให้พายทำงานด้วยได้ไหมคะ รายได้จากงานพาร์ตไทม์ที่เดิมมันไม่พอกับรายจ่ายที่พายมี"

รายได้ไม่ได้น้อยเลยพี่ณดาเจ้าของร้านแก้วโปรดคาเฟ่ที่เปิดตรงข้ามมหา'ลัย ให้ค่าตอบแทนเธอกับน้องสาวค่อนข้างสูงเพราะทำงานด้วยกันมานาน แต่ที่เธอต้องเอาเรื่องนี้มาอ้างเพราะเธอต้องได้ทำงานที่นี่เท่านั้น ไม่งั้นเพียงฟ้าอาจจะเป็นอันตรายได้ นี่ก็หลายวันมากแล้วทางนั้นยังส่งคลิปของเพียงฟ้ามาย้ำกับเธอเสมอไม่ให้ชักช้า แม้ว่าในคลิปจะเป็นเพียงฉากเดิมๆ คือฉีกกระชากเสื้อผ้าของเพียงฟ้า และข่มขู่เล็กน้อยเท่านั้น แต่เธอก็ยังห่วงน้องสาวของเธออยู่ดี

"ไสหัวไปซะ อย่ามาเที่ยวขอทานที่นี่!"

พายอาร์ก้มหน้านิ่งเธอรู้ว่าเขาโกรธ รู้ว่าเขาเกลียดเธอมาก รู้ว่าเขาแค้นเธอ เธอรู้ทุกอย่าง เธอเองก็อยากบอกเขาทุกอย่างเหมือนกันแต่เธอพูดไม่ได้ เธอไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลยเพราะทุกคำพูด ทุกการกระทำของเธออีกฝ่ายมักรู้เสมอ

"พี่ธัน"

"เธอจะให้ฉันรังเกียจเธอมากแค่ไหน ทำไมวะไอ้สารเลวนั่นมันเลี้ยงดูเธอไม่ได้รึไง!"

" ... "

จุก จุก จนพูดไม่ออกเธอไม่รู้ว่าจะพูดออกไปยังไง เธอไม่ได้มีใครทั้งนั้นทุกอย่างมันเป็นการจัดฉากของอีกฝ่าย เธอรู้นะว่าเป้าหมายของอีกฝ่ายคือทำลายอนาคตของธันวา แต่ว่าฝั่งนั้นกลับใช้ชีวิตครอบครัวที่เหลือเพียงแค่แม่ กับน้องสาว แล้วยังมีแม่บ้านอีกคนของเธอมาเดิมพัน เธอกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวยอมร่วมมือกับฝั่งนั้นแม้ว่าจะเพราะเขาข่มขู่เธอก็ตาม แต่เธอก็ได้ทำร้ายพี่ธันวา ผู้ชายคนเดียวที่รักเธอ ทะนุถนอมเธอ ดีกับเธอเสมอมา

เธอมันเลว เลวอย่างที่เขาว่านั่นแหละ …

"อ่ะ!"

ธันวาหมุนตัวกลับมา เขาบีบปากเธออย่างแรงแววตาต่างไปจากเดิมเล็กน้อยคราวนี้มันแข็งกร้าว เขาบีบปากเธอจนเจ็บราวกับว่าแผงฟันของเธอจะหลุดออกมาอย่างนั้น เธอกำข้อมือของเขาแน่นน้ำตารื้นคลอเบ้าตาสวยเพราะความตกใจและเจ็บปวด

"ไปขอทานที่อื่น ที่นี่ไม่มีแม้แต่เศษบุญให้เธอหรอกนะ"

เขาผละออกแล้วเดินไปเปิดประตูให้เธอ ยังไม่เพียงแค่นั้น ธันวาเดินกลับมาแล้วกระชากกระเป๋าสะพายข้างของเธอ แฟ้มเอกสารของเธอ โยนมันทิ้งออกไปนอกห้อง พายอาร์จ้องมองการกระทำของเขาอย่างตกตะลึงเธอไม่เคยเจอกับธันวาในเวอร์ชันนี้มาก่อน ไม่เคยรู้ว่าเขาอารมณ์รุนแรงถึงเพียงนี้

"พี่ธัน ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย"

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฉันต้องเห็นใจเธองั้นเหรอ ฉันต้องเห็นใจคนที่ทำร้ายฉันอย่างนั้นเหรอ" เขาหัวเราะราวกับคนบ้า

"พี่มันเจ้าคิดเจ้าแค้น!"

"ที่ฉันทำทุกวันนี้ ไม่ได้เรียกว่าปล่อยเธอไปเหรอ หรือเธออยากจะรู้จักคำว่าเจ้าคิดเจ้าแค้นจากฉันจริงๆ"

เขาเน้นคำพูดในประโยคหลังเพียงแค่นี้น้ำตาใสที่กลั้นเอาไว้ มันก็กลั้นไม่อยู่อีกต่อไป เจ็บ เธอเจ็บไปทั้งหัวใจ เธอปวดร้าวไปทั้งใจ ร่างกายของเธอสั่นสะท้านมองภาพบานประตูกระจกค่อยๆ ปิดลงอย่างช้าๆ จนแนบสนิท พายอาร์ค่อยๆ นั่งลงเก็บของที่กระจัดกระจายเต็มพื้น เก็บเอกสารที่ปลิวว่อนไปทั่ว

เธอยกมือขึ้นปาดน้ำตา ร้องไห้สะอึกสะอื้นแต่คนข้างในก็ไม่แม้แต่จะออกมา ไม่เคยคิดเลยว่าพี่ธันวาผู้ชายใจดีที่แสนอบอุ่นของเธอ ตอนนี้ราวกับเป็นปิศาจร้ายที่เธอไม่รู้จักเลยสักนิด

หลังบานประตูกระจก แผ่นหลังแกร่งของมาเฟียหนุ่มแนบสนิทไปกับบานกระจกเย็นเฉียบ เขายกสองมือที่ทำร้ายเธอเมื่อครู่ขึ้นดู ดูมือคู่นี้ที่เคยกุมมือเธอเอาไว้อย่างอ่อนโยน ดูมือคู่นี้ที่คอยปลอบประโลมยามเธอทุกข์ใจ ดูมือคู่นี้ที่เคยกุมหัวใจดวงน้อยเอาไว้ และมือคู่นี้ก็เพิ่งสะบั้นความรู้สึกของเธอให้เจ็บช้ำด้วยการขว้างปาข้าวของเธอ

เขาเดินไปข้างหน้าอีกสองสามก้าวย่อตัวลงปล่อยหยาดน้ำตาอุ่นให้ร่วงลงมา ใช้มือสากที่สั่นเทาเก็บเศษแก้วที่แตกกระจายเมื่อครู่จนมันบาดลึกเข้าไปในผิวเนื้อ น่าแปลกเขาไม่รู้สึกเจ็บที่มือเลยสักนิด แต่กลับรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจบอบช้ำของตัวเอง ปากนุ่มสั่นเทาเผยอเพียงเล็กน้อยเปล่งน้ำเสียงสั่นเครือออกมาเบาๆ

"พี่ขอโทษ"