เพียงคุณ:4

1171 Words

เช้าวันต่อมาผมเดินออกมา พบว่าคนตัวเล็กที่นอนขดอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนเล็กนั้นตื่นแล้ว เธอแค่ยังไม่ลุก ลุกก็ตอนที่ผมเดินเข้าใกล้ “ตื่นเช้า” ผมเอ่ยออกมาเบา ๆ หญิงสาวมองผมตาแป๋ว “นอนไม่หลับค่ะ” เหมือนผม… ผมเองก็นอนไม่หลับ มันรู้สึกแปลก ๆ ที่มีคนอื่นมาอยู่ด้วย นี่ยังไม่รู้จักแม้แต่ชื่อของเธอด้วยซ้ำ คิดว่าเดี๋ยวก็ต้องไปแล้ว เลยไม่คิดจะถาม “คิดออกหรือยังว่าจะไปอยู่ที่ไหน” “…เดี๋ยวเราก็ออกไปแล้วค่ะ” “ถามว่าคิดออกหรือยัง” ผมทวนคำถามใหม่ เนื่องจากว่าคำตอบของเธอไม่ได้เป็นคำตอบที่ชัดเจนสักเท่าไหร่ คนตัวเล็กหน้าเจื่อนลง เธอส่ายหน้าช้า ๆ แล้วส่งยิ้มแห้ง “เธอให้เราอยู่ที่นี่ดีไหมคะ จะได้มั่นใจว่าเราจะไม่หนีหนี้” ผมหัวเราะออกมาเบา ๆ เอาเรื่องหนี้สินมาอ้างเพื่อที่ตัวเองจะได้มีที่อยู่ “ชื่ออะไร” “เอ๋ยค่ะ” “เรียนที่ไหน” “ที่เดียวกับนายค่ะ” “ก็มีเงินนี่” คิ้วของผมกระตุกทันทีที่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เรียนที่เดียวกับผม มหา’ลัยเอกชนอันดับต้นของประเทศ ค่าเทอมแพงขนาดไหนใคร ๆ ก็รู้ แล้วทำไมถึงดูว่าเดือดร้อนเรื่องเงิน มิน่าล่ะ ถึงได้รู้จักแก๊งผม ตอนแรกก็นึกว่ารู้จักในนามวินโซน “เราได้ทุนค่ะ” “ขอหลักฐาน” ผมต้องการสิ่งยืนยันเพื่อความมั่นใจ พูดลอย ๆ แบบนี้ใคร ๆ ก็พูดได้ หากว่าไม่ได้ทุนจะไปส่งไว้ที่เดิมเดี๋ยวนี้เลย และจะทวงเงินคืนทันทีเลยด้วย “แป๊บนะคะ” เธอล้วงเอาสมาร์ตโฟนรุ่นเก่าออกมา กดยุกยิกอยู่สักครู่ก็ส่งสมาร์ตโฟนมาให้ผม หน้าจอแสดงอีเมล์เมื่อประมาณ 3 ปีที่แล้ว เธอได้รับทุนเรียนจริง ๆ อย่างที่บอก ผมจึงส่งคืนให้ “อยู่ปีสามเหรอ” “ค่ะ” “คณะมนุษยศาสตร์?” ผมอ่านรายละเอียดว่าเธอได้คณะนี้ จึงถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ “ใช่ค่ะ” รอยยิ้มพลันปรากฏขึ้น อีกฝ่ายมองผมด้วยความงุนงงระคนระแวงในรอยยิ้มของผม “ถ้าไม่มีที่ไป เธอก็อยู่ที่นี่ แต่ต้องเป็นความลับห้ามบอกใครเด็ดขาด” “…” “อ้าว ตกลงจะอยู่ไหม?” พอให้อยู่ก็ดันเงียบ ไม่พูดอะไรสักคำ เอาแต่มองหน้าผมอยู่อย่างนั้น “คิดจะทำอะไรหรือเปล่าคะ รอยยิ้มดูแปลก ๆ” ยายนี่พูดอะไรตรง ๆ ดีแฮะ แต่พอเรื่องไหนไม่อยากพูดหรือหาคำตอบไม่ได้ก็เงียบเชียว “ไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า” “ค่ะ” “แต่เธอไม่มีอะไรมาเลย จะกลับไปเอาก่อนไหม” เธอเงียบไปชั่วขณะคล้ายกับใช้ความคิดอยู่ แล้วพยักหน้าลงเล็กน้อย “เรา…จะกลับไปเอาเสื้อผ้าวันปีใหม่ค่ะ” “ฮะ!!! แล้วจะใส่อะไร” “เราพอมีเงินอยู่นิดหน่อยค่ะ จะไปซื้อเสื้อผ้ามาใส่สักสองชุด ตอนนี้ที่มอก็ไม่ได้มีเรียนค่ะ ชุดนักศึกษาก็ยังไม่ต้องใช้” อะไรนะ? ผมคิดทบทวนเอาเอง เนื่องจากว่าหากถามอะไรไปก็คงไม่ได้คำตอบ จึงไม่ถามเสียดีกว่า และสิ่งที่ผมคิดได้ก็คือ…คงไม่อยากกลับไปเจออะไรบางอย่าง อาจจะเป็นญาติที่เธอหนีออกมาก็ได้ จะเสนอให้ใส่เสื้อผ้าตัวเองก็ไม่ได้อยู่ดี ข้างในเธอจะใส่อะไรล่ะ ดังนั้นให้เธอไปซื้อตามที่เธอบอกน่าจะดีกว่า ผมเดินเข้าไปในห้องนอนแล้วเอาแปรงสีฟันพร้อมยาสีฟันหลอดใหม่ออกมาให้ ยกห้องน้ำข้างนอกให้เธอใช้ส่วนตัวเลยแล้วกัน “ครีมอาบน้ำไม่มีขวดใหม่ เธอใช้ของเราไปก่อนแล้วกัน” เห็นว่าเธอเรียกผมว่า ‘เธอ’ และแทนตัวเองว่า ‘เรา’ ผมก็เลยพูดตามเสียเลย “ขอบคุณค่ะ” เอ๋ยรับทุกอย่างไปไว้ในมือ เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำแค่แวบเดียวก็เดินออกมา “ขอโทษนะคะ เธอมีผ้าเช็ดตัวที่ไม่ได้ใช้แล้วไหมคะ” ผมลืมเสียสนิท ลุกไปค้นในตู้ออกมาให้ ไม่ใช่ของเก่าหรอก ผมมีผืนที่ยังไม่ได้ใช้เพราะว่าแม่ชอบซื้อเข้ามาให้ ท่านบอกว่าต้องเปลี่ยนไปซักบ่อย ๆ แต่ผมขี้เกียจไง นาน ๆ จะซักสักครั้งหนึ่ง เห็นว่าเอ๋ยเข้าไปอาบน้ำ ผมก็เลยเข้าไปอาบบ้าง เดินออกมาก็เห็นว่าเอ๋ยนั่งอยู่ที่โซฟาแล้ว เธอมองโทรทัศน์อยู่ก็จริง แต่ผมรู้สึกว่าเธอไม่ได้สนใจสักเท่าไร เหมือนเหม่อลอยคิดอะไรไปเรื่อยมากกว่า “เธอจะไปซื้อเลยหรือเปล่า” คนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำถามของผม “อีกสักแป๊บก็จะออกไปค่ะ” “เราคงไม่ได้ให้คีย์การ์ดห้องกับเธอนะ จะเข้าจะออกก็ต้องตอนที่มีเราอยู่เท่านั้น บอกตรง ๆ ว่าเรายังไม่ไว้ใจ” ประโยคหลังขยายความให้เธอเข้าใจผม คนแปลกหน้าที่อยู่ ๆ ก็มาขออยู่ด้วยแบบนี้ จะให้ไว้ใจภายในวันแรกก็คงเป็นไปไม่ได้ เอ๋ยคลี่ยิ้มบาง ๆ แล้วพยักหน้าให้ผมราวกับต้องการสื่อว่าเธอเข้าใจดี หลังจากนั้นประมาณสิบนาทีเธอก็ออกไปซื้อเสื้อผ้าอย่างที่บอก วันนี้ผมไม่ได้ไปไหนก็เลยนอนไถเฟซบุ๊กดูโพสต์ของแต่ละคน แต่ละโพสต์ล้วนเกี่ยวกับบรรยากาศวันคริสต์มาสเมื่อคืนนี้ จริงสิ… ผมรีบเข้าแอปพลิเคชันไลน์และกดเข้าไลน์กลุ่มครอบครัว ซึ่งชื่อไลน์ของแต่ละคนผมแก้ไว้เอง จะได้อ่านง่าย ๆ เพราะชื่อพ่อและแม่ท่านตั้งไว้คล้าย ๆ กัน LINE ครอบครัวคนหน้าตาดี แม่ขวัญ : Merry Christmas จ้าลูก ๆ พี่รัก : แซนตี้ขวัญแจกกี่บาทคะ แม่ขวัญ : เดี๋ยวแม่ให้ซานต้าโอนให้นะรัก พ่อภูมิ : ส่งรูปภาพ (สลิปโอนเงินให้พี่รัก 10,000 บาท) พี่รัก : ขอบคุณซานต้าสุดหล่อและแซนตี้สุดสวยมาก ๆ ค่า พ่อภูมิ : แล้วนี่คุณไปไหน @คุณคร้าบบบ พี่รัก : วันนี้ทีมมีแข่งค่ะพ่อ แม่ขวัญ : ไม่รู้ล่ะ ถ้าไม่โผล่มาภายในเที่ยงคืนก็อดได้ของขวัญจากซานต้าแน่นอน แม่ขวัญ : ส่งสติกเกอร์กระต่ายกอดอก พี่รัก : คุณโว้ยยยย รีบมาเลย ไม่งั้นอดนะ แม่งอนแล้ว @คุณคร้าบบบ อดเลยกู… แบบนี้ผมเอายอดนี้ไปรวมกับหนี้ของเอ๋ยได้ไหม เพราะเธอทำให้ผมวุ่นวายจนไม่ได้เข้ามาดูไลน์เลย ลืมไปเลยด้วยซ้ำว่าเมื่อวานเป็นวันคริสต์มาส

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more