Berdel için iki ailenin bir araya geleceği konağa ilerleyen araçlar tam da kapı önünde karşı karşıya gelmiş bekliyorlardı. Hanım ağanın hemen ardındaki arabanın arka koltuğunda oturmuş derin bir nefes alan Berfin elini tutan Güneş'ten yana dönerek gülümsedi.
İyiydi. Bir sorun yoktu.
Henüz!
Arabalar park edilerek tek tek boşalmaya başladığında hâlâ elini sıkı sıkıya tutan kız kardeşine bakıyordu Güneş. Bu kadar gergin hissetmesi iyi değildi. Kendisi de gergindi ama Berfin'inkinin yanında lafı bile olmazdı.
Onu bilirdi. Çabuk gerilir, hemen üzülür, sicim gibi gözyaşı dökerdi.
Evin nazlı ceylanı Cavidan zannedilirdi ama, işin aslı Berfin'in olduğu yerde de Cavidan'ın lafı edilmezdi.
Evin en küçüğü sayılırdı Berfin. Babasının son ceylanı, anasının laf etmeye kıyamadığı güzeliydi.
