บทที่ 17
ในห้องทำงานขององค์ชายหานเย่ เสียงฝนโปรยปรายจากนอกหน้าต่างทำให้บรรยากาศภายในห้องชุ่มฉ่ำและเงียบสงบ ชายหนุ่มนั่งอยู่ที่โต๊ะไม้สักสลักลายละเอียด สายตามองออกไปที่สวนภายในจวน แต่ใจเขากลับไม่ได้เห็นต้นไม้เขียวขจีในสายฝน ใจคิดถึงหญิงสาวที่เจอกันเพียงไม่กี่ครั้งแต่ทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ
“เจ้าได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับหลี่เลี่ยงหรงหรือไม่” เขาถามกับเจียเหอที่นั่งอยู่ตรงข้าม มือก็หยิบพู่กันขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวแต่แทบไม่ได้เขียนอะไรเลย
“ข่าวลือ เรื่องอะไรหรือ มิใช่มีแต่ข่าวลือของน้องสาวอย่างหลี่หลันฮวาหรือพ่ะย่ะค่ะ” เจียเหอเงยหน้าขึ้นมององค์ชายของตนด้วยความสนใจ “หรือว่าเกี่ยวกับเรื่องการแต่งงาน”
“เรื่องนั้นก็ใช่...แต่เราสงสัย หากนางเป็นอย่างที่นางเป็นอยู่ตอนนี้ ทำไมคนถึงได้ไม่เคยพูดถึงคุณหนูหลี่ผู้นี้เลย” หานเย่บ่นพึมพำเขาไม่สามารถหยุดคิดถึงท่าทางที่โดดเด่นของหญิงสาว และคำพูดคำจาที่ดูมีเสน่ห์แ
