คุณอคิราห์

บทที่ 8 Orange Tulips

บทที่ 8

Orange Tulips

ดอกทิวลิปสีส้ม แทนความอบอุ่นเหมือนแสงแดดยามเช้า

                อคิราห์รีบตื่นนอนแต่เช้าดังที่เคยทำเป็นปกตินับตั้งแต่ที่ได้เจอกับคนที่ทำให้เขาตกหลุมรัก แต่ความจริงแล้วอคิราห์ก็ไม่กล้าเรียกสิ่งที่เขาทำอยู่ว่าการตื่นแต่เช้าได้เต็มปากหรอกนะ เรียกว่ายังไม่ได้นอนคงจะสนิทใจเสียยิ่งกว่า

                เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ทำเอาเขานอนไม่หลับทั้งที่ร่างกายฟ้องว่าอยากพักผ่อนเต็มทน แต่ก็ดูเหมือนว่าดวงตาจะไม่เห็นด้วย เมื่อมันไม่ยอมหลับลงเลยแม้แต่น้อย

                ภาพในหัวที่ปรากฏทั้งคืนคือภาพรอยยิ้มหวานบาดจิตของคนที่อคิราห์เพิ่งจะสารภาพรักไปเมื่อคืน

                เรียกว่าสารภาพรักได้หรือเปล่าเขาเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน การแสดงออกแบบนั้นเรียกว่าการขอความรักและความเห็นใจจะดีกว่า

                แม้จะไม่เคยทำมาก่อนและเคยคิดว่าการขอความรักจากคนอื่นเป็นเรื่องที่น่าอายมากที่สุดแต่อคิราห์กลับชอบตัวเองตอนตกหลุมรักลูกสาวเจ้าของร้านดอกไม้เป็นอย่างมาก

                เพราะทุกครั้งที่เขาหลับตา ภาพรอยยิ้มแสนหวานและใบหน้าที่งดงามบาดจิตนั้นก็เด่นชัดขึ้นมายังไงล่ะ นั่นทำให้อคิราห์เผลอเผยรอยยิ้มได้ทั้งวันเชียวล่ะ

                'อรุณสวัสดิ์ค่ะน้องเหมย'

                หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จอคิราห์ก็กดส่งข้อความเป็นครั้งแรกของวัน และเป็นข้อความที่สองนับตั้งแต่ที่คนตัวเล็กอนุญาตให้เขาได้ติดต่อกับเธอ

                วันนี้เธอผู้นั้นอ่านข้อความของเขาเร็วเป็นพิเศษ นี่เพิ่งจะเจ็ดโมงเช้าเองนะ หรือว่าน้องเหมยจะไม่ได้เขียนนิยายแล้วถึงตื่นเช้าแบบนี้ได้

                'ตื่นเช้าจังเลยค่ะ'

                อ่านอีกแล้วแต่ไม่ตอบ โทรศัพท์พังหรือเปล่านะถึงตอบไม่ได้ แบบนี้ต้องถามเพื่อความแน่ใจ เผื่อว่าพังจริงเขาจะได้ซื้อเครื่องใหม่ให้วันนี้เลย 

                'โทรศัพท์พังหรือเปล่าคะ'

                'อ่านแต่ไม่ตอบทุกข้อความเลย'

                'ถ้าพังพี่จะได้ซื้อให้ใหม่'

                                บริมาสลอบยิ้มให้กับข้อความบนหน้าจอ ที่แท้ก็สายเปย์หรอกหรือนี่

                มือเรียววางเครื่องมือสื่อสารไว้ที่เดิม ร่างเล็กลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วพาตัวเองเดินออกมาจากห้อง ตอนนี้ยังเช้าอยู่ อีกสักครู่ผู้เป็นแม่คงเปิดร้านดอกไม้แล้ว บริมาสตั้งใจจะลงไปทำอาหารหรือไม่ก็เตรียมเปิดร้านช่วยมารดา

                ช่วงนี้เธอยังคิดไม่ออกว่าจะแต่งนิยายแนวไหนดี เพราะแต่ละวันมีเรื่องให้ทำเต็มไปหมด บริมาสจึงขอพักการแต่งนิยายเอาไว้ก่อน หากวันใดที่ว่างและคิดพล็อตออก วันนั้นค่อยเริ่มแต่งอีกครั้งก็แล้วกัน

                บริมาสเดินออกมาพลิกป้ายหน้าร้านให้ด้านที่มีคำว่า 'open' แสดงแก่สายตาคนภายนอก จากนั้นก็ปลดล็อกกลอนประตูกระจก การเปิดร้านเป็นอันเสร็จสิ้นแล้ว

                "สวัสดีครับ ผมมาส่งดอกไม้ครับ"

                ร่างเล็กหันไปตามเสียงเรียกแล้วยิ้มให้พนักงานส่งดอกไม้ ตะกร้าดอกไม้ถูกลำเลียงลงจากรถจำนวนสองตะกร้า บริมาสก็ไม่สามารถเดาได้ว่าเป็นดอกอะไรเพราะมีกระดาษหนังสือพิมพ์ห่อหุ้มอยู่

                "คุณแม่เป็นคนสั่งเหรอคะ"

                "ใช่ครับ ดอกทิวลิป 80 ดอก"

                บริมาสพยักหน้าเข้าใจแล้วเชิญชวนพนักงานให้ขนดอกไม้เข้ามาภายในร้าน 

                "คุณแม่คะ ดอกไม้มาส่งแล้วค่ะ"

                "ขอโทษที่มาสายนะครับคุณป้า พอดีว่าวันนี้ฝนตก รถเลยติดมาก"

                "ไม่เป็นไรจ้ะพ่อหนุ่ม ทันเปิดร้านพอดี"

                เจ้าของร้านยื่นธนบัตรในมือให้กับพนักงานแล้วส่งยิ้มให้อย่างที่เคยทำเป็นประจำ 

                "เดินทางปลอดภัยนะจ๊ะ"

                "ขอบคุณที่อุดหนุนครับ"

                พนักงานโค้งให้แล้วเดินออกจากร้านไป สวนทางกับลูกค้าที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาพอดี 

                "สวัสดีค่ะคุณแม่"

                บริมาสหันไปมองคนมาใหม่หน้าตาตื่น เพราะน้ำเสียงที่คุ้นหูทำให้เธอค่อนข้างที่จะมั่นใจว่าลูกค้าคนนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจาก...

                "สวัสดีตอนเช้าจ้ะหนูอคิณ"

                "วันนี้ขอฝากท้องที่บ้านของคุณแม่หน่อยนะคะ ติดใจฝีมือตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ"

                ทำไมถึงได้มีความใจกล้าหน้าด้านมากมายขนาดนี้กันนะ บริมาสแอบคิดในใจ

                "แม่กำลังนึกถึงอยู่พอดีเลย กลัวว่าเช้านี้หนูอคิณจะไม่ทานข้าวอีก"

                อคิราห์ได้รับรอยยิ้มจริงใจจากผู้สูงวัยกว่าตรงหน้า แต่พอมองเลยไปด้านหลังเขากลับเจอกับใบหน้าบึ้งตึงของลูกสาวท่านเสียได้

                แต่เดี๋ยวก่อนนะ วันนี้น้องเหมยไม่ได้แต่งหน้างั้นหรือ ปกติคนตรงหน้าจะแต่งเพียงอ่อน ๆ เท่านั้น แต่งก็เหมือนไม่แต่ง แต่ถึงกระนั้นก็ยังดูสวยหมดจดอยู่ดี ยิ่งวันนี้ไม่มีเครื่องสำอางสักชิ้นแต่งแต้มบนใบหน้า ยิ่งดูเหมือนว่าบริมาสเป็นเพียงเด็ก ม.ปลายเท่านั้น  

                หน้าใสแต่ใจเสือ อคิราห์แอบคิดในใจแล้วแย้มยิ้มออกมา

                "โจ๊กเสร็จแล้วนะ"

                ประมุขของบ้านเดินออกมาจากในครัวแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม 

                "สวัสดีค่ะคุณลุง"

                ผู้ที่สูงอายุกว่ายกมือรับไหว้แล้วกล่าวเชิญชวนให้ทุกคนเดินไปยังโต๊ะรับประทานอาหารที่อยู่ในครัว มีหม้อโจ๊กและเครื่องปรุงวางอยู่ตรงกลางเรียบร้อยแล้ว เนื่องจากเช้านี้ฝนตก จึงทำให้ตั้งโต๊ะที่หลังบ้านไม่ได้

                อคิราห์ยิ่งรู้สึกหลงรักครอบครัวนี้มากขึ้นไปอีกเท่าตัวเมื่อเห็นว่าเช้านี้คนที่ทำอาหารคือผู้เป็นพ่อ ไม่ใช่คุณแม่ที่เขาเห็นจนชินตาในครอบครัวส่วนใหญ่

                "หนูอคิณตักได้ตามใจชอบเลยนะจ๊ะ"

                "เอ่อ...น้องเหมยไม่ทานด้วยกันเหรอคะ"

                "รายนั้นคงจะไปอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันก่อนแล้วค่อยลงมาทาน"

                สงสัยเช้านี้คงจะแห้วสินะ นึกว่าจะได้ร่วมโต๊ะกับน้องเหมยเสียแล้ว

                อคิราห์ละเลียดชิมโจ๊กฝีมือของพ่อบ้านช้า ๆ แต่ก็ช่างเอร็ดอร่อยยิ่งนัก ตลอดเวลาที่นั่งอยู่ด้วยกันท่านทั้งสองก็พยายามหาเรื่องมาเสวนากับเขาเพื่อให้บรรยากาศไม่อึดอัดจนเกินไป

                แต่อคิราห์คิดว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้ไม่ได้อึดอัดเลยสักนิดเดียว คนที่เขาคิดว่าเป็นคนพูดน้อยอย่างคุณลุงกลับชวนเขาคุยด้วยอย่างสนุกสนาน ทั้งเรื่องดอกไม้ ต้นไม้ และดูเหมือนว่าท่านจะชอบเป็นพิเศษยามที่เขาบอกว่าตัวเองชอบถ่ายรูป

                "เรียกแม่ว่าแม่ แต่เรียกพ่อว่าลุง มันไม่ค่อยเข้ากันเลยนะลูก"

                "นั่นน่ะสิ เรียกว่าพ่อดีกว่านะหนูอคิณ"

                "โอเคค่ะ งั้นหนูขออนุญาตเรียกคุณพ่อกับคุณแม่ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปเลยนะคะ"

                "ด้วยความยินดีครับ"

                อคิราห์ยิ้มแป้น นี่สินะที่สุภาษิตโบราณกล่าวไว้ว่า เข้าทางผู้ใหญ่หมาไม่กัด

                "น้องเหมยมาพอดีเลย มาทานข้าวก่อนลูก"

                บริมาสเดินมานั่งลงฝั่งตรงข้ามกับแขก กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่ลอยออกมาจากร่างเล็กทำให้อคิราห์ลอบสูดดมกลิ่นนั้นเข้าสู่ปอดอยู่เงียบ ๆ 

                "ทานเยอะ ๆ เลยนะหนู ข้าวเช้ามีประโยชน์"

                อคิราห์ค้อมศีรษะลงน้อย ๆ เป็นการขอบคุณเมื่อประมุขของบ้านพ่วงด้วยตำแหน่งพ่อครัวของเช้านี้ตักโจ๊กในหม้อเพิ่มให้เขาจนเกือบจะเต็มถ้วย

                แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เขาจะได้หาข้ออ้างในการนั่งมองน้องเหมยอยู่ตรงนี้นาน ๆ 

                หลังจากที่ลูกสาวนั่งลงท่านทั้งสองก็ลุกขึ้น อคิราห์ได้ยินท่านชักชวนกันไปแยกดอกไม้ออกจากตะกร้าเพื่อนำส่วนหนึ่งออกมาขาย และเก็บไว้อีกส่วนหนึ่ง

                "โจ๊กอร่อยดีนะคะ"

                เพราะไม่ค่อยได้เจอผู้คน และเป็นคนที่คุยไม่เก่งอยู่แล้วบริมาสจึงนั่งเงียบตลอดเวลาที่รับประทานอาหาร เธอไม่รู้ว่าจะชวนแขกของคุณแม่คุยเรื่องอะไรจึงได้แต่เงียบอยู่อย่างนั้น

                "ค่ะ เชื่อแล้วว่าอร่อยจริง ๆ"

                น้องเหมยเป็นคนอารมณ์ดีในระดับหนึ่งเลยนะ มีการแซวที่เขาเพิ่มโจ๊กเป็นถ้วยที่สองด้วย

                "อร่อยแบบนี้คงต้องมาฝากท้องที่นี่บ่อย ๆ แล้วสินะคะ"

                บริมาสถอนหายใจออกมาตรง ๆ เธอยังสับสนกับตัวเองอยู่ หนำซ้ำยังสับสนกับตัวเขาด้วย เจอกันเพียงไม่กี่ครั้ง คนเราจะสามารถตกหลุมรักได้ง่ายขนาดนั้นเลยหรือ

                "น้องเหมยคะ"

                "คะ"

                อคิราห์เรียกชื่อคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงจริงจัง 

                "พี่รู้ว่าน้องเหมยกำลังสับสน พี่เองก็ไม่ต่างกันสักเท่าไหร่ในตอนที่เราเจอกันครั้งแรก"

                "..."

                "แต่หลังจากนั้นพี่ก็เอาแต่มองหาน้องเหมย มันมีความรู้สึกว่าอยากเจอ และพี่ก็เจอจริง ๆ"

                "..."

                "น้องเหมยเชื่อเรื่องพรหมลิขิตไหมคะ"

                "เราเป็นนักเขียน เขียนนิยายแนวนี้บ่อยค่ะ"

                แสดงว่าเชื่อสินะ อคิราห์สรุปกับตัวเองในใจเสร็จสรรพ

                "พี่ก็เชื่อ พี่บอกตัวเองว่าถ้าเจอน้องเหมยเป็นครั้งที่สาม พี่จะไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไป"

                "..."

                "ให้โอกาสพี่ได้ไหมคะ ให้พี่ได้พิสูจน์ตัวเอง"

                "เราเป็นคนโลกส่วนตัวสูงนะคะ และรู้สึกโกรธมากที่วันนั้นคุณเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของเรา"

                การรับประทานอาหารเช้าควรมีแต่เรื่องสดใสมากกว่าเรื่องจริงจังที่ชวนให้คิดหนักแบบนี้นะ 

                "พี่ขอโทษ"

                "คุณขอโทษบ่อยแล้วค่ะ"

                "แล้วจะให้โอกาสพี่หรือเปล่าคะ"

                "เราเพิ่งเจอกันนะคะ"

                บริมาสเตือนสติเขาอีกครั้ง

                "สำหรับเราแล้วการที่คนสองคนจะพัฒนาความสัมพันธ์มันต้องมีอะไรมากกว่านี้"

                อคิราห์ยิ้มกว้าง อย่างน้อยเขาก็โล่งใจที่คนตรงหน้าไม่ได้ปิดกั้น

                "พี่จะทำให้ดีที่สุดค่ะ"

                "เรายังไม่ได้อนุญาตคุณเลยนะคะ"

                ทำไมต้องแสดงท่าทางดีใจขนาดนั้นด้วยเล่า

                "รอแป๊บนึงนะคะ"

                ร่างสูงลุกพรวดพราดขึ้น เขาก้าวเท้ายาว ๆ ตรงไปยังหน้าบ้านที่เป็นพื้นที่สำหรับขายดอกไม้แล้วกลับมาอีกครั้งในชั่วอึดใจ

                "นี่คือดอกทิวลิปค่ะ พี่ไม่รู้ว่าทิวลิปสีส้มหมายความว่าอย่างไร"

                "..."

                "แต่พี่จะมอบให้น้องเหมยเพื่อเป็นการขอโอกาส"

                บริมาสมองดอกไม้ในมือเขาแล้วเลิกคิ้ว อีกแล้วหรือ คนวุ่นวายผู้นี้เอาดอกไม้ของคุณแม่มามอบให้ลูกสาวของท่านอีกแล้วสินะ

                แต่เห็นแก่ความหมายที่อบอุ่นของมัน เธอจะรับไว้ก็แล้วกัน

                "ให้โอกาสพี่ได้ไหมคะ"

                "..."

                "เอ่อ...หรือว่าน้องเหมยจะไม่นิยมเพศเดียวกันคะ ถ้าเป็นแบบนั้นก็บอกพี่ได้ตามตรงเลยนะคะ"

                อคิราห์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย จริงสินะ เขาลืมคิดเรื่องนี้ไปเสียสนิท

                "ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ"

                บริมาสเอ่ยเพื่อให้เขาสบายใจ ถึงเธอจะไม่เคยชอบใครหรือไม่เคยมีแฟนมาก่อน แต่เธอก็ไม่ได้จำกัดเอาไว้ว่าคนที่เธออยากอยู่ด้วยไปตลอดชีวิตต้องเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย เธอเขียนนิยายแนวนี้อยู่แล้ว ทัศนคติถือเป็นเรื่องสำคัญของนักเขียน และบริมาสเองก็เข้าใจความเท่าเทียมและความหลากหลายทางเพศเป็นอย่างดี

                "เราแค่คิดว่ามันเร็วเกินไป"

                "พี่รอได้ค่ะ พี่ให้เวลาน้องเหมยได้ และที่สำคัญพี่ก็อยากให้เวลาเราทั้งสองคนได้เรียนรู้กันไปนาน ๆ ด้วย"

                "อย่างที่บอกว่าเราเพิ่งรู้จักกับคุณ เพราะฉะนั้นอย่าคาดหวังอะไรเลยจะดีกว่านะคะ"

                อคิราห์ส่งยิ้มอบอุ่นไปให้คนตรงหน้า เขาเข้าใจดี หากเป็นตัวเขาเองมีคนที่เพิ่งจะเจอกันได้ไม่กี่ครั้งมาสารภาพรักและขอโอกาสแบบนี้ก็คงจะวิ่งหนีไปให้ไกลเสียแล้วล่ะ ต้องนับถือน้องเหมยจริง ๆ ที่เป็นคนมีสติขนาดนี้

                "ขอบคุณนะคะ"

                บริมาสเงยหน้าขมวดคิ้วมองเขาด้วยความสงสัย

                "เรื่องอะไรเหรอคะ"

                "ที่ไม่วิ่งหนี และปฏิเสธพี่"

                อคิราห์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ได้เวลาที่เขาต้องไปทำงานแล้ว น้องเหมยคงไม่ชอบเท่าไหร่หากมีคนมานั่งจ้องเวลารับประทานอาหาร อย่าว่าแต่น้องเหมยเลย หากเป็นตัวเขาเองก็คงจะไม่ชอบเช่นเดียวกัน

                "พี่ไปทำงานแล้วนะคะ ทานข้าวเช้าให้อร่อยนะ"

                ส่งยิ้มให้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วอคิราห์ก็เดินออกไปจากห้องครัวทันที

                "จะไปทำงานแล้วเหรอหนูอคิณ"          

                "ค่ะคุณแม่ ขอบคุณสำหรับอาหารเช้านะคะ"

                "ด้วยความยินดีจ้ะ"

                อคิราห์ค้อมหัวให้คนสูงอายุกว่าทั้งสองคนอย่างนอบน้อม

                "เดี๋ยวสิจ๊ะหนูอคิณ"

                เท้าที่กำลังเดินพ้นบานประตูออกไปหยุดชะงักทันทีเมื่อได้เสียงเรียกจากทางด้านหลัง

                "มีอะไรหรือเปล่าคะ"

                "เย็นนี้หนูอคิณว่างไหม"

                "ว่างค่ะ"

                ตอบโดยไม่ต้องคิดให้เสียเวลา เนื่องจากคำถามในลักษณะนี้มันทำให้      อคิราห์รู้ได้ในทันทีว่าเจ้าของร้านต้องมีอะไรอยากพูดคุยกับเขาสักอย่างเป็นแน่

                "ดีเลยจ้ะ เย็นนี้แม่วานให้หนูอคิณพาน้องเหมยไปซื้อแจกันให้แม่ได้ไหมจ๊ะ"

                เนื่องจากวันนี้ไม่มีใครว่างพาลูกสาวคนเล็กไปเดินเลือกแจกันที่ห้างที่น้องเหมยชอบไปเป็นประจำเลย หมอกต้องไปทำงาน ส่วนม่านก็ต้องไปซื้อของเข้าร้าน และรถยนต์ของผู้เป็นพ่อก็ยังซ่อมไม่เสร็จ ท่านไม่อยากให้ลูกสาวเดินทางด้วยรถประจำทางเพียงคนเดียว เนื่องจากเป็นห่วงอย่างมาก

                ม่านเสนอว่าพรุ่งนี้จะเป็นคนพาน้องสาวไปเอง แต่ท่านอยากได้แจกันในเร็ววัน เพราะในตอนนี้มีดอกไม้หลายชนิดที่ยังค้างอยู่ที่ร้าน และท่านอยากจะจัดดอกไม้เหล่านั้นเอาไว้โชว์ให้ลูกค้าได้ดู

                และที่สำคัญที่สุดก็คือท่านอยากได้แจกันดอกไม้ที่เข้ากับดอกยิปโซสักที ในเมื่อเดินหาซื้อที่ตลาดแถวบ้านไม่มี ท่านก็อยากให้ลูกสาวได้ไปเดินหาเลือกซื้อจากห้างที่ขายวัสดุอุปกรณ์พวกนี้โดยเฉพาะมาให้

                คนวัยหนุ่มคงมีรสนิยมดีกว่าวัยอย่างท่านหลายเท่า

                อคิราห์ยิ้มรับพร้อมกับตอบตกลง ผู้ใหญ่เปิดทางให้ขนาดนี้ เขาคงต้องงัดทุกวิธีมาพิชิตใจของน้องเหมยให้ได้ในเร็ววันเสียแล้วล่ะ

                "ได้ค่ะคุณแม่ บอกน้องเหมยเตรียมตัวไว้เลยนะคะ บ่ายสามอคิณจะมารับ"

                ร่างสูงก้าวเท้าออกจากร้านด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ทุกเวลาที่เขาอยู่ที่นี่มีตอนไหนที่เขาไม่ยิ้มบ้างนะ เขาชักจะชอบที่แห่งนี้ และคนในครอบครัวนี้เสียแล้วสิ

                ตอนนี้ฝนหยุดตกแล้ว ก้อนเมฆที่บดบังแสงของดวงอาทิตย์เมื่อเช้านี้หายไป แทนที่ด้วยแสงสีทองที่สาดส่องสว่าง ราวกับว่าแสงของดวงอาทิตย์กำลังชี้นำทางเขาว่า หากจะเอาชนะใจใครสักคน การเป็นตัวของตัวเองและเคารพความเป็นตัวเองของเขานั้นสำคัญที่สุดแล้ว