บทที่ 6 จัญไร
894 Words
บทที่ 6 จัญไร
“ บาส น้องเป็นอะไร ” เสียงพ่อดังขึ้น ฉันรีบผละจากพี่บาสแล้วเอามือปาดน้ำตาทันที
“ ผมก็ไม่รู้ครับ น้องไม่ยอมบอก ”
“ ลูกสาวพ่อเป็นอะไรเหรอ ” พ่อจะเป็นคนที่พูดไพเราะกับลูกๆ ทุกคน
“ ปะ…เปล่าค่ะ ”
“ ไปกับพ่อดีกว่า พ่อจะพาไปกินไอติมไปนะ บาสไปชวนบอสมาด้วยลูก ”
“ ครับพ่อ ”
“ แล้วแม่ล่ะคะ ” ฉันเอียงคอถาม พร้อมจ้องตาพ่อ แต่พ่อกลับเบือนหน้าหนีก่อนจะพูดว่า
“ ลูกก็รู้ว่าแม่ไม่ชอบกินของหวาน ”
“ งั้นก็เปลี่ยนไปกินหมูกะทะดีไหมคะ แม่จะได้ไปด้วย ” ฉันพูดเสนอไปทันที
“ ไอ้เบนซ์แกไม่รู้เหรอแม่บ่นเจ็บท้องมาสองสามวันแล้ว บอกท้องอืด ถ่ายท้องไม่ดี ถ้าพาไปกินหมูกะทะก็ยิ่งเจ็บท้องสิ ”
“ อ้าวเหรอ งั้นหนูจะพาแม่ไปหาหมอนะ พ่อค่ะ พาแม่ไปโรงพยาบาลนะคะ ”
“ แกนี่รู้อะไรบ้าง แม่ไปหาหมอมาแล้ว แม่ก็กินยาอยู่ด้วย เห็นบอกอาการเริ่มทุเลาลงแล้ว ” พี่บอสพูดต่อ
“ แต่เมื่อกี้ หนูเห็นแม่หน้าซีดๆ นะ ” ฉันเลือกที่จะพูดกับพ่อ
“ แล้วตอนนี้แม่ทำอะไรอยู่ ” พ่อถาม
“ แม่บอกของีบสักหน่อยค่ะ ”
“ แม่นอนก็อย่าไปปลุกเลย เดี๋ยวก็โดนดุหรอก ” พี่บอสพูด
มันก็จริง คือแม่พวกเราดุจริง ดุจังนะ แล้วลูกทุกคนรวมถึงพ่อก็ดูท่าจะกลัวแม่หมด
หลังจากนั้นพวกเราสี่คนก็พากันขึ้นรถ พ่อเป็นคนขับ ฉันนั่งข้างหน้าคู่กับพ่อ ส่วนพี่บาสกับพี่บอสนั่งเบาะหลัง
ระหว่างนั่งรถกันไป พ่อกับพี่ชายแฝดก็คุยกันออกรสเลยทีเดียว แต่พี่บาสจะคุยน้อยหน่อย ส่วนฉันก็แจมบ้างบางครั้ง แต่สายตาฉันก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่ตกอยู่ที่ตั้งเท้า ดูไปก็เป็นยางรัดผมมีดอกไม้ด้วย น่าจะของแม่มั้ง แต่แม่ไม่ชอบนี่น่าแบบมีดอกไม้ แม่ฉันเป็นคนที่ชอบอะไรเรียบๆ แต่แม่อาจจะเปลี่ยนรสนิยมแล้วก็ได้ แบบนี้เขาฮิตกันจะตาย
ฉันก็ยักไหล่ไม่ได้สนใจยางรัดผมอันนั้นและไม่ได้ก้มไปเก็บด้วยเพราะความขี้เกียจ555+ หันไปพูดคุยกับพี่ๆ ต่อ
หลังจากกลับจากร้านไอติม ตอนนี้ก็ทุ่มกว่าแล้ว ฉันเก็บยางรัดผมนั้นเพื่อจะเอาไปให้แม่ทันที
กะจะเปิดประตูแบบให้แม่ตกใจเล่นสักหน่อย โดยที่ไม่เคาะประตูเพราะแม่ไม่ได้ล็อก
‘ แค่ก~ แค่กๆ ’ เสียงแม่ไอมาจากห้องน้ำ ฉันก็ค่อยๆ เดินตามไปหวังจะให้ตกใจสักหน่อย
“ ตุ๊กแก ”
“ ยะ…ยัยเบนซ์!แม่ตกใจหมดแล้วกลับมาตอนไหนเนี่ย จะไปไหนกันไม่คิดจะบอกเลย ” แม่ดูจะตื่นตะหนก พร้อมหยิบทิชชูที่มีสีแดงๆ ทิ้งลงถังขยะทันที
“ หนูซื้อขนมมาฝากแม่ด้วยค่ะ ออกมาทานสิ ก็จู่ๆ พ่อมาชวนไปกินไอติม พวกเราก็ไปกันไม่กล้าปลุกแม่อะ กลัวโดนดุ ”
“ อืม เอาไปไว้ในตู้เย็นก่อนนะ แม่ค่อยกินพรุ่งนี้ ตอนนี้แม่แปรงฟันแล้ว ”
“ ได้ค่ะ แล้วแม่จะนอนแล้วเหรอ ”
“ ใช่ๆ แม่ง่วงแล้วอะ ”
“ งั้นหนูไม่กวนแล้ว ฝันดีค่ะแม่ จุ๊ป! ” ฉันก็เดินไปกอดแม่แล้วจุ๊ปแก้มท่าน โดยที่ท่านไม่ทันตั้งตัว
“ ยัยเบนซ์ทำตัวเป็นเด็กไปได้ ”
“ แหม่ ก็แค่จุ๊ปแก้มเอง ไม่ว่าจะโตแค่ไหน แต่หนูก็ยังอยากจุ๊ปแก้มแม่แบบนี้ตลอดไปนะ ”
“ ไปๆ ไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ไปเรียนอีกนะ ”
“ ค่ะ ” ฉันหันหลังจะเดินไปที่ประตู เสียงแม่ก็ไอขึ้นอีกครั้ง
“ เออ แม่… ” ฉันพึ่งนึกขึ้นได้ หันขวับไปหาแม่ แล้วแม่ก็ดูตกใจลุกลี้ลุกลนมาก รีบเอาอะไรไม่รู้ซ่อนไว้ด้านหลัง ถึงฉันจะชอบสอดส่องและเผือก แต่ถ้าผู้ใหญ่ทำแบบนี้ คงไม่อยากให้เราเห็นแหละ ฉันเลยไม่ได้เอะใจอะไร
“ มีอะไรอีก ออกไปได้แล้ว แม่จะนอน ”
“ หนูเห็นแม่ทำตกในรถพ่ออะ หนูเลยเอามาให้ ไปนะคะ ” ฉันพูดจบล้วงในกระเป๋าสะพายแล้วหยิบยางรัดผมยื่นให้แม่ มันแปลกที่แม่ทำหน้างง แต่ฉันก็ไม่คิดอะไรแล้ว พออิ่มแล้วอยากนอน ก็เลยรีบออกจากห้องแม่ไปเข้าห้องตัวเองทันที
คนเป็นแม่ ทันทีที่รับยางรัดผมมาจากลูก ใบหน้าก็อมทุกข์ ตรอมตรม ที่ระแวงมันไม่ผิดเลย มันคงจะเป็นเรื่องจริงที่กำลังเกิดขึ้นอีกครั้งสินะ
‘ แอ๊ด ’ เสียงประตูเปิดขึ้นอีกครั้ง เธอรู้ว่าเป็นสามีที่เข้ามาแล้ว จึงมองหน้าเขาอย่างโกรธจัดพร้อมเขวี้ยงยางรัดผมที่มีดอกไม้ประดับอยู่ใส่หน้าคนเป็นสามีทันที
“ จัญไร! ” สถบคำหยาบออกไปทันที!
?_____________?
นามปากกาผกายมาส
- Writer
