เมียคนเถื่อน!

เมโลดี้อย่ามาดื้อให้มาก

"หม่าม้าอังนี้"

"อันนี้หรอหม่าม้าว่าน้ำตาลมันเยอะไปนะเดี๋ยวเอมิฟันผุ" เมโลดี้มองเด็กน้อยตรงหน้าที่พร้อมจะเบะปากร้องไห้ออกมาได้ทุกเมื่อหลังจากที่พากันออกมาห้างใกล้ๆ ขนาดว่าใกล้ๆ ยังใช้เวลาเดินทางกว่า2ชั่วโมงเลยกว่าจะถึงและเธอก็พึ่งรู้ด้วยว่าในประเทศไทยมันมีซอยที่บ้านของร่างสูงตั้งอยู่ด้วยแถมทั้งซอยยังเป็นชื่อวงศ์ตระกูลและทุกอย่างในซอยยังเป็นทั้งหมดของเขาอีกไม่ว่าจะสระว่ายน้ำสนามเด็กเล่นขนาดใหญ่รวมถึงสวนสาธาณะที่มีบ่อน้ำผุขนาดใหญ่นั่นอีก

"แต่เอมิยักกิง.."

"งั้นหม่าม้าให้แค่2ชิ้นนะถ้าฟันผุขึ้นมาเอมิต้องร้องไห้แงๆทั้งวันแน่" เมโลดี้เอ่ยขึ้นก่อนจะให้ความรู้เรื่องฟันผุซึ่งอมิก็รับฟังมันอย่างดีโดยมีคนขับรถเป็นคนคอยอำนวยความสะดวกต่างๆ นี่มันไม่ต่างอะไรกับคุณนายรวยๆ เลยซึ่งร่างบางรู้สึกแฮปปี้อยู่ไม่น้อย

ส่วนอีกด้านหนึ่งผู้ชายที่ดูยุ่งทั้งวันทั้งคืนหลังจากได้ยินเสียงข้อความเขาก็รีบเปิดอ่านทันทีก่อนจะกดดูทั้งรูปและวิดีโอที่ลูกน้องเป็นคนส่งมาและเมื่อเห็นว่าทั้งคู่ปลอดภัยและเอมิก็ดูมีความสุขดีเขาก็พอใจเพราะหลังจากที่ซื้อขนมเจ้าปัญหาไปให้เอมิแล้วพอกินหมดก็ร้องจะหาหม่าม้าจนเขาต้องรีบเข้าไปพูดคุยจนในที่สุดก็ตัดสินใจที่จะเข้าไปลักพาตัวร่างบางออกมาจากห้องพร้อมเช็คประวัติส่วนตัวและดูเหมือนทุกอย่างจะเป็นไปได้ง่ายเพราะถ้าเขายื่นข้อเสนอใช้หนี้แทนให้ร่างบางก็คงจะตอบตกลงทันทีขอแค่เอมิมีความสุขต่อให้เขาต้องเสียเงินเป็นร้อยล้านพันล้านเขาก็พร้อมที่จะเสีย

"เดี๋ยวหนูทำเองค่ะ" เมโลดี้เอ่ยห้ามคนขับรถที่กำลังจะเข้ามารับเอมิที่หลับอยู่เพียงแค่เดินซื้อของกับพาไปกินข้าวนิดหน่อยจู่ๆ ในขณะที่กินข้าวเอมิก็เผลอหลับคาโต๊ะจนต้องรีบพากันกลับบ้านใบหน้าสวยกลมเล็กปากนิดจมูกหน่อยดูก็รู้ว่าโตมาคงจะสวยไม่น้อยเมโลดี้อุ้มเอมิขึ้นรถก่อนจะจัดท่านอนให้เอมินอนอย่างสบาย

"ขับช้าๆนะคะไม่ต้องรีบ" เมโลดี้เอ่ยบอกคนขับรถที่พยักหน้ารับคำสั่งแต่เพราะไม่รู้ว่าขับช้าเกินไปรึเปล่าจู่ร่างบางก็เกิดอาการง่วงขึ้นมาเหมือนกันภายในรถที่เงียบสนิทแอร์ที่เย็นกำลังดีทำให้เปลือกตาสวยค่อยๆ หลับลงในที่สุด

"อื้อออ" ร่างบางบิดขี้เกียจเบาๆ ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อหางตาไปเห็นใครบางคน

"ผมให้คุณดูแลเอมิไม่ใช่ให้หลับมาด้วยกันแบบนี้"

"อะเอ่ออ.."เมโลดี้มองไปรอบๆ ก็พบว่าตอนนี้เธออยู่ในห้องของตัวเองก่อนจะนั่งนิ่งไม่มีคำพูดแก้ตัวแต่อย่างใด

"ถ้าเกิดเอมิดิ้นตกเบาะขึ้นมาคุณจะทำยังไง?" ศิลาเอ่ยเสียงดุอีกครั้งหลังจากรู้ว่าทั้งคู่ใกล้ถึงแล้วเขาก็กะจะเดินลงไปรับแต่ก็พบว่าทั้งสองนั้นหลับปุ๋ยกันทั้งคู่เอมิก็นอนกอดเอวร่างบางส่วนร่างบางก็ใช้มือยันตัวเอมิไม่ให้ตกอยู่แต่ถือยังไงเขาก็คิดว่ามันประมาทเกินไปเพราะเอมิก็ไม่ได้เป็นคนนอนดิ้นด้วยเลยโชคดีที่ไม่ตกเบาะ

"ขะขอโทษค่ะ" เมโลดี้เอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกผิดเธอน่าจะอุ้มเอมิขึ้นตักและกอดไว้แต่เพราะว่ากลัวเอมิจะนอนไม่สบายเลยให้นอนบันตักแล้วยืดตัวไปแทนแต่ก็ไม่คิดว่าตัวเองจะเผลอหลับตามไปด้วย

"ครั้งหน้าผมหวังว่าจะไม่เกิดขึ้นอีก" ร่างสูงเอ่ยขึ้นเสียงเรียบก่อนจะเดินออกจากห้องไปร่างบางเบะปากตามหลังเบาๆ ก่อนจะจับหมอนมาตีเพื่อระบายอารมณ์

"ดุนักหรอนี่แหนะๆๆๆ!!" เมโลดี้ยกมือขึ้นตีหมอนระบายอารมณ์ที่มีและตีไม่ยั้งใบหน้าของเธอบูดเบี้ยวด้วยความโกรธที่โดนดุเหมือนเด็กน้อยก็ไม่ปาน

"เป็นบ้าหรอ" ร่างบางหยุดนิ่งทันทีก่อนจะมองร่างสูงที่เปิดประตูเข้ามาตอนไหนไม่รู้และเขาคงเห็นหมดแล้วว่าเธอทำอะไรลงไปบ้าง

"มะมีอะไรอีกคะ" ร่างบางเอ่ยถามขึ้นก่อนจะยิ้มแก้เขิน

"เอมิตื่นแล้วออกมาดูด้วย"

"ค่าค่ะ จะไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ" เมโลดี้เอ่ยขึ้นอย่างแดกดันเล็กน้อยศิลาขมวดคิ้วด้วยความไม่ชอบใจก่อนจะเอ่ยดุ

"พูดดีๆ"

"แล้วเมื่อกี้พูดไม่ดีตรงไหนคะ?" เมโลดี้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อยก่อนจะสงบปากทันทีเมื่อร่างสูงที่อยู่หน้าประตุค่อยๆ เดินเข้ามาหาเธออีกครั้งก่อนจะจับล็อคใบหน้าของเธอไว้แล้วค่อยๆ โน้มตัวลงมาจนลมหายใจรดใส่กัน

"เมโลดี้อย่ามาดื้อให้มากระวังผมจะทนไม่ไหว" ร่างสูงพูดแค่นั้นก่อนจะยกยิ้มและเดินออกไปอีกครั้งปล่อยให้ร่างบางยังคงอึ้งกับสิ่งที่ตัวเองนั้นพบเจออยู่หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นจังหวะจู่ๆ ใบหน้าของเธอก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาทันที

"กรี๊ดดดดด" ร่างบางตัดสินใจกรี๊ดอัดใส่หมอนระบายทุกสิ่งทุกอย่างที่รู้สึกออกไปก่อนจะลุกขึ้นขึ้นมาตบหน้าตัวเองเบาๆ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่

"แม่งเอ้ยโคตรหล่อเลยให้ตายเถอะ!"

"หม่าม้าเปงยัยหน้าแดง" เอมิเอ่ยถามพร้อมกับตะกายขึ้นไปบนตักของร่างบางที่ลงมาเล่นกับเธอได้พักใหญ่แล้วแต่ก็เอาแต่นั่งเหม่อเหมือนคนสติหลุดอยู่ตลอด

"อะเอ่อสงสัยหม่าม้าจะเป็นไข้มั้งคะ" เมโลดี้เอ่ยตัดบทไปแต่จริงๆ แล้วภาพในหัวของเธอยังวนอยู่กับใบหน้าหล่อกับน้ำเสียงสุดเซ็กซี่ที่เอ่ยชื่อเธอออกมาเป็นครั้งแรก

"เอมิฉีกยาให้นะ" ร่างเล็กตะกายลงบนตักของร่างบางก่อนจะเดินไปหยับกล่องพยาบาลของเล่นออกมาพร้อมกับเข้มฉีดยาของเล่นก่อนจะฉีดเข้าไปที่แขนของร่างบางเบาๆ จนร่างบางได้สติแล้วจึงหันมาสวมบทหมอกับคนไข้เพื่อเล่นกับเธอ

"คุณหนูคุณเมครับได้เวลาอาหารเย็นแล้วครับ" เมโลดี้พยักหน้ารับก่อนจะสอนให้เอมิเก็บของเล่นด้วยตนเองและพากันเดินไปยังห้องอาหารที่มีร่างสูงนั่งอยู่ก่อนแล้วเมโลดี้มองร่างสูงจู่ๆใบหน้าของเธอก็ร้อนฉ่าขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะเผลอสบตากันจนเธอตกใจรีบพาเอมินั่งที่และรีบไปนั่งที่ตัวเองทันที

"ยะยิ้มอะไรคะ" เมโลดี้เอ่ยถามร่างสูงที่ยกยิ้มเหมือนหัวเราะการกระทำของเธอ

"ผมยิ้มให้เอมิครับ" ศิลาตอบกลับด้วยน้ำเสียงยอกล้อดูก็รู้ว่าเขากำลังแกล้งเธออยู่เมโลดี้ได้แต่มองเขาตาขวางก่อนจะตัดสินใจไม่พูดอะไรอีกแล้วตั้งใจก้มหน้าก้มตากินเท่านั้น

"เอมิมะเขือเทสลูกนี้สีแดงเหมือนหน้าของใครบางคนเลยว่าไหมคะ" ร่างบางสะดุ้งเบาๆ ก่อนจะมองร่างสูงที่จิ้มมะเขือเทศขึ้นมาส่วนเอมิก็มองมันก่อนจะหันมามองเธอ

"ช่ายๆ แดงเหมือนหน้าหม่าม้าเลย" เอมิพูดพร้อมหัวเราะขึ้นมาอย่างชอบใจไม่ต่างอะไรจากร่างสูงที่ดูมีความสุขกับการได้แกล้งเธอ

"อดทนไว้" เมโลดี้พูดในใจพร้อมกับจิ้มไก่ย่างเข้าปากเพื่อสงบสติอารมณ์

อย่าลืมคอมเม้นเป็นกำลังใจให้นักเขียนตัวน้อยๆคนนี้ด้วยนะคะยิ่งเม้นเยอะยิ่งมาต่อไวน้าา