Nefeslerimiz birbirine karışırken dünya durdu. Zaman durdu. Her şey durdu… Etrafımızdaki nesneler yok oldu. Beyaz bir boşlukta sadece ikimizdik. Kimsenin de olmasını istemezdik. Vanilya kokan bir rüzgâr esti. İkimizi de sardı. Zamansız esen bir rüzgarla derince bir soluk çektim. Zamansız her şey insana daha tatlı ve güzel gelirdi. En güzel duygular sarardı, bedeni.
Vücudum kendinden geçmişti. Tepkilerini kestiremiyordum. Onun kollarına tutundum. Onun kolları olmasaydı düşerdim. Gözlerimiz kapalıydı. Dudaklarımız arasında çok az bir mesafe vardı. Bu mesafeden, sinek bile geçemezdi. Birden geri çekildi. Aniden ekvatordan kutuplara gelmiş gibi üşümüştüm. Beni öpecek gibi dururken neden öpmemişti. Gözlerimi açtığımda gözlerini açıp benden uzaklaştığını gördüm. Pencerenin kenarından dışarıya
