บทที่ 7
ขณะที่เมิงเมียวชิงนอนผนึกลมปราณเพื่อรักษาบาดแผล ภาพความทรงจำของเจ้าของร่างนี้ก็เริ่มทยอยย้อนกลับมาทีละเล็กทีละน้อย ราวกับเศษเสี้ยวความทรงจำที่เคยถูกปิดผนึกไว้กำลังไหลหลากเข้ามาในจิตสำนึก
“หรงเอ๋อร์ จำเอาไว้ หากถึงวันที่เจ้าได้แต่งออกไป อย่าหันหลังกลับมาที่จวนแห่งนี้อีก ทำเยี่ยงไรก็ได้ให้องค์ชายสามเอ็นดู ต่อให้ไม่รักไม่ชอบ แต่แม่เชื่อว่าพระองค์จะต้องปกป้องชายาเอกของตนเอาไว้”
เสียงของเมิ่งจูมารดาของเลี่ยงหรงดังก้องอยู่ในหัว นางลูบศีรษะบุตรสาวอย่างทะนุถนอม ในใจของเมิ่งจูเต็มไปด้วยความหวังและความกังวล แม้นางจะไม่แน่ใจว่าเลี่ยงหรงจะเข้าใจสิ่งที่ตนทำทั้งหมดหรือไม่ แต่มีสิ่งหนึ่งที่นางรู้แน่ชัดคือ การเป็นชายาขององค์ชายสามจะทำให้เลี่ยงหรงปลอดภัย เพราะเชื้อพระวงศ์รักษาเกียรติและหน้าตามากกว่าสิ่งใด ย่อมไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องชายาเอกของตน
เมิ่งจูรู้ว่าการแต่งงานครั้งนี้เป็นเพียงเกมการเมือง
