คุณอคิราห์

บทที่ 7 Red Carnation

บทที่ 7

Red Carnation

ดอกคาร์เนชั่นสีแดง มีความหมายว่า โปรดเห็นความรักของฉันด้วย

                อคิราห์จำใจต้องพาผู้เป็นแม่มาที่คาเฟ่ในตอนเที่ยงวันอย่างเลี่ยงไม่ได้ เคยคิดว่าจะซื้อเค้กที่น้องเหมยเป็นคนทำไปฝากแต่คงไม่ต้องแล้วสินะ เมื่อในตอนนี้แม่ของเขานั่งยิ้มแป้นอยู่ที่โซฟาตรงหน้าร้านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เลือกนั่งถูกที่เสียด้วยสิ

                "อ้าวคุณอคิณ วันนี้มาเร็วจังเลยนะคะ"

                "อ่า...พอดีพาคุณแม่มาชิมของหวานน่ะค่ะ"

                ส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้เจ้าของร้านแล้วผิดหน้าไปมองคนที่นั่งเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่บนโซฟา

                "ว้าว วันนี้พาคุณแม่มาด้วยเหรอคะ"

                "สงสัยเหงามั้งคะเลยอยากให้เราพาเที่ยว"

                "แล้ววันนี้จะสั่งเหมือนเดิมไหมคะ"

                "เหมือนเดิมค่ะ แต่ขอเครื่องดื่มเพื่อสุขภาพให้คุณแม่ด้วยนะคะ"

                "ได้เลยค่ะ"

                "เอ้อคุณม่านคะ ขอของหวานด้วยนะคะ"

                สั่งเสร็จอคิราห์ก็เดินกลับไปนั่งที่ตรงข้ามกับมารดา วันนี้เขายังไม่เห็นน้องเหมยเลย ส่งข้อความไปเมื่อเช้าเธอก็ทำเพียงแค่กดอ่านเท่านั้น ไม่ส่งอะไรตอบกลับมาเลยแม้แต่ข้อความเดียว ใจร้ายชะมัด

                "หนูคนนี้เหรออคิณ"

                "คะ?"

                อคิราห์หลุดจากภวังค์แล้วเลิกคิ้วถามผู้เป็นแม่ด้วยความสงสัย หนูคนนี้ของคุณแม่หมายความว่ายังไงกันนะ

                "หนูคนนี้เหรอที่อคิณสนใจ"

                อ๋อ เป็นแบบนี้นี่เอง

                "ไม่ใช่ค่ะ"

                "หืม มีคนที่สวยกว่าอีกเหรอ"

                อคิราห์ยิ้มเต็มหน้า ไม่ใช่ว่าสวยมากกว่าหรือน้อยกว่าหรอกนะ แต่คุณม่านไม่ใช่คนที่เขาชอบ น้องเหมยต่างหากคือคนที่เขาตกหลุมรัก ดังนั้นหากถามว่าใครสวยกว่าแน่นอนว่าเขาต้องตอบว่าน้องเหมย

                และถ้าหากว่าเขาชอบคุณม่านเขาก็ต้องตอบว่าคุณม่านสวยกว่า แม้ว่าความเป็นจริงแล้วทุกคนสวยหมด ไม่มีใครไม่สวยเลย แต่อยู่ที่คนมองมากกว่า   ว่าชอบแบบไหน และที่สำคัญต้องไม่เอาคนในแบบที่ตัวเองชอบไปกดคนอื่นให้ดูด้อยกว่า

                "สวยคนละแบบค่ะ"

                "แล้วคนไหนล่ะ"

                ผู้เป็นแม่ทำท่าชะเง้อมองหา

                "ไม่เห็นเหมือนกันค่ะ"

                น้องเหมยคงตื่นแล้วเดาได้จากที่เธอกดอ่านข้อความของเขา แต่ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนต่างหากที่เป็นประเด็นสำคัญ

                "เครื่องดื่มและของหวานที่สั่งได้แล้วค่ะ"

                เป็นอีกครั้งที่ม่านต้อนรับลูกค้าคนนี้ด้วยตัวเอง แต่วันนี้มีคนพิเศษเพิ่มมาอีกคน นั่นก็คือแม่ของเขา

                "สวัสดีค่ะคุณป้า"

                "สวัสดีจ้ะหนู"

                "นี่คุณแม่อคิณเองค่ะ ส่วนนี่คุณม่านค่ะแม่ เป็นเจ้าของคาเฟ่แห่งนี้"

                อาจจะดูแปลกไปนิดที่เขาแนะนำให้ทั้งสองคนรู้จักกันในตอนที่ทั้งคู่ทักทายกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

                "ดอกไม้ที่ประดับอยู่มุมนั้นเป็นดอกไม้จากร้านคุณแม่ของคุณม่านที่อยู่ฝั่งตรงข้ามค่ะ"

                "สวยจังเลยนะจ๊ะ แม่ชอบบรรยากาศในร้านมากเลย"

                "ขนมก็อร่อยนะคะ"

                อคิราห์แนะนำอย่างตื่นเต้น เขาคะยั้นคะยอให้ผู้เป็นแม่ชิมของหวาน จะได้รู้ว่าอร่อยถูกปากมากแค่ไหน และที่สำคัญหากแม่ของเขาชอบ นี่จะได้เป็นความประทับใจแรกที่มีต่อคนที่เขาชอบยังไงล่ะ

                "อืม อร่อยจริง คนแก่แบบแม่ยังชอบเลย รสชาติหวานพอดี แต่ความอร่อยมีมากที่สุด"

                "น้องสาวม่านเป็นคนทำค่ะ"

                "แล้วน้องสาวหนูม่านอยู่ที่ไหนจ๊ะตอนนี้"

                เอ่ยถามเจ้าของร้านแล้วหันไปมองลูกสาวด้วยสายตาหมั่นไส้ อะไรมันจะไปแสดงออกว่าตื่นเต้นขนาดนั้นกันนะอคิณ เก็บอาการหน่อยไม่ได้หรือ คนที่นี่เขาคงมองออกหมดแล้วล่ะมั้งว่ามาที่นี่บ่อย ๆ เพราะกำลังหวังอะไรอยู่

                "ตอนนี้คงกำลังขายดอกไม้ช่วยคุณแม่อยู่ค่ะ หรือไม่ก็อยู่ในห้องนอน"

                "ยังไม่ตื่นเหรอหนู"

                หากเป็นคนที่ลูกชอบแต่ตื่นนอนตอนเที่ยงขนาดนี้เห็นทีท่านคงต้องคุยกับลูกสาวใหม่เสียแล้ว

                "น้องเหมยเป็นนักเขียนค่ะ บางวันก็เขียนนิยายอยู่ในห้องนอน บางครั้งที่ต้องส่งต้นฉบับน้องเหมยก็อยู่แต่ในห้องเป็นสัปดาห์เลยนะคะ ลงมาข้างล่างแค่ตอนทานข้าวเท่านั้น"

                อคิราห์แอบเก็บข้อมูลอยู่เงียบ ๆ และสายตาของเขาก็ลอบมองอาการของผู้เป็นแม่ไปด้วย ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้กลัวนักหนา กลัวว่าคุณแม่จะไม่ชอบน้องเหมย

                "นั่นไงคะ พูดถึงก็มาพอดีเลย"

                สองแม่ลูกหันไปมองตามทิศทางที่เจ้าของร้านชี้ชวนให้ดู อคิราห์เผยรอยยิ้มเมื่อมองเห็นคนตัวเล็กที่กำลังเดินข้ามถนนมาที่นี่ วันนี้เธอผู้นั้นปล่อยผมยาวให้สยาย และยามเมื่อลมพัดเส้นผมสีดำขลับก็ปลิวไปตามแรงลม ชุดเดรสสีน้ำเงินเข้มลายดอกไม้ช่างดูเข้ากับเธอผู้นี้เสียนี่กระไร 

                "น้องเหมย"

                บริมาสหันไปตามเสียงเรียกก็เจอกับพี่สาวที่กำลังนั่งอยู่ตรงโซฟาที่มีไว้สำหรับให้ลูกค้านั่ง เธอเห็นว่าพี่สาวไม่ได้นั่งอยู่เพียงคนเดียว ที่ตรงนั้นมีคนวุ่นวายไร้มารยาทที่ช่วงนี้ชอบมาวนเวียนป้วนเปี้ยนให้เห็นบ่อย ๆ ด้วย และหญิงวัยกลางคนอีกหนึ่งคนที่เธอไม่เคยเห็นหน้านั่งอยู่กับเขา

                "นี่คุณแม่ของคุณอคิณค่ะ"

                ทันทีที่เธอเดินเข้ามาใกล้ พี่สาวก็แนะนำให้รู้จักกับผู้มาใหม่ทันที

                "สวัสดีค่ะ"

                บริมาสยกมือไหว้ด้วยความนอบน้อม ร่างเล็กจำเป็นต้องนั่งลงตรงโซฟาตัวเดียวกันกับอคิราห์ เนื่องจากโซฟาถูกจัดไว้ให้อยู่ตรงข้ามกันและมีโต๊ะเล็ก ๆ กั้นไว้ตรงกลาง

                อคิราห์เม้มปากแน่น เขาเกิดอาการเกร็งขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ และอาการนั้นก็ไม่ลอดพ้นสายตาของคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันไปได้

                "เค้กอร่อยมากเลยจ้ะ"

                "ขอบคุณมากค่ะ น้องเหมยทำตามสูตรในยูทูป แต่ปรับน้ำตาลลงนิดหน่อยให้ถูกปากลูกค้าค่ะ"

                ผู้สูงอายุมากที่สุดในกลุ่มมองคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรแต่พอเห็นว่าทั้งคู่ได้นั่งข้าง ๆ กันแบบนี้ท่านกลับรู้สึกว่าเหมาะสมกันมาก และจะเหมาะสมกว่านี้หากว่าลูกสาวสุดที่รักของท่านจะไม่เกร็งจนสังเกตได้

                "แล้วทำไมถึงมีแต่ชีสเค้กล่ะจ๊ะ"

                "ถ้าทำเยอะกลัวว่าจะไม่ทันค่ะ แต่ละวันก็เลยมีของหวานแค่อย่างเดียว"

                "วันละอย่างค่ะคุณแม่ วันนี้ชีสเค้ก พรุ่งนี้เค้กช็อกโกแลต วันมะรืนบราวนี่สลับกันแค่สามอย่างนี้ค่ะ"

                "แต่ก็ขายหมดใช่ไหมจ๊ะ"

                "ใช่ค่ะเพราะลูกค้าชอบมาก"

                บริมาสตอบด้วยรอยยิ้ม ปกติเธอไม่ค่อยได้เสวนากับใครจึงทำให้คุยไม่เก่งมากนัก ตลอดเวลาที่พูดพี่สาวจึงได้ช่วยพูดเสริมอยู่เสมอ

                อคิราห์หลุดออกจากวงโคจรการเสวนาไปในทันที เขาเอาแต่นั่งนิ่งฟังคนโน้นคนนี้พูดอยู่อย่างนั้น และเสียงที่เขาชอบฟังเป็นพิเศษก็คือเสียงหวาน ๆ ของคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ นี่เอง

                "แม่ว่าน่ารักทั้งสองคนเลย"

                "แต่อคิณชอบน้องเหมยนะคะ"

                ผู้เป็นแม่ยกยิ้มมุมปาก แสดงออกชัดเจนขนาดนั้นใครบ้างล่ะที่จะไม่รู้

                "แม่รู้ อคิณแสดงอาการขนาดนั้น"

                "ดูออกชัดเจนเลยเหรอคะ"

                "เรานั่งตัวเกร็งมากเลยนะเมื่อกี้"

                จะไม่ให้เกร็งได้ไงในเมื่อนั่นเป็นครั้งแรกที่เขาได้ใกล้ชิดกับเธอขนาดนั้น มีบ้างบางครั้งที่หัวเข่าของเราชิดกัน นั่นทำให้อคิราห์แทบหยุดหายใจ น่าแปลกที่กับคนนี้เขาเป็นเอามาก มากจนอคิราห์คิดว่าตัวเองเป็นวัยรุ่นหัดรักเสียอีก อยู่ใกล้คนที่ชอบแล้วเสียอาการขนาดนี้เขาไม่เคยเป็นกับใครมาก่อนเลย แม้แต่กับคนที่เขาเคยคบสักคนก็ไม่เคย

                "แต่หนูเหมยดูตึง ๆ กับลูกนะ"

                "..."

                "เคยทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรือเปล่าล่ะเราน่ะ"

                "เอ่อ...อคิณเสียมารยาทกับน้องเหมยนิดหน่อยค่ะ"

                "ดอกไม้ที่อยู่ร้านตรงข้ามน่ะ ซื้อไปขอโทษหนูเหมยสักช่อสิ"

                จริง ๆ เลยลูกคนนี้ โตขนาดนี้แล้วยังต้องให้แม่สอนวิธีจีบคนที่ชอบอยู่อีก ไม่ได้เรื่องเอาซะเลย ทีกับคนที่แม่ไม่ถูกชะตาด้วยนี่คบแล้วค่อยมาบอกตลอดเลยนะ ผู้เป็นแม่แอบค่อนขอดลูกสาวสุดที่รักในใจ

                "แม่ก็ชอบนะ"

                "..."

                "หนูเหมยน่ะ"

                อคิราห์ยิ้มจนแก้มแทบแตก แบบนี้คงต้องเดินหน้าจีบเร็ว ๆ แล้วสินะ ในเมื่อแม่เขาเปิดทางให้ขนาดนี้ เหลือก็แต่เขานี่แหละที่ต้องพิชิตใจน้องเหมยผู้ที่ชอบหน้าบึ้งกับเขาอยู่ตลอดให้ได้สักที เห็นทีคงต้องเดินหน้าจีบอย่างจริงจังกว่าครั้งไหน ๆ เสียแล้วสิ

                "อคิณเอาปิ่นโตมาคืนคุณป้าค่ะ"

                ความจริงแล้วอคิราห์จะนำปิ่นโตมาคืนตั้งแต่เมื่อตอนกลางวันก็ย่อมได้ แต่ทำแบบนั้นเขาก็ไม่มีข้ออ้างมาที่ร้านดอกไม้นี้อีกน่ะสิ เพราะฉะนั้นอคิราห์จึงเก็บปิ่นโตเอาไว้เพื่อที่จะได้นำมันมาคืนในตอนเย็นยังไงล่ะ

                สรุปว่าวันนี้วันเดียวเขามาวนเวียนอยู่ที่นี่สามครั้งแล้ว เมื่อเช้า ตอนกลางวัน และตอนนี้

                "อาหารอร่อยมากเลยค่ะ"

                "พรุ่งนี้ก็มาอีกสิจ๊ะ แม่จะได้เตรียมไว้ให้"

                "เกรงใจจังเลยค่ะ"

                "ไม่ต้องเกรงใจหรอกลูก คนกันเองทั้งนั้นเลย หนูอคิณก็เป็นเพื่อนกับลูกสาวแม่"

                แต่ตอนนี้หนูไม่อยากเป็นแค่เพื่อนของลูกแม่อย่างเดียวแล้วน่ะสิคะ        อคิราห์คิดในใจยิ้ม ๆ 

                "คุณแม่คะ"

                "ว่าไงคะ"

                บ้านนี้เขาพูดจาไพเราะกันจังเลยนะ อยากเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของบ้านเร็ว ๆ จัง

                "ถ้าจะขอโทษใครสักคนอย่างจริงใจ ดอกอะไรเหมาะที่สุดคะ"

                "แม่ขายดอกไม้มาก็นานนะคะ แต่ก็จำความหมายของดอกไม้ไม่ค่อยได้ เรื่องแบบนี้ต้องถามน้องเหมย"

                "แล้วถ้าจะขอความรักจากเขาล่ะคะ ต้องใช้ดอกอะไร"

                เมื่อกี้คุณแม่ก็ยังบอกอยู่ว่าจำความหมายของดอกไม้ไม่ค่อยได้ แกยังจะเซ้าซี้ถามต่ออยู่อีกหรืออคิราห์ ชักจะสงสัยเสียแล้วสิว่าเขาเป็นคนไม่มีมารยาทอย่างที่น้องเหมยปรามาสไว้จริง ๆ

                "ขอความรักต้องใช้ดอกไม้ด้วยเหรอลูก แม่นึกว่าต้องใช้แต่ความจริงใจเสียอีก"

                อคิราห์ยิ้มให้กับคำตอบของผู้ที่สูงอายุกว่า ที่คุณแม่บอกมันก็ถูกต้อง แต่เขาก็ยังอยากได้ดอกไม้สักช่อ หรือสักดอกไปมอบให้เธอคนนั้นอยู่ดี เพราะความประทับใจในครั้งแรกของเขากับเธอผู้นั้นติดลบไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงอยากสร้างความทรงจำขึ้นมาใหม่

                "ดอกคาร์เนชั่นสีแดงดีไหมลูก"

                "มีความหมายไหมคะคุณแม่"

                "โปรดเห็นความรักของฉันด้วย คือความหมายจ้ะ"

                เท้าเรียวก้าวออกมาจากร้านขายดอกไม้ด้วยความมั่นคง มือข้างซ้ายของเขาถือดอกไม้สีแดงหนึ่งดอกเอาไว้ในมือ ตาเรียวเล็กจ้องมองเข้าไปในร้านคาเฟ่ที่มีผู้หญิงคนที่เขาหมายตากำลังจัดดอกไม้อยู่ สงสัยดอกไม้พวกเดิมคงจะเหี่ยวแล้วสินะเธอได้เปลี่ยนดอกใหม่เข้าไปไว้ทดแทน

                น่าเสียดายที่วันนี้เขาไม่ได้พกกล้องติดตัวมาด้วย ภาพที่มองจากตรงนี้ช่างสวยงาม ร่างเล็กกำลังง่วนอยู่กับการจัดดอกไม้ ช่างเป็นภาพที่ดูเพลิดเพลินเสียจริง เพราะไม่ได้พกกล้องถ่ายรูปติดตัวมาด้วย วันนี้อคิราห์เลยอดบันทึกภาพน่าประทับใจเอาไว้เลย

                "น้องเหมยคะ"

                ทำไมวันนี้คนถึงชอบเรียกชื่อเธอนักนะ

                "มีอะไรหรือเปล่าคะ"

                บริมาสเงยหน้าขึ้นมามองลูกค้าจอมวุ่นวายของพี่สาว อะไรกันอีกนะ ทั้งเมื่อคืน ตอนกลางวัน แล้วก็ตอนนี้อีก เขาไม่ทำงานทำการหรืออย่างไรถึงได้ชอบมาวนเวียนที่นี่จัง

                "พี่ให้ค่ะ"

                คนตรงหน้ายื่นดอกไม้ที่บริมาสรู้ดีว่าเป็นดอกอะไรมาให้ แบบนี้คงไม่ใช่เอามาเพื่อให้เธอเสียบลงในแจกันเอาไว้ตกแต่งเป็นแน่

                "แทนคำขอโทษที่พี่เสียมารยาทในวันนั้น"

                "ขอบคุณค่ะ"

                เป็นการขอบคุณตามมารยาทเท่านั้นแหละนะ

                "แล้วก็แทนความรู้สึกของพี่ที่มีต่อน้องเหมยด้วยนะคะ"

                บริมาสกำลังสับสนว่าเหตุใดเขาถึงได้มอบดอกไม้ชนิดนี้ให้แก่เธอ และเพราะความหมายที่น่าสงสารของมัน ทำให้บริมาสค่อนข้างคิดหนัก ลูกค้าของพี่สาวต้องการอะไรจากเธอกันแน่

                "โปรดเห็นความรักของพี่ด้วย"

                อคิราห์มองคนตรงหน้าด้วยสายตาละห้อย เกิดมาเพิ่งเคยขอความรักเป็นครั้งแรกมันก็รู้สึกแอบเขินอยู่เหมือนกัน

                "เอาดอกไม้จากร้านคุณแม่ มาขอความรักจากลูกสาวของท่านเนี่ยนะคะ"

                ดวงตากลมโตจ้องมองร่างสูงด้วยแววล้อเลียน จะขอความรักทั้งทีก็ไม่คิดจะลงทุนสักหน่อยเลยหรืออย่างไรกัน ใช่ว่าเธอจะไม่เคยถูกจีบ ทุกครั้งพี่ชายและพี่สาวจะช่วยกันคนเหล่านั้นออกให้ตลอด แต่ทำไมครั้งนี้ถึงไม่มีใครสนใจเธอเลยล่ะ พี่ชายหายไปไหนก็ไม่รู้ ส่วนพี่สาวก็ออกไปซื้อของเข้าร้าน ทุกคนปล่อยให้เธอยืนเผชิญหน้ากับคนไม่มีมารยาทที่ชอบวุ่นวายอยู่คนเดียวได้อย่างไร เจอแบบนี้ก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกันนะ

                บริมาสรู้สึกว่าร่างกายของเธอกำลังสั่นน้อย ๆ และที่สั่นมากกว่าส่วนอื่นดูเหมือนว่าจะเป็นอวัยวะภายในที่เรียกว่าหัวใจ