ตอนที่ 2 พี่ที่ชื่อป๋า
1714 Words
วันแรกของการเข้ามหาลัยของผม หลังจากเหตุการณ์วันนั้นก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากแต่ก็อดสงสัยไม่ได้เหมือนกัน ใครกันพาผมมาส่งที่หอ แล้วผู้ชายคนที่ทำให้ผมสลบคือใคร แต่จะเป็นใครก็ช่างเถอะ แค่ไม่ฆ่าผมก็เป็นบุญแล้ว
"สวัสดีผมชื่อเหนือ" เสียงรุ่นพี่ปี 3 ดังขึ้น หน้าตาพี่มันค่อนข้างดูดี แต่จะดึงหน้านิ่งทำไมก็ไม่รู้ สงสัยต้องดึงเพราะอยากให้เด็กมันกลัว
"ไอ้ต้าวน่ารัก พี่เขามองมึงวะ" ไอ้วินกระซิบที่ข้างหูผมงุงงิ๋งงุงงิ๋งถึงรุ่นพี่ตรงหน้า
"เขาก็มองทุกคนเปล่าวะ"
"ต่อไปนี้พวกคุณต้องเข้าห้องเชียร์ทุกๆวันศุกร์ ห้ามขาด ห้ามลา ห้ามสาย และห้ามตาย " เอ่อ ห้ามตายนี่มันห้ามกันได้ด้วยหรอพี่มึง
"ผมจะให้สมุดลายเซ็นไป พวกคุณต้องตามขอลายเซ็น แต่ไม่ใช่กับรุ่นพี่ พวกคุณต้องขอลายเซ็นเพื่อนๆเพื่อทำความรู้จักกัน"
" ผมจะไม่บังคับว่าจะต้องได้มากเท่าไร ผมอยากให้พวกคุณมีความปรองดองและสามัคคีกัน เข้าใจไหม"
" เข้าใจครับ/เข้าใจค่ะ" พูดจบพี่ที่ทำหน้าที่ว้ากก็เดินออกไปพร้อมกับเพื่อนๆของเขา
เสียงถอนหายใจของเหล่านักศึกษาปีหนึ่งดังขึ้นเพราะนั่งเกร็งมานาน อย่างน้อยก็ไม่ได้ขอลายเซ็นรุ่นพี่หรือโดนลงโทษเพราะขอลายเซ็นไม่ครบ
"กูเกร็งฉิบหาย"
" พี่มันมาแบบนิ่งๆ แต่โคตรยิ่งใหญ่" ผมไม่ได้สนใจเพื่อนสองคน สายตาจับจ้องไปที่รุ่นพี่ที่กำลังแจกสมุด สมุดลายเซ็นถูกส่งมาให้ผมก่อนที่ผมจะเก็บใส่กระเป๋า โดยไม่ได้ดูเลยสักนิดว่ามันมีหน้าตาเป็นยังไง
"ทุกคนหิวข้าวกันยังคะ"
"หิวแล้วครับ/หิวแล้วค่ะ"
"พี่จะปล่อยให้ไปกินข้าว แต่จะมีคนหนึ่งที่ต้องอยู่.. "
เสียง ฮือฮา พูดคุยของเหล่าปีหนึ่งดังขึ้นเมื่อรุ่นพี่พูดจบ
" ทุกคนเปิดสมุดไปที่หน้าแรกนะคะ ถ้าสมุดของใครไม่มีสิ่งใดขีดเขียนลงไปลุกไปทานข้าวเลยนะ"
"เฮ้ย" ผมกับไอ้วินหันไปหาไอ้เปอร์ทันที
" มึงมีหรอวะไอ้เปอร์"
" เปล่า กูซ้อม" เปอร์ส่งยิ้มมาให้ก่อนที่ผมจะหันไปมองไอ้วิน
" ของกูก็ไม่มี แล้วของมึงล่ะหมอก" หันไปหยิบสมุดออกมาจากกระเป๋าก่อนจะเปิดไปหน้าแรกของสมุด สัญลักษณ์ที่ปรากฏในหน้าแรกของผม ทำให้ขมวดคิ้วทันที
" มึงนี่โคตรซวยเลยวะ"
" น้องสามคนนั้นมีสัญลักษณ์อยู่ในหน้าแรกของสมุดใช่ไหม" เงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ ก็พบว่ามีพวกผมสามคนที่นั่งอยู่
" ผมสองคนไม่มีหรอกครับ แต่เพื่อนผมคนนี้มี" เพื่อนสองคนต่างชี้มาทางผมพร้อมกับยิ้มกวนๆ มาให้ แบบนี้พร้อมใจกันจังนะ
"อ่า ครับ ผมมี" โถ่ว ผมหิวข้าวจนจะกินหัวไอ้เพื่อนสองตัวได้แล้วเนี่ย ทำไมฟ้าต้องแกล้งสายหมอกคนหล่อด้วย
" น้องชื่ออะไร"
"ผมชื่อสายหมอก เรียกหมอกเฉยๆ ก็ได้ครับ"
" พี่ชื่อฟินนะ น้องคือคนที่โชคดีที่ได้สมุดเล่มนี้" คำว่าโชคดีทำให้ผมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ทันที
" น้องหมอกเห็นกลุ่มรุ่นพี่ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงนั้นไหม" ผมหันไปมองกลุ่มรุ่นพี่ในโรงอาหารคณะด้วยภาพเบลอๆ ก่อนจะพยักหน้า
" ที่พี่เคยบอกน้องคือคนที่โชคดี เพราะฉะนั้น น้องจะได้รับสิทธิพิเศษ น้องจะไม่ต้องเสียเงินค่าข้าวเพราะน้องจะต้องไปขอเงินรุ่นพี่เพื่อซื้อข้าวและขอเบอร์พี่เขามาด้วย" รอยยิ้มแห่งความโชคดีของผมหุบลงทันทีเมื่อได้ฟังประโยคนั้น
"รู้สึกว่ารุ่นพี่กลุ่มนั้นใจดีจังเลยนะครับที่ยอมเลี้ยงข้าวรุ่นน้อง"
"เปล่าค่ะ รุ่นพี่ปี 4 กลุ่มนั้นมีฉายาว่า Bad tiger เป็นฉายาที่แฟนคลับตั้งขึ้นมา แต่คนที่พี่จะให้น้องเข้าไปขอเงินและขอเบอร์คือ คนที่หล่อ รวย โหด และเป็นราชาวิศวะค่ะ ซึ่งเขาก็คือป๋า" ป๋า!!!! คนอะไรชื่อป๋าวะ
"อ้าว ถ้าพี่เขาไม่ได้เลี้ยงข้าวผม แล้วให้ผมเข้าไปขอเงิน ผมคงไม่โดนถีบออกมาจากโรงอาหารหรอกใช่ไหม"
"พี่ถึงบอกว่า น้องเป็นคนที่โชคดีที่สุดที่ได้เล่นเกมนี้ไงจ๊ะ"
"แล้วถ้าผมไม่ทำล่ะ"
"ถ้าน้องไม่ทำ น้องต้องถูกบทลงโทษจากกลุ่มพี่ว้าก อ้อ " พี่ฟินโน้มหน้ามากระซิบผม
"น้องหมอกระวังตัวด้วยนะกลุ่มนั้นไม่ชอบให้ใครเข้าไปยุ่งวุ่นวายในเขตพื้นที่ส่วนตัว โดยเฉพาะป๋า"
ตุ๊บ "เชี่ยเอ๊ย วันซวยอะไรของกูวะ" ผมบ่นคนเดียวก่อนจะหันไปหาไอ้เพื่อนสองคน
"พวกมึงไปกินข้าวก่อนกูเลยนะ"
"เอางั้นก็ได้ สู้ๆ นะเพื่อน มึงอยากจัดอยู่วัดหรือจัดอยู่บ้าน เอาเผาหรือฝังก็บอกกูนะ"
ผลัวะ "ฝังที่ตีนกูนี่"
"เออ ทำเป็นหัวร้อน เดี๋ยวกูซื้อยาไว้ให้ก็แล้วกัน" พูดจบพวกมันก็เดินออกไป
ผมหายใจเข้าหายใจออก ก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปที่รุ่นพี่กลุ่มนั้น ระยะทางเริ่มเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ผมค่อยๆ มองหน้าคนในกลุ่มนั้นชัดขึ้นเรื่อยๆ นี่มันกลุ่มคนหน้าตาดีชัดๆ แต่ผมก็หน้าตาดีเหมือนกัน
กึก ผมเดินมาหยุดอยู่กลางโรงอาหาร ไม่ใช่อะไรหรอกถ้าพวกพี่มันไม่เล่นนั่งโต๊ะกลางโรงอาหาร สามคนที่เงยหน้ามองผมก่อนจะเลิกคิ้วเชิงถามว่ามีอะไร
แค่พวกพี่มันเลิกคิ้วผมก็ฉี่จะราดแล้วครับ คนอะไรแม่งแค่เลิกคิ้วยังน่ากลัว
"เอ่อ..." เชี่ย แล้วคนไหนคือป๋าวะ
"มึงมีอะไร แล้วจะเอ่อ...อีกนานไหม" เสียงในโรงอาหารเงียบลง สายตาหลายคู่จับจ้องมาที่ผม ก่อนที่ผมจะหันไปยิ้มแห้งให้พี่ที่ถาม
"ผมมาหาพี่ป๋าครับ" เอาเว้ย บอกชื่อแม่งเลย
ว่าแต่ทำไมทุกคนต้องมองหน้าผมด้วยสายตาขำๆ ด้วย ผมพูดอะไรผิดงั้นหรอ
ผมมองไปที่คนที่ก้มหน้าเล่นมือถือตลอดตั้งแต่ผมเดินมาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นก่อนจะหันมาสบตากับผม ผู้ชายที่มีรอยสักที่ท้ายทอย และที่ข้างกกหูดูรวมๆ แล้วเหมือนมีแสงอันตรายแผ่ไอรอบตัวตลอด หรือจะเป็นพี่มัน
"ฮู้ย จู่ๆ ก็มีเด็กมาหาวะ" พี่ผู้ชายหน้าตาเจ้าชู้ขี้เล่นพูดขึ้น
"มีอะไร" ประโยคแรกที่หลุดออกมา น้ำเสียงเรียบนิ่งที่สามารถทำให้ผมกลั้นหายใจดังขึ้น เล่นเอาซะผมไปไม่ถูกเลย
"ผมหิวข้าว ขอยืมเงินพี่ได้หรือเปล่า" อึก น้ำลายอึกใหญ่ถูกกลืนลงคอ เมื่อพี่มันไม่พูดอะไร เล่นจ้องหน้าผมเหมือนจะฆ่าผมอย่างงั้นแหละ หมอกยังไม่อยากตาย ไหนๆ ก็จะเจอถีบออกจากโรงอาหารแล้ว ก็ต้องเอาให้สุดวะ
ผมยื่นมือถือให้พี่มัน " ผมแค่ยืม งั้นผมขอเบอร์พี่ไว้ พรุ่งนี้ผมจะเอาเงินมาคืน" รู้สึกเหมือนกำลังจีบผู้ชายยังไงไม่รู้
"น้องคงไม่รู้ว่าพวกพี่ไม่ชอบให้คนอื่นเข้ามาวุ่นวายในเขตพื้นที่ส่วนตัว" พี่หน้าหล่อท่าทางเหมือนเป็นเจ้าชายที่สุดในกลุ่มพูดขึ้น ก่อนที่ผมจะพยักหน้า
"ผะ ผมขอโทษครับ" สองมือยัดมือถือใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะหมุนตัวหวังจะเดินกลับ วิธีทำตัวน่าสงสารฉบับผมเองแหละ เวลาขอเงินป๊าผมใช้วิธีนี้ประจำ
แต่ "เดี๋ยว.."
"ครับ" ผมมองกระเป๋าเงินที่ถูกยื่นมาให้ผมอย่าง งงๆ แต่คิดว่าวิธีของผมใช้ได้ผลกับพี่มัน
"มึงไม่เอา" เอาเงินร้อยหนึ่งเว้ยไม่ได้เอาทั้งกระเป๋า
"ผมยืมแค่หนึ่งร้อยก็พอ"
"งั้นก็ไม่ต้องเอา"
“เอาดิพี่” สองมือรีบไปคว้ากระเป๋าเงินทันทีก่อนที่พี่มันจะเก็บไว้คืน
"เอามือถือมึงมา" ผมยื่นมือถือหน้าจอแตกให้พี่มันก่อนจะกดมือถือของผมและของพี่มันยุกยิกยุกยิกและยื่นคืนมาที่ผม
"ยืมแล้ว คืนยากหน่อยนะ หึ" ไม่เข้าใจในสิ่งที่พี่มันพูดสักนิด อะไรของพี่มัน
คำพูดชวนงงของพี่ป๋าทำให้ผมเดินกลับแบบมึนๆ กลุ่มรุ่นพี่หน้าหล่อเดินออกจากโรงอาหารก่อนที่ผมจะเปิดกระเป๋าดู มีแบงก์พันหลายใบแต่ที่น่าตกใจไปมากกว่านั้นพี่มันแม่งพกแบล็คการ์ดด้วยเว้ย ไม่กลัวผมชิ่งไม่คืนหรอวะ
ผมเดินไปหารุ่นพี่ก่อนจะวางกระเป๋ากับเบอร์โทรให้ดู แม่งหิวก็หิว ทำไมต้องเป็นกูด้วยวะ "ผมไปกินข้าวได้แล้วใช่ไหมพี่"
คนตรงหน้ามองหน้าผมเหมือนกำลังตกใจอะไรสักอย่าง ก่อนจะหยิบกระเป๋าใบนั้นเปิดดู " เฮ้ย น้องทำได้ไงอ่ะ ปกติแค่เดินไปทักยังไม่มีใครกล้าเลย น้องสุดยอดวะ" จากผู้หญิงหวานๆ กลับกลายมาเป็นพี่ฟินคนแมนแล้วครับตอนนี้
"จริงดิพี่ พี่มันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ" ต่อมเผือกกำลังพุ่งเลยครับตอนนี้ เอ่อ แต่ก็น่ากลัวจริงๆ แหละ
"น้องเข้ามาใหม่ยังไม่รู้ ชมาชิกกลุ่ม Bad tiger แต่ละคนควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า แถมยังมีข่าวลือมาว่าป๋าเป็นมาเฟียด้วย พี่ได้ยินผู้หญิงที่ป๋าเคยควงบอกว่า เวลามีเรื่องบนเตียง ป๋าจะไม่จูบกับคู่นอนเด็ดขาด"
"ทำไมละพี่"
"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน" อ้าว ไอ้เราก็ตั้งใจฟังซะดิบดี
- Writer
