เมียคนเถื่อน!

"ฮึกก" เสียงสะอื้นของร่างเล็กนามว่าเมโลดี้ดังขึ้นเบาๆท่ามกลางความเงียบและความมืดในขณะนี้เป็นเวลาตี2กว่าแล้วแต่เธอยังคงนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวใบหน้าของเธอเงยขึ้นมองสิ่งตรงหน้าที่มืดสนิทมีเพียงเสียงคลื่นเบาๆที่แข่งกันดังกับเสียงร้องไห้ของเธอ "ฮื่ออ.." ร่างบางปล่อยโฮออกมาอย่างหนักเหมือนว่าโลกของเธอนั้นแตกสลายลงไปแล้วดวงตาที่แดงก่ำมองขึ้นสู่ท้องฟ้าที่สวยงามก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วค่อยๆก้าวเดินลงไปยังทะเลที่มืดมิด "พอกันที" เมโลดี้เอ่ยขึ้นมาเบาๆเมื่อระดับน้ำอยู่ที่เอวคลื่นที่ซัดเข้ามาเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆจนเริ่มทรงตัวไม่อยู่จนในที่สุดก็ทนต่อแรงต้านของคลื่นไม่ไหวร่างทั้งร่างของเธอถูกปกคลุมไปด้วยกระแสน้ำร่างบางหลับตาแน่นความมืดมิดและความหนาวเหน็บนี้คงจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอจะรู้สึกถึงมันก่อนจะสิ้นลมหายใจ "เฮื่อกก!แค่กๆ" ร่างเล็กโก่งคอไอไม่หยุดเมื่อจู่ๆก็รู้สึกถึงแรงกระชากมหาศาลกระชากเธอออกมาจากน้ำในวินาทีสุดท้ายที่เธอกำลังจะหมดสติ "เห้ย!ก่อนตายช่วยบอกทีว่าซื้ออะไรให้ลูกผมกิน" คำพูดสุดแสนประหลาดเอ่ยขึ้นร่างบางค่อยๆเงยหน้ามองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ "อะอะไรนะคะ?" ร่างบางเอ่ยถามขึ้นเบาๆก่อนจะพยายามทรงตัวภายใต้คลื่นที่ซัดเข้ามาไม่หยุด "คุณซื้ออะไรให้ลูกผมกินตอบมาแล้วจะตายก็ตายไป" ร่างสูงเอ่ยขึ้นด้วยความโมโหเสื้อเชิ้ตสีขาวเปียกน้ำจนทำให้เห็นเรือนร่างที่ซ่อนอยู่กล้ามท้องเป็นมัดเรียงกัน6ลูกตามแบบฉบับพระเอกนิยายไหนจะกล้ามแขนที่ใหญ่โตที่คาดว่ามันน่าจะใหญ่กว่าหัวของเธอหลายเท่านั่นอีก "ฉันไม่เข้าใจ..ว้ายย!" เมโลดี้ร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆก็โดนร่างสูงจับแบกขึ้นไหล่ให้เดินขึ้นจากน้ำก่อนจะพามาทุ่มทิ้งบริเวณที่เป็นพื้นทรายไม่อยากจะคิดว่าถ้านี่ไม่ใส่พื้นทรายร่างเล็กๆของเธอจะกระดูกหักกี่ท่อนกันเชียว "ผมถามว่าเมื่อตอนเย็นซื้อะอไรให้เด็กผู้หญิงที่ใส่ชุดสีชมพูทำผมมัดแกะหน้าตาน่ารักๆเหมือนหลุดออกมาจากการ์ตูนบาร์บี้ให้เธอกิน" ร่างเล็กอ้าปากค้างมองคนตรงหน้าอธิบายก่อนจะคิดภาพตามและนึกขึ้นได้ว่าเมื่อตอนเย็นเธอพึ่งซื้อขนมให้กับเด็กน้อยคนหนึ่งกินและที่ซื้อให้ก็เพราะเห็นว่าเธอน่ารักและเอาแต่ยืนมองของกินอยู่แบบนั้นโดยไม่มีคนมาด้วยเลยสักคนเธอเลยอาสาซื้อให้แทนและอยู่รอจนมีผู้ชายชุดดำคนหนึ่งมารับเธอไป "อ๋อ ฉันซื้อช็อกโกบอลให้เธอไปค่ะเพราะเห็นเธอยืนจ้องมันเหมือนอยากจะกิน" เมโลดี้เอ่ยบอกก่อนจะทำหน้างงอีกครั้งเมื่อเขาฟังเธอพูดจบก็รีบเดินออกไปทันที "แต่ตอนนี้มันหมดแล้วนะคะ!" ร่างบางตะโกนกลับไปด้วยความหวังดีและใช่ขนมอันนั้นมันหมดแล้วที่เธอซื้อก็คืออันสุดท้ายแล้วนั่นเองร่างสูงที่ได้ยินแบบนั้นก็เดินกลับมาหาร่างบางอีกครั้งก่อนจะยืนเท้าเอวแล้วพูดขึ้น "แล้วผมต้องจะหาซื้อมันได้ที่ไหน" ร่างสูงเอ่ยถามด้วยความหงุดหงิดแต่อีกใจหนึ่งก็เป็นห่วงลูกของตัวเองที่กำลังงอแงอยากได้ของที่เคยกินจนร้องไห้ไม่หยุดและไม่รู้ด้วยว่าตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง "เซเว่นน่าจะมีค่ะ" ร่างบางเอ่ยตอบก่อนจะมองร่างสูงที่เสยผมขึ้นไปด้านหลังเผยให้เห็นสันกรามคมกริบกับใบหน้าหล่อที่ถูกซ่อนอยู่เขากลับมามองหน้าเธออีกครั้งร่างบางที่จ้องเขาอยู่ก็หลบสายตาไม่ทันเลยได้แต่อึกอักอยู่แบบนั้นและถ้าเขาไม่พอใจที่เธอแอบมองแล้วเข้ามาต่อยเธอแบบนี้จะทำไงกัน "ขะ..เข้ามาทำไมคะ" เมโลดี้เอ่ยขึ้นอย่างกลัวๆก่อนจะรีบถอยหลังหนีแต่ก็ไม่ทันเพราะร่างสูงนั้นรีบเข้ามาจับข้อมือของเธอไว้ ก่อนจะกระชากเธอให้เดินไปกับเขาพร้อมกับหยิบมือถือที่เปียกน้ำแต่ยังคงใช้ได้ออกมาโทรหาใครบางคน "เอาเสื้อมาที2ตัว เอาสูทมาด้วย เตรียมมอไซให้พร้อม" "จะพาฉันไปไหนคะ" ร่างบางเอ่ยถามด้วยความกลัวมือหนาที่กำข้อมือของเธออยู่นั้นก็ช่างแน่นเหลือเกินไม่รู้ว่าป่านนี้ข้อมือของเธอนั้นซ้ำไปหรือยัง "ไปซื้อชอคโกบอล" เขาพูดขึ้นแค่นั้นก่อนจะลากเธอไปยังหน้าโรงแรมแห่งหนึ่งพร้อมกับส่งเสื้อมาให้เธอและสูทหนึ่งตัว "สวมซะแล้วขึ้นมา" ร่างสูงพูดขึ้นก่อนจะเดินไปคล่อมรถพร้อมกับเปลี่ยนเสื้อไปด้วยร่างบางมองการกระทำเหล่านั้นอย่างอึ้งๆและก็ไม่รู้จะอึ้งส่วนไหนดีส่วนที่เธอมายืนตรงนี้ได้ทั้งๆที่ควรนอนตายในทะเลไปแล้วหรืออึ้งกับร่างกายของคนตรงหน้าที่มันดูดีไปทุกส่วนซะเหลือเกินยิ่งตรงร่องส่วนเว้านัน "จะยืนอีกนานไหม ขึ้นมา!" ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบสวมทุกอย่างที่เขาเอามาให้พร้อมกับขึ้นคล่อมรถไปกับเขาทันที "อันนี้ค่ะ" เมโลดี้ชี้ไปยังเจ้าชอกโกบอลรูปไข่ตัวปัญหาร่างสูงมองมันชั่วครู่ก่อนจะตัดสินใจยกไปทั้งกล่องทั้งๆที่คนปกติเขาซื้อกันแค่ลูกสองลูกเท่านั้นทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนในที่สุดก็กลับมาถึงโรงแรมอีกครั้งและเมื่อถึงปุ๊บเขาก็วิ่งเข้าไปในโรงแรมทันทีและทิ้งให้เธอที่ยังไม่ทันได้ลงจากรถนั่งเอ๋ออยู่แบบนั้น ร่างเล็กตัดสินใจลงจากรถพร้อมเก็บกุญแจมอไซฝากไว้ที่เค้าเตอร์ก่อนจะเดินกลับที่พักของตัวเองที่อยู่ตึกข้างๆกันทั้งๆที่กะมาจบชีวิตสุดแสนเฮงซวยของตัวเองแต่ตอนนี้เธอเหนื่อยเกินกว่าจะตัดสินใจทำแบบนั้นแล้วอย่างน้อยวันนี้เธอก็ขอนอนพักก่อนแล้วกัน