ตอนที่ 6
3493 Words
ตอนที่ 6
“นี่เธอโทรไปตามให้ฉันกลับมาที่ร้านเพื่อมาที่นี่เนี่ยนะ =_=”
ซิกการ์ถามเสียงฉุนพลางชี้ไปที่สตูดิโอตรงหน้า ฉันโทรตามเขาที่ไปนอนขลุกอยู่กับน้องแยมโรลเมื่อคืนนี้หลังจากที่เจอถุงยางตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า
“ใช่! วันนี้ฉันจะพาพวกนายมาถ่ายรูปเพื่อทำโปสเตอร์ติดหน้าร้าน >__O_Oสองชั่วโมงผ่านไป
ฉันเดินมาที่ถังขยะหน้าห้างเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้นับไม่ทัน แล้วก้มลงหยิบใบปลิวขึ้นมา ยืนแจกมาสองชั่วโมง แจกไปไม่รู้กี่ร้อยคน แต่คนที่รับและเก็บเข้ากระเป๋าจริงๆกลับมีไม่ถึงสิบคนเท่านั้น ที่เหลือก็เดินเอามาทิ้งที่ถังขยะกันหมด กะอีแค่กระดาษแผ่นเดียว เอายัดใส่ลงไปในกระเป๋าเพื่อรักษาน้ำใจคนแจกหน่อยมันจะตายหรือไงยะ TT^TT
“เฮ้อ!”
วันนี้ฉันจะแจกหมดกองนี้มั้ยนะ อุตส่าห์สั่งทำมาตั้งเยอะ ก็ใครมันจะไปคิดล่ะว่าจะมีพวกงี่เง่าใจร้ายมาเดินห้างฯทั้งนั้น ฉันจะทำยังไงดี เหนื่อยจนแทบจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว TOT
“โอ๊ะโอ…มีสาวสวยมายืนแจกใบปลิวตรงนี้ซะด้วย”
ฉันเงยหน้ามองต้นเสียง กลุ่มชายวัยรุ่นเกือบสิบคนในชุดตามแบบฉบับนักเลงที่เคยเห็นในหนังยืนล้อมมองฉันด้วยสายตากะลิ้มกะเหลี่ย ฉันเหลือบตามองรปภ.ที่ยืนอยู่ตรงประตูหน้าห้างฯเพราะเริ่มรับรู้ถึงลางสังหรณ์แปลกๆ แต่ลุงรปภ.กลับหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ให้มันได้อย่างนี้สิ! มาหายหัวไปไหนตอนฉันกำลังต้องการความช่วยเหลือยะ TOT!
“ว่าไงจ๊ะสาวน้อย ทำไมคนสวยๆแบบนี้ถึงมายืนแจกใบปลิวคนเดียวล่ะ”
“อย่ามาแตะตัวฉันนะ!”
ฉันปัดมือหนึ่งในนั้นที่ยื่นมาจับแก้มฉันออก ยี้~ ขี้กลากจะขึ้นหรือเปล่าเนี่ย T_T
“เล่นตัวซะด้วย แต่แบบนี้แหละ…พี่ชอบ”
มันไม่พูดเปล่า มือกระดำกระด่างเหม็นเน่ายิ่งกว่าศพหมาจับผมฉันขึ้นไปสูดดม ทำหน้าตาหื่นกระหายได้น่าขนลุกสุดๆ T^T
“ถอยออกไปนะ! อย่ามาขวางการทำงานของฉัน”
ฉันคว้าใบปลิวไปปึกหนึ่งและทำท่าจะเบี่ยงตัวหลบ แต่พวกมันกลับขยายวงกว้างและล้อมทางออกของฉันเอาไว้ทุกทาง กรี๊ด!!! ถ้าหน้าตาดีแล้วมาทำแบบนี้ฉันจะไม่ว่าเลย นี่หน้าตาอย่างกับแย้ถูกช้างกระทืบยังกล้าจะมาจีบคนอย่างฉัน ที่บ้านกระจกแตกกันหมดหรือไงยะ >Oสวีตตี้คาเฟ่
“ในที่สุดก็ได้กลับมาพักสักที อ๊ากกกกก เมื่อยไปทั้งตัวเลยยย”
หมั่นโถวถลาลงนั่งบนโซฟาของร้านประดุจนางแบบโฆษณาผ้าอนามัย ก่อนทีไอคิวกับไอเดียจะตามไปไถลร่างกายลงนอนข้างๆเขา
“ฉันรู้สึกเหมือนขาจะหลุดเลยว่ะ สงสัยคืนนี้คงไม่ได้ไปหาน้องส้มหวานแน่ๆ”
ในหัวนายมีแต่รายชื่อผู้หญิงหรือไงนะซิกการ์ แล้วน้องส้มหวานคนนี้ชอบถุงยางกลิ่นอะไรกันนะ อยากรู้จัง >.,_<!
“ไอ้ที่พวกฉันห่วงน่ะไม่ใช่เธอ แต่เป็นกระเพาะของพวกฉันต่างหาก -__-;;”
ทาโร่พูดขึ้นหลังจากที่มิลินเดินพ้นไป
“คุณชาย โทรจองห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลที่บ้านนายไว้ก่อนเลยได้มั้ย เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยชีวิตได้ทันน่ะ” คาลินหันไปถามคุณชาย
“เอางั้นก็ได้”
“ฉันต้องส่งข้อความบอกลาพวกสาวๆกันไว้ก่อนมั้ยล่ะเนี่ย” ซิกการ์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูนัยน์ตาละห้อย
เคร้ง! โครม!
“ผมว่าบางทีพวกเราอาจจะต้องเรียกรถพยาบาลมารอไว้เลยก็ได้นะ =__=;;”
ไอคิวพูดหลังจากที่มีเสียงโครมครางและเสียงเหมือนอะไรแตกดังมาจากในครัว พวกเขาทั้งเจ็ดมองหน้ากันก่อนที่แต่ละคนจะพากันถอนหายใจออกมา
“เสียค่าซ่อมครัวอีกแล้วสินะ T^T” คาลินพึมพำทั้งน้ำตา
- Writer
