Khun’s part
“ไว้เรียนจบค่อยคืนก็ได้นะ”
เอ๋ยเบิกตาโตและไม่มีคำพูดใดตอบกลับมา เธอคงช็อกในความใจดีของผม อันที่จริงผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องใจดีกับผู้หญิงคนนี้ อาจเพราะสัมผัสได้ว่าเธอน่าสงสารมั้ง
“เราจะทยอยคืนเลยค่ะ แต่จำนวนเงินขนาดนั้นก็อาจจะผ่อนยาวจนเรียนจบค่ะ”
“ตามใจ” ในเมื่อนั่นคือความต้องการของเธอ ผมก็จะไม่ขัดอะไร แต่ถ้าอนาคตผมเห็นว่าเอ๋ยไม่ไหวกับการที่ต้องทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย ผมก็อาจจะต้องบังคับให้เธอเลิกทำงาน
คนตัวเล็กคลี่ยิ้มบาง ๆ เธอมองผมตาแป๋ว ดูจากสีหน้าคล้ายกับมีอะไรที่อยากพูดแต่ก็ไม่พูด ผมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงถาม
“เราขอเบอร์โทรของเธอไว้ได้ไหมคะ”
“กลัวจะเป็นแบบเมื่อวานหรือไง” อีกฝ่ายยิ้มแห้ง ๆ ให้กับคำพูดของผม ตัวผมเองพูดไปก็รู้สึกผิดเหมือนกัน ระหว่างที่พูดก็หยิบโทรศัพท์มือถือมาเตรียมกดเบอร์ “เธอบอกเบอร์มา”
“096xxxxxxx ค่ะ”
ผมกดครบตามที่เธอบอกแล้วกดโทรออ
