ดวงใจทศกัณฐ์ (เซตวิศวะ)

EPISODE 7

"โปรโมทตัวเอง" ยัยนิเนยพูดขึ้นก่อนจะโบกมือทักทายเพื่อนในเฟสของฉันที่เข้ามาดูตอนนี้เกือบร้อยคนแล้ว

ทำไมมีคนเข้ามาดูเยอะจัง

"สวัสดีค่ะ นิเนยนะคะ วันนี้นิเนยจะพาสาวสวยน่ารักน่าหยิกอย่างญานินมาเปิดตัว ด้วยเพลงเพราะๆ ก่อนนอนรับรองว่าทุกคนจะต้องหลงรักเธอแน่ๆ"

เกิดมาเพิ่งเคยทำแบบนี้ครั้งแรกเลยนะ แต่ตอนอยู่โรงเรียนฉันก็ขึ้นแสดงโฟล์กซองเหมือนกันมันเลยไม่ได้ดูเขินเท่าไหร่

"ใครอยากให้ญานินเล่นเพลงไหนรีเควซท์มาได้เลยนะคะ"

แล้วเพื่อนในเฟสก็พากันขอเพลงเข้ามาจริงๆ ตอนนี้คอมเม้นขึ้นมาเป็นร้อยแล้วคนดูเพิ่มมาเกือบห้าร้อยคนเลย

"อ๊ะ งั้นเอาเพลงนี้นะคะ กำลังเข้ากับอารมณ์คนร้องพอดี" ว่าแล้วยัยนิเนยก็ใช้มือถือตัวเองเปิดคอร์ดและเนื้อเพลงให้ฉันดู

เพลงนี้ฉันฟังบ่อยนะ และเศร้าทุกครั้งด้วย

"ลบไม่ได้ช่วยให้ลืมค่ะ" พอนิเนยพูดจบฉันก็เริ่มเล่นเพลงนั้นทันที

อยากจะรู้วิธีลืมใครสักคนต้องทำอย่างไร

เก็บข้าวของของเธอที่มีอยู่ และโยนทิ้งมันไปไม่เหลืออะไรเลย

และลบทุกรูปที่มีเธอ

ภาพความทรงจำในวันนั้น

ลบมันไปทุกข้อความ

ตั้งแต่วันที่เราได้พบกัน

ยัยนิเนยช่วยร้องเสริมท่อนนี้ด้วย ขณะที่ฉันก็เล่นกีตาร์และร้องไปอย่างนั้น อยู่ๆ ความรู้สึกที่มีก็ทำให้มันเริ่มจุกอก

ลบทุกอย่างที่นึกออก ที่มันเคยเกิดขึ้นระหว่างเรา

แม้พยายามเท่าไหร่แต่สุดท้าย...

มันไม่มีทางลืมใครสักคน ถ้าหากว่าเรานั้นยังรัก

มันไม่มีทางลบใครสักคน ถ้ายังเก็บไว้ในหัวใจ

ให้ลบดวงดาวทุกดวงหมดฟ้า ลบเรื่องราวที่เคยผ่านมา

ลบอะไรก็ตามแต่ถ้าสุดท้ายยังรักอยู่ การลบไม่ได้ช่วยให้ลืม

ไม่เคยลืมเธอได้ลงซักที

ตอนนี้คนดูพุ่งขึ้นพันกว่า คงเพราะมีคนกดแชร์ล่ะมั้ง และยังมีคอมเม้นจากใครหลายๆคนที่ไม่รู้จักด้วย

'น่ารักมาก น้องชื่อญานินใช่มั้ย'

'โอ๊ย ร้องเพราะมากค่ะน้อง พี่จะร้องไห้แล้ว'

'ยังมีอารมณ์มาร้องเพลงใช่มั้ย ฉันเครียดนะ' นี่คือคอมเมนท์ของใบเฟิร์นที่แทรกขึ้นมาท่ามกลางคนไม่รู้จัก

"ไม่ต้องเครียดค่ะใบเฟิร์น คนที่ควรเครียดคือยัยนิน" นิเนยตอบใบเฟิร์นในไลฟ์สดหลังจากที่เราร้องเพลงนั้นจบแล้ว "มีคนขอเพลงอีกแล้วค่ะ ญานินจะร้องต่อมั้ยคะ"

นิเนยหันมาถามฉัน จึงพยักหน้าให้มัน

"ขออีกสองเพลงนะคะ นินเริ่มง่วงแล้ว" นี่ฉันเหมือนคนดังข้ามคืนเลยนะ ตอนนี้คนเข้ามาดูสองพันกว่าคนแล้วด้วย

"เอาเพลงเศร้านะคะ พอดีเพื่อนเนยอกหักหลายปีแล้วไม่หายสักที ใครอยากดามใจสมัครมาได้เลยค่ะ"

"ยัยเนย" ฉันมองค้อนมันทันทีก่อนจะเล่นเพลงต่อไปที่มันยื่นมาให้

'ขอสมัครเลยนะครับ ถึงพี่จะไม่ใช่หมอแต่รักษาแผลใจให้น้องได้แน่นอน'

'มาซบอกพี่แล้วจะลืมคนที่ทำร้ายน้องไปเลย'

"ฮ่าๆ มีคนสนใจญานินเยอะเลยแบบนี้ต้องต่อแถวแล้วค่ะ เพื่อนเนยโสดมานานแล้วต้องเลือกหน่อย" ยัยนิเนยยังคงโปรโมทฉันไม่หยุดจนต้องส่ายหน้าให้มันอย่างเอือมระอา "มาฟังเพลงต่อไปกันดีกว่าค่ะ เพลงนี้เหมาะกับน้องนินมากกก ใครที่ยังมีคนรักอยู่ รักษาเขาไว้ดีๆ นะคะ ถ้ารักก็อย่าปล่อยเขาไปค่ะ เพราะเดี๋ยวต้องมาร้องไห้แบบนี้"

ฉันฟังยัยนิเนยอ่านคอมเมนท์ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งฉันเริ่มร้องเพลงนิเนยก็หยุดแล้วเคาะจังหวะตาม

ฉันผิดไปแล้ว ตอนนั้นที่พูดอะไรไม่ทันคิด จะขอแก้ตัวก็คงไม่มีสิทธิ์ มันก็ถูกแล้วใช่ไหม ที่ต้องคร่ำครวญแบบนี้

เธอรู้ไหม ที่ฉันยังไม่รักใคร ที่จริงแล้ว ฉันนั้นพร้อมเริ่มต้นใหม่ แต่ฉันอยากเริ่มต้นใหม่กับคนเดิม

เพลงนี้มันเกินไปแล้วนะ เล่นเอาฉันขอบตาร้อนขึ้นมาเลยใครจะเห็นก็ช่างเถอะเพราะเขาคนนั้นคงไม่มาเห็นฉันในสภาพนี้ เราลบเฟสบุ๊คกันไปตั้งนานแล้วเพราะฉันไม่สามารถทนเห็นเขาได้ ฉันกลัว...

กลัวว่าวันหนึ่งเขาจะมีใครมาแทนที่ฉัน...

ที่บอกเลิกวันนั้น ฉันไม่ได้ตั้งใจ ที่ตอนนั้น ฉันพลั้งพูดไป เพราะใจร้อน ที่บอกเลิกวันนั้น รู้ไหมฉันเสียใจ ขอได้ไหมขอเริ่มต้นใหม่ เพราะฉันไม่พร้อมรักใคร นอกจากเธอ

หลังจากออกไลฟ์สดนั่นแล้วก็มีคนมาเพิ่มเพื่อนในเฟสมากมายเลย ไหนจะข้อความที่พวกเขาทักมาหาอีกแต่ฉันก็ไม่ได้ตอบใครแม้แต่คนเดียว

N : ทำไมต้องร้องเพลงเศร้าขนาดนั้น

ฉันเปิดอ่านข้อความนั้นแล้ววางโทรศัพท์มือถือลงบนเตียง เก็บไดร์เป่าผมแล้วหยิบมันขึ้นมาตอบ

Yanin : ก็คนมันเศร้า

N : เรื่องไหนอีก

Yanin : เรื่องเดิม ไม่น่าถาม

ที่จริงฉันเคยระบายเรื่องนี้กับเขาแล้ว ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าคนที่คุยด้วยเป็นใครแต่เขาก็ยอมรับฟังปัญหาใจของฉันได้เป็นอย่างดี

N : ทำไม

Yanin : วันนี้เจอเขาด้วย เขามองฉันเหมือนเกลียดมากๆ ทั้งที่ฉันคิดว่าเขาจะเข้าใจในสิ่งที่ฉันทำลงไปบ้าง แต่ฉันก็ผิดจริงๆจะโทษเขาก็ไม่ได้

N : รู้ได้ไงว่าเขาเกลียด

Yanin: ฉันไปขอเบอร์กับไลน์ของเขาแต่เขาไม่ให้ แล้วยังหนีไปอีก สายตาที่มองมามันทำให้ฉันเจ็บปวดมากเลยนายรู้มั้ย

N : เธอก็มีแล้วไม่ใช่เหรอ

Yanin : รู้ได้ยังไงว่ามี

N : เธอคงไม่ลบทิ้งหรอก หรือลบไปหมดแล้ว?

Yanin : ไม่นะ ฉันยังมีทุกอย่าง แต่ฉันอยากขอเขาก่อนเพราะไม่อยากให้เขาโกรธ

N : ขอไปทำไม

Yanin : ฉันทำป้ายชื่อหาย พวกพี่ว้ากบอกให้ฉันหาให้เจอ ไม่อย่างนั้นต้องโดนลงโทษทั้งรุ่น พี่ว้ากให้กระดาษแผ่นหนึ่งมา บอกให้ไปขอเบอร์กับไลน์พี่เขา

N : ก็โดนทุกคนเธอจะกลัวทำไม

Yanin : ฉันไม่อยากเป็นคนทำให้ทุกคนมาโดนทำโทษเพราะฉัน นายไม่เข้าใจหรอก ถ้าฉันโดนคนเดียวจะไม่อะไรเลย ฉันเริ่มเกลียดการรับน้องแล้ว

N : เธอจะได้รู้ไงว่าเพื่อนรักเธอหรือเปล่า

Yanin: เห้อ แต่ถ้าให้ฉันโดนคนเดียวมันคงจะดีกว่า

N : งั้นรีบหาให้เจอแล้วกัน

Yanin: อืม ฉันจะนอนแล้ว ฝันดี

N : ฝันดี

แล้วฉันก็นอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยกดโทรศัพท์มือถือดูนั่นดูนี่ก่อนจะคิดได้ว่าฉันควรหาทางที่จะเอาป้ายมาให้ได้

Yanin: พี่ยังใช้ไลน์นี้มั้ยคะ

ฉันพิมพ์คำถามนั้นไปด้วยหัวใจที่เต้นแรง นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้ทักเขาไป

ข้อความสุดท้ายยังคงอยู่ในนี้เพราะฉันไม่อยากให้มันหายไปจึงซิงค์ข้อมูลไว้กับทุกอย่าง

คำบอกรัก บอกคิดถึง ข้อความเป็นห่วงต่างๆนานายังคงถูกเก็บไว้เหมือนเดิม แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงไปหมดแล้วในโลกความจริง

รอเกือบครึ่งชั่วโมงเขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะตอบกลับมาฉันจึงกดล็อกหน้าจอแล้ววางมันไว้ข้างหมอนและผล็อยหลับไปในที่สุด

เช้าวันต่อมา

ฉันหยิบมือถือขึ้นมาดูเหมือนทุกครั้งที่ตื่นนอน เห็นข้อความล่าสุดที่ถูกส่งมาสั้นๆแต่กลับทำให้หัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ

TOSSAKAN : อืม

ฉันเผลอยิ้มออกมาก่อนตอบกลับไปแบบไม่ต้องคิด เรื่องขอไลน์มันคงเป็นเรื่องรอง เรื่องหลักคือฉันอยากคุยกับเขามากกว่า

Yanin : นินจำเป็นจริงๆ ขอเบอร์กับไลน์พี่ได้มั้ยคะ

ฉันส่งข้อความนั้นไปและเขาก็ไม่ได้ตอบกลับมาเหมือนเดิม จึงวางมันทิ้งไว้แล้วเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเองเพราะวันนี้มีเรียนเช้า

หลายชั่วโมงต่อมา

TOSSAKAN : ทำไมฉันต้องช่วยเธอ?

Yanin : นินเดือดร้อนจริงๆค่ะถึงขอให้พี่ช่วย มีคนอยากได้ไลน์พี่แลกกับป้ายชื่อนิน

TOSSAKAN: นั่นมันเรื่องของเธอไม่เกี่ยวกับฉัน

ฉันรีบหยิบมือถือขึ้นมาดูข้อความที่แสนจะเย็นชานั้นพลันหัวใจก็เจ็บแปลบขึ้นมาทันที

Yanin: ค่ะ งั้นไม่เป็นไร ไม่เอาก็ได้ ขอโทษที่รบกวน

TOSSAKAN : อืม

ฉันไม่อ่านข้อความที่เขาตอบกลับมาแล้ววางโทรศัพท์มือถือของตัวเองลงกับโต๊ะ

พอไม่ได้เป็นแฟนกันแล้วเขาดูใจร้ายมากๆเลย บางทีฉันก็เจ็บปวดจนอยากจะลืมเขาให้ได้เร็วๆนะ แต่มันก็ทำไม่ได้ซักที

"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะยัยนิน" นิเนยยื่นหน้ามามองฉันที่ยังคงรู้สึกจุกๆอยู่ตรงลำคอ ขอบตาร้อนผ่าวไปด้วย

"เปล่า ฉันแค่เครียดกับเรื่องป้าย" ฉันตอบแล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตาตัวเอง

"เห้ย ใจเย็นดิแกยังไงมันก็ต้องมีวิธี" นิเนยยกมือขึ้นมาแตะไหล่ฉันด้วยความเป็นห่วง ที่จริงฉันกำลังร้องไห้กับเรื่องเขามากกว่าแต่ก็ต้องโกหกเพื่อนไปอย่างนั้น

"วันนี้เราไปขอดูกล้องวงจรปิดดีมั้ย" ใบเฟิร์นกล่าวขึ้นมาแล้วเราทั้งคู่ก็หันไปมองมันพร้อมกัน

"ทำไมเราถึงเพิ่งคิดได้!"

หลังจากเรียนเสร็จเราก็ตรงดิ่งไปที่ห้องรักษาความปลอดภัยของคณะทันที ขอร้องอ้อนวอนให้พนักที่ดูแลเรื่องกล้องเปิดดูทุกจุดของช่วงวันเวลาที่ฉันไปแต่ละจุด

"นั่นไง! ตอนวิ่งมาถึงตรงนั้นป้ายแกหายไปแล้ว" นิเนยชี้ไปที่จอด้วยความตื่นตกใจ

"ขอย้อนกลับไปอีกจุดค่ะ" ฉันชี้ไปที่อีกกล้องก่อนจะเห็นว่ามีคนก้มเก็บอะไรบางอย่างซึ่งมันต้องเป็นป้ายของฉันแน่นอน

"ผู้หญิงใส่เสื้อว้ากมา แต่ภาพไม่ชัดเลยแก" นิเนยจ้องไปที่จออีกครั้งอย่างตั้งใจ

"ขอไฟล์ช่วงเวลานี้ได้มั้ยคะ" ฉันบอกกับพนักงานและเขาก็พยักหน้า ใบเฟิร์นจึงหยิบเอาแฟลชไดรฟ์ของตัวเองออกมายื่นให้พี่พนักงานไป

ถึงจะได้คลิปนี้แล้วแต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี รู้ว่ามีคนเอาไปแต่จะทำอะไรพวกรุ่นพี่ได้ล่ะ