@โรงพยาบาล
"ยัยนิน"เสียงของนิเนยดังขึ้นมาในโสตประสาท ขณะที่ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาพบว่านอนอยู่ในห้องที่มีเพดานสีขาวโพลน
ถ้าไม่ใช่ห้องพยาบาลก็ต้องเป็นโรงพยาบาลแน่ๆ
"เห้อ ฉันยังไม่ตาย" ฉันพูดออกมาอย่างขำๆทั้งๆที่ตอนนี้แทบไม่มีแรง
"ฉันใจหายหมดยัยนิน" นิเนยพูดแล้วโผเข้ามากอดฉันไว้แน่นก่อนที่ใบเฟิร์นจะมาอีกคน
"พวกแกพาฉันมาได้ไง"
"พี่ทศกัณฐ์กับพี่แกนั่นแหละพามา" นิเนยบอกแล้วขยับตัวไปนั่งเก้าอี้
"แล้วพี่ฉันไปไหน รีบไปบอกพี่นธีด่วนว่าห้ามบอกเรื่องนี้กับแม่เด็ดขาด" ฉันพยายามจะยันตัวขึ้นแต่แรงไม่มีเลยซักนิดเดียว
"ยังไม่ได้บอก" แล้วพี่นธีก็เดินเข้ามาพร้อมกับหน้าเครียดๆ
"พี่ห้ามบอกแม่เด็ดขาด ถ้าแม่รู้นินได้กลับไปเรียนที่นุ่นแน่" ฉันเขย่าแขนพี่ชายตัวเองที่มายืนข้างเตียง
"อืม จะไม่บอก แต่แกต้องห้ามอดข้าวอดน้ำแบบนี้อีก" พี่นธีพูดเสียงเรียบหน้าเคร่งขรึมมาก
"นินไม่ได้อด แต่ช่วงนี้มันเครียดจริงๆ"
"แ
