My Runaway Bride (Tagalog)

Chapter 10

Kim's POV

Napatayo ako ng maayos nang magsalita si Xian na nakatayo sa pintuan ngayon. Ken turned around to face him and after that was an awkward silence.

Yung silence na parang silang dalawa lang ang nandito ngayon at nagpapalitan ng tingin na sila lang din ang nakakaintindi. Yung silence na bigla nalang nagpakabog sa dibdib ko.

And then suddenly, Ken smirked. Oh God Ken, why do you have to do that.

"I just don't think Xian, because I know I deserve her." I was surprised by that. Ken sounded serious na hindi ko akalaing masasabi niya yan. Besides, hindi kami ganoon magkakilala at halos ngayon palang talaga kami nagkasama.

But I must admit that Ken is somehow different from all the other guys. It's surprising that this guy has an eye for me.

Pero mas nasorpresa ako sa isinagot ni Xian, "I dont care if you think you deserve her."

Sinabi niya iyon habang nakatingin sa mga mata ko. And it felt like a face to face torture, it felt like it ripped me apart.

Pinigilan kong maiyak but that's when Ken stood up and punched Xian's face in just a glimpse. Before I knew it, Xian landed on the floor.

Hindi pa nakuntento si Ken at sinugod niya pa ulit ito at sinuntok. Naitakip ko ang mga kamay ko sa bibig ko dahil sa nangyayari sa harapan ko. I don't know what has gotten into me that I just stood there. I was dumbfounded. Hindi ko maigalaw ang mga paa ko para pigilan sila. Dahil gustuhin ko man, hindi ko malaman kung sino ang dapat kong kampihan. I don't know what happened to my mind.

Nagising lang ako nang makarinig ako ng malakas na tunog. Dumating si Armie, and she slapped Ken. Doon ko lang naramdaman ang mga paa ko.

"Why did you slap him?!" Nagulat din ako sa biglaang pagtaas ng boses ko.

Tumaas ang kilay niya, "It's because of what he did to Xian. Because you weren't able to stop them. You're unbelievable Kim. How could you watch Xian getting hurt by this stupid rascal?! I thought you love him? Is that how you show your love?Is that love?!You're worthless!You're--"

"Stop it! Don't get mad at her! Bakit ba galit ka sa kaniya? Hindi mo alam ang nararamdaman niya kaya tumigil kana!" Humarang si Ken sa harapan ko habang nakatulala ako sa kawalan, reflecting from everything she said.

Ano ba talaga? Bakit ang gulo ng isip ko? Akala ko ba gusto kong subukan makalimot dahil yun naman talaga ang dapat. Bakit ngayon pakiramdam ko walang kwenta yung nararamdaman ko para kay Xian kasi pinabayaan ko lang silang magkasakitan. Ano ba? Ano ba talaga?

Hindi ko na kinaya. I ran away. Nagtatakbo ako palabas ng bahay, ng gate. Ito naman lagi ang ginagawa ko diba? Tinatakbuhan sila, kasi ayokong masaktan. Ayoko nang masaktan ng paulit ulit. Can I just have a break?

Hindi ko pinansin ang mga tawag nila sa pangalan ko. Naguguluhan ako at nasasaktan.

Hindi ko alam kung saan ako nakarating.Nakalabas ako ng bahay, nakalayo ako. But what makes me cry the most? Yung biglang umulan. Yung pakiramdam na parang dinadamayan ako ng ulan?

Hindi ko alam kung anong kabutihan sa nature ang nagawa ko para damayan ako nito ngayon.But I guess I'm still unlucky.

I was crying and I was crossing the street while a car is fastly approaching towards my direction. I stopped at the motion and slowly closed my eyes. Hindi ko alam kung bakit nawawalan ako ng logical thinking at naiisip kong gusto ko ng mamatay. I wanna die. This is a break right? It will be a never ending break and I badly want it. So please, let me die.

Pero ilang minuto ang lumipas at wala akong naramdamang sakit o kung anuman.Tanging himig lang ng ulan ang naririnig ko. Maging ang sarili kong hikbi ay hindi ko marinig.

Patay na ba ako? Kaya ba hindi ako nakaramdam ng sakit kasi na-immune na ako?Kasi nasanay na akong masaktan? Ganun ba yun?

Tila nagising ako sa reyalidad nang may sumigaw, "Miss nagpapakamatay ka ba?!"

That loud voice that triggered my emotions. Lalo akong nanlumo at naiyak. I lost my sense of balance and found myself falling on the floor, nanginginig sa lamig dahil sa pagkakabasa ko at halos mamatay na sa sakit na nararamdaman ko.

Until I felt warm arms embracing me from behind, "Dammit Kim, you never have to throw away your life."

Those last words I heard before I finally lost my conciousness.

*

Pagmulat ko ng mga mata ko ay ang mukha agad nila mom at dad ang nakita ko.Yung mga mukha nilang puno ng pag-aalala. Bigla tuloy akong napabangon.

"God Kim, you made us worry. How do you feel now, okay kana ba?" Maiyak-iyak si mommy habang hinahaplos ang buhok ko. Dahan-dahan akong tumango bagamat masama pa rin ang pakiramdam ko.

"I was so worried when Xian called and told us that you've got a high fever."

I was taken aback. Xian? Paano nangyaring si Xian? I'm completely aware na boses ni Ken ang huli kong narinig.

"Mom--"

"Pinauwi ko na yung mga friends mo hija. You need to rest, next time na ang camp. Bakit hindi mo sinabi sa aming masama na pala ang pakiramdam mo kaninang umaga?"

My forehead creased. What's going on? Bakit pakiramdam ko may kulang?

"Mom I..I don't remember anything." I reasoned out.

She sighed, "Darling, ang sabi ni Xian naligo daw kayo sa ulan and then you collapsed."

Napatango nalang ako. I think I know what happened, they're trying to make my parents worry less.

I sighed.

"You just need a lot more rest, and you have to eat."

Tumango ako. Maya-maya lang din ay pinakain na ako ni mommy bago sila nagpaalam ni daddy na mayroon silang kailangang puntahang business trip.

"Kung pwede lang talaga hindi na ako sasama sayo daddy."

Umiling si daddy, "You know this is a big project honey, we can't let it pass. Besides, nandiyan naman si Xian para bantayan itong si Kim." Saka pa niya ako nilingon.

Pinanlambutan ako sa sinabi ni daddy. Xian again. Kaya lagi akong nasasaktan kasi hindi ako makamove-on. Kaya hindi ako makamove-on kasi magkasama lang kami sa iisang bubong.

How ironic right? Magmomove-on ako pero ni minsan hindi naman naging kami. This is life.

Mom and dad kissed me goodbye.Gusto ko pa sana silang ihatid hanggang sa labas pero hindi nila ako pinayagan. Kaya tinanaw ko nalang sila dito sa terrace.

Nang makaalis na sila ay nagpasya akong magpalipas muna ng oras sa labas. Ilang minuto din akong nakatulala sa langit, remembering everything that had happened earlier this day. Napahawak ako sa dibdib ko.

It's funny that I have always treasured living and then all the while ay bigla ko nalang nakalimutan ang pagpapahalaga ko sa buhay ko dahil lang nasasaktan ako.

Napailing ako. Someday, this heart will stop beating for you. Someday, I will be back to the real old me, cheerful and happy go lucky. And when that time comes, I'll forget that I fell inlove to a Xian Ekelund.

**