Caner’den
Yalanlar içinde boğulup durduğum bir hafta sonunu geride bırakmak üzereydim. Dün yaşananlardan sonra ne olacağını bilmiyordum. En çok kullandığım kelime olan, bilmiyorumdan nefret ediyordum. Hayatımı bu kelime üzerine şekillendirmiş ve her şeyde bu kelimeyi kullanıyordum.
Bildiklerime de bunu söylüyor ve susuyordum. Susmayı da âdet hâline getirip kendimi yaralıyordum. Susmak, her zaman iyi olmazdı. Bazen, konuşup içini de dökmen gerekiyordu. Ben, bunu yapamadığım için birikiyordu. Biriktikçe daha kötü oluyordum.
İçimde öyle fırtınalar kopuyordu ki hislerimden emin olamıyordum. Ya da korktuğum için kendime itiraf edemiyordum. O gün, Gökçe bayılmasaydı içimden geçenleri pat pat diyecektim ve belki de şu an her şey çok güzel olacaktı.
Anlık bulduğum cesaret, sonradan kaybolmu
