Urfa'ya yeni bir gün doğuyor, hanım ağa her bir yana sağ salim uyanıp baba koltuğundaki yerini söz verildiği gibi sahiplendiğini duyuruyordu.
Oturduğu arabanın arka koltuğunda yarı açık camdan kendisini merak eden ahaliye bakınıp elini kaldırırken, görünen tek şey keskin gözleriydi.
Ne sözü duyuluyor, ne doğru düzgün yüzü görülüyordu.
Bir süre daha böyle uzak kalması iyi olacaktı. Zira artık o kadar pimpirikli bir hale gelmişti ki, kimden ne bekleyeceğini bilemiyordu.
Arkadan gelen koruma dolu başka bir arabayla yol kabristana doğru ilerlerken camı tamamıyla indirip ruhsuz bakışlarla etrafı sürmeye başladı. Bu kadar duygusuz görünmeye çalışmak çok yorucuydu.
Evvela kalbine yüktü.
Sergilediği bu soğukluk yüreğini donduruyor, onu her geçen gün biraz daha hissizleştiriyordu.
Ne aşk var
