สร้อยแห่งโชคชะตา

ตอนที่ 1 วันจบการศึกษาประกาศนียบัตรวิชาชีพ

เฮ้ เสียงเด็กนักเรียนชายหญิงต่างร้องด้วยความดีใจเมื่อสิ้นสุดการใช้ชีวิตของนักเรียนระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพ (ปวช.) และผมคือหนึ่งในนั้น วันนี้เป็นวันที่ผมเรียนจบซึ่งทำให้ผมต้องเตรียมตัวเพื่อเรียนรู้การใช้ชีวิตแบบเด็กมหาลัย

"ไอ้หมอก มึงจะไปหาน้าวันนี้เลยไหม" วินถามขึ้นขณะที่ผมเดินออกจากกลุ่มผู้คน

"เออ กูจะไปทำเรื่องจองหอในด้วย มึงสนใจเป็นรูมเมทกูป่าว"

"ไม่ว่ะ กูถูกไอ้เปอร์จองตัวแล้ว เสียใจด้วยเพื่อน"

"ทำไมกูต้องเสียใจ" ไอ้วินตบไหล่เบาๆ

"หน้าตาอย่างมึงมีผัว เอ้ย รูมเมทไม่ยากหรอก"

" คนอย่างกูต้องมีเมียเว้ย"

"กูจะรอดู" พูดจบมันก็เดินออกไปทันที ผมออกจะหน้าตาดี แม่งทำไมว่ะ ผู้หญิงแม่งไม่เข้าหาสักคน มีแต่...

" น้องสายหมอกทำไมยืนอยู่คนเดียวล่ะครับ แล้วเพื่อนละ" นั่นไงพูดยังไม่ทันจบ ไอ้พี่ซีวายก็เดินมาหาทันที พี่มันตามจีบผมตั้งแต่ผมอยู่ ปวช. 2 แล้วแหละ แต่แม่ง ผมบอกว่าชอบผู้หญิง พี่มันก็ไม่มีท่าทีจะถอนเลยสักนิด

"แล้วพี่มาได้ไงครับ" ดอกกุหลาบถูกยื่นให้ผม แต่ผมไม่รับหรอกนะ

" พี่มาแสดงความยินดี ยินดีต้อนรับนะครับรุ่นน้อง" เพราะผมจะเข้าไปเรียนที่เดียวกับพี่มันถึงกับต้องต้อนรับแบบนี้เลยหรอ เชี่ย ขนลุกสัส

"พี่ ผมบอกแล้วไง ว่าผมชอบผู้หญิง ผมเสียบเป็นอย่างเดียวเว้ย" พี่มันยิ้มก่อนจะมองมาที่เป้ากางเกงผม ซึ่งทำให้ผมรีบยกมือปิดทันที พี่แม่ง...

" แต่สำหรับพี่.. ได้หมด" โว้ย จะตามตื้อไปถึงไหนวะ ไม่เบื่อหรือไง

" เฮ้อ ผมไม่คุยกับพี่แล้ว ขอตัวนะครับ"

วันต่อมา

หลังจากที่ผมไปหาน้า และไปหาเจ๊แมวน้ำ เจ๊ก็กลับไปต่างประเทศกับผัว เอ๊ย แฟน ผมนี่อิจฉาจริงๆมีแฟนหล่อ รวย แถมเป็นเจ้าชาย เฮ้อ แล้วคนอย่างผมจะมีแบบนี้เหมือนเขาไหมนะ

แต่ก็เอาเถอะ ยังไงผมก็ต้องมีเมียอยู่ดี…

"ไอ้หมอกเว้ย" ป๊าป

" มึงจะตะโกนหากำพืดอะไร" ไอ้วินที่กำลังลูบหัวตัวเองก่อนจะหรี่ตามองผม

"กูเรียกมึงตั้งนานเสือกตบหัวกูอีก กูงอน"

ไอ้วิน คือเพื่อนสนิทผม ผม ไอ้วิน ไอ้เปอร์ เราสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ พวกมันสองคนอะเสือผู้หญิงจะตายแต่ผมกลับคบพวกมันได้นานที่สุด ก็นะ เจ้าชายในหมู่ซาตาน

"งอนอย่างกับเป็นเมียกูเลยนะมึง แล้วไอ้เปอร์มายัง สายแล้วเนี่ย" วันนี้ผมจะต้องไปทำเรื่องจองหอในแต่มันติดตรงที่ว่าไอ้เปอร์มันไม่มาสักที

"มันถึงมหาลัยแล้ว กูจะบอกมึงแต่แม่งตบหัวกู" ดูมันจะแค้นฝังใจจริงๆ

"เออ กูขอโทษ"

"น้องๆนำเอกสารมายื่นตรงนี้เลยนะคะ ถ้าใครไม่มีรูมเมท แยกมาหาพี่นะคะ"

เสียงรุ่นพี่ผู้หญิงดังขึ้น ก่อนที่ผมจะแยกกับไอ้วินเพราะผมไม่มีรูมเมท มหาลัยนี้ค่อนข้างมีอิสระเพราะเราสามารถเลือกรูมเมทเองได้ มันก็ดีไปอย่าง แต่ไม่ดีสำหรับผมนี่แหละ

"น้องยังไม่มีรูมเมทใช่ไหม"

" ครับ"

" มีรุ่นพี่คนหนึ่งเขาสละห้องให้ แต่น้องต้องอยู่คนเดียว" มีแบบนี้ด้วยหรอ รุ่นพี่สละห้องให้รุ่นน้องเนี่ยนะ

"อยู่กับเพื่อนไม่ได้หรอครับ"

"ห้องมันเต็มหมดแล้วน้อง อีกอย่างเหลือแค่ห้องนั้นห้องเดียว ถ้าน้องไม่เอาก็คงต้องอยู่หอนอก"

" ผมเอาก็ได้ครับ แต่ขอถามได้ไหมครับ ทำไมรุ่นพี่คนนั้นถึงยอมยกห้องให้ผม"

" เอางี้นะ อยู่ไปน้องก็รู้เอง อีกอย่างพี่ก็ไม่รู้เรื่องเหมือนกัน ทางมหาลัยแจ้งมาน่ะ" ผมพยักหน้ารับ ก็ดีเหมือนกันอยู่คนเดียวสะดวกจะตาย

หลังจากทำเรื่องการย้ายหอเสร็จ ผมก็ขนข้าวขนของเข้าห้องทันที

ตุ๊บ " ลิฟต์ก็ไม่มี เสือกเป็นห้องชั้นบนสุดอีกหรอวะ" บ่นก็บ่น เหนื่อยก็เหนื่อย

อาคารหรูแต่กลับไม่มีลิฟต์ คิดสภาพผมลากกระเป๋าขึ้นบันไดจากชั้นล่างมาชั้นบนสุด อกอิแป้นจะแตก นี่ถ้ามีผีผมจะวิ่งหนีทันไหมเนี่ย

15 นาทีผ่านไป ผมลากสัมภาระมาวางไว้หน้าห้องก่อนจะล้มลงนั่งกับพื้น หมดแรง ชั้น 5 กูขึ้นมาได้ไงวะ ไอ้คนที่สละห้องให้ต้องขี้เกียจขึ้นบันไดแน่ๆ

อีกไม่กี่วันก็จะเปิดเรียนแล้ว ผมต้องรีบทำอะไรให้มันเรียบร้อย เตรียมไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ ยังดีกว่า คิดได้แบบนั้นผมก็เปิดประตูเข้าไปในห้องทันที แต่เมื่อได้เห็นภายในห้องถึงกับต้องร้องว้าว ห้องที่ถูกตกแต่งด้วยสีโทนมืดๆ ผนังห้องสีขาว ผ้าม่านกับที่นอนเป็นสีดำ เมื่อดูรอบๆแล้ว

นี่มันเป็นห้องที่ดาร์กสุดๆ

ผมเลิกชื่นชมห้องที่ตรงกับสไตล์ก่อนจะจัดการกับข้าวของแล้วลงไปข้างล่างเพราะนัดกับเพื่อนสองตัวไว้

"ไงมึงโชคดีจังวะ ได้อยู่ห้องบนสุดแถมได้อยู่คนเดียวอีก"

"โชคดีกับผีนะสิ ลิฟต์ก็ไม่มี ขากูเกือบหักแล้วเนี่ย" พูดจบก็เลื่อนเก้าอี้นั่งตรงข้ามกับไอ้วินไอ้เปอร์

"คืนนี้รุ่นพี่ชวนไปดริ้งวะ พวกมึงจะไปป่ะ" ผมเลิกคิ้วให้ไอ้เปอร์ มันไปตีสนิทกับรุ่นพี่ตอนไหนวะ

"กูไป" ได้แต่ส่ายหน้าให้กับไอ้วิน ของฟรีพี่วินไม่เคยพลาด

"แล้วมึงละหมอก"

"เออ"

ผมใส่เสื้อยืดกางเกงยีนขาดรองเท้าผ้าใบก่อนจะเดินเข้าผับ ตลอดทางสังเกตเห็นแต่ผู้ชายเป็นส่วนมาก ไม่สิ มันไม่มีผู้หญิงเลยด้วยซ้ำ

"ไอ้เปอร์ ทำไมผับมันมีแต่ผู้ชายวะ" ใบหน้าเปื้อนยิ้มของมันหันมาหาผมทันที

"ไอ้เชี่ยเปอร์ มึงอย่าบอกว่ารุ่นพี่นัดเรามาที่ผับเกย์" และนี่คือเสียงไอ้วิน

"เออ กูก็พึ่งรู้พร้อมกับพวกมึงนั่นแหละ"

"ไอ้พี่ซีวายใช่ไหม แม่ง ทำไมมึงไม่บอกกูวะ"

"กูขอโทษ กูผิดไปแล้ว ตอนนั้นกูแค่หน้ามืดชอบของฟรีไปหน่อย" แค่หน้ามืด แม่ง อยากลากมันไปฆ่าหมกป่าจริงๆ

"งั้นกลับ" ไม่รีรอผมเดินออกจากผับทันที นัดมาผับเกย์ คิดได้ไงวะ

เดินมาไกลพอสมควรแต่ไม่เห็นรถของไอ้วิน ปรากฏว่าผมหลงทาง ซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆ หยิบมือถือจะกดโทรหาเพื่อนแต่กลับต้องเบิกตากว้างเมื่อมีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาชนผมจนทำให้มือถือแตกไม่เหลือชิ้นดี กะจะหันไปหาคนที่ชนแต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา ไม่รู้แหละเรื่องนี้ต้องมีคนรับผิดชอบ สองขาวิ่งไปทางที่คาดว่าผู้ชายคนนั้นจะไปผมไม่ได้รู้หรอก เดาล้วนๆ

ผลัวะ!! อ๊าค!! "หึ คิดว่าจะเก่ง สุดท้ายมึงก็ต้องนอนจมกองตีนกู" สองขาหยุดชะงักก่อนจะถอยหลังมาหลบหลังกำแพง ผู้ชายห้าคนมีคนหนึ่งถือปืนจ่อหัวผู้ชายที่นั่งอยู่กับพื้น เหตุการณ์นี้มันคุ้นๆ

"มึงลองร้องขอชีวิตกับกูดูสิ บางทีกูอาจจะไว้ชีวิตมึงก็ได้นะ" เสียงผู้ชายคนที่ถือปืนพูดขึ้น ผมตัดสินใจหยิบไม้เพื่อจะไปช่วยผู้ชายคนนั้น กลับถูกมือของใครคนหนึ่งปิดปากไว้ก่อนจะลากไปอีกมุมหนึ่ง

"อื้อ.."

"เงียบ ถ้ายังไม่อยากตาย" กึก!! น้ำเสียงเรียบนิ่งของคนที่ยืนซ้อนหลังผมอยู่ทำให้ผมหยุดนิ่งทันที

ปัง!! ผมสะดุ้งกับเสียงปืนที่ได้ยิน ก่อนจะรับรู้ถึงแรงกอดรัดจากด้านหลังแน่นขึ้น ผู้ชายห้าคนเดินออกไป พร้อมกับผมที่รับรู้ถึงความรู้สึกเจ็บที่ท้ายทอย และทุกอย่างก็มืดดับไป

แปะ แปะ " ไอ้หมอก" รู้สึกชาที่ใบหน้า ค่อยๆ ลืมตาขึ้น ก่อนจะเห็นเพดานสีขาวและหน้าไอ้เปอร์กับไอ้วิน มันสองคนทำหน้าทำตาเหมือนกำลังจะไปงานศพญาติแบบนั้นเลยครับ

"เกิดอะไรขึ้นวะ" รู้สึกปวดที่ท้ายทอยจี๊ดๆมึนหัวไปหมด

"กูต่างหากต้องถามมึง มึงมานอนอยู่ทำไมที่ใต้หอ" ไอ้เปอร์ถามขึ้น

"พวกกูตามหามึงจนทั่วผับแต่กลับไม่เจอ โชคดีที่มีข้อความส่งมาหากูว่ามึงอยู่ที่หอ" ไอ้วินพูดเสริม ซึ่งทำให้ผมขมวดคิ้วขึ้นมาทันที

"ใครพากูมาวะ แล้วใครส่งข้อความให้มึง" เพื่อนสองคนขมวดคิ้วแล้วมองหน้ากัน

"มึงไม่รู้แล้วพวกกูจะรู้หรอ"

" แล้วเบอร์ที่ส่งข้อความให้พวกมึง โทร... "

" โทรไม่ติด น่าจะไม่ได้ใช้เบอร์นี้แล้ววะ"