อดทนอีกหน่อย

1391 Words

หลังจากวันนั้น ลินดาก็มาทำงานที่คลับตามปกติ แต่เธอไม่ได้เจอภาคินสามถึงสี่วันแล้ว “พี่ว่าลินรับแขกดีกว่านะ สวยๆ แบบนี้ทริปเยอะเลย ไม่สนใจเหรอ?” ดาวเอ่ยบอกกับคนตัวเล็ก ทำให้เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “มันจะเปลืองตัวมั้ยค่ะพี่ดาว” ลินดาเอ่ยถามออกไปตามประสาคนหวงเนื้อหวงตัว “ไม่ขนาดนั้น ถ้ามีคนจะจับจริงๆ เราก็คิดเงินไปเลย ฮ่าๆ” ดาวตอบกลับเธอพร้อมหัวเราะเล็กน้อย “ได้ค่ะ ลินจะลองทำดู” คนตัวเล็กต้องการเงิน เธอจึงตัดสินใจลองทำดู เพียงแค่ยอมโดนแตะเนื้อต้องตัวนิดๆ หน่อยๆ ก็คงไม่เป็นอะไรมั้ง จากนั้นลินดาก็ไปเปลี่ยนชุดในห้องแต่งตัวทันที ชุดที่เธอใส่จะเป็นชุดเดรสสั้นเกาะอกรัดรูปสีดำ โชว์เนินอกขาวเนียนและหุ่นที่สวยสะพรึง ลินดาเป็นผู้หญิงรูปร่างสมส่วนไม่เล็กจนเกินไป เธอสูงเพียง 165 เซนติเมตร น้ำหนัก 48 กิโลกรัม บรรยากาศภายในคลับค่อนข้างแออัด เนื่องจากผู้คนค่อนข้างเยอะเป็นพิเศษ หรืออาจเป็นเพราะวันนี้เป็นวันศุกร์ด้วย จึงทำให้มีคนมาเที่ยวจำนวนมาก “ลินดา! แขกโต๊ะนั้นเรียก” ดาวมาสะกิดแขนเล็กก่อนที่จะเอ่ยขึ้น “ค่ะพี่ดาว” คนตัวเล็กสาวเท้าเดินตรงไปยังโต๊ะที่ดาวผู้จัดการบอกเมื่อครู่ทันที เธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อย กับการต้องไปนั่งดื่มกับคนที่ไม่รู้จักแบบนี้ แต่แน่นอนว่าลินดาต้องการเงิน เธอไม่อาจปฏิเสธงานที่เข้ามาได้ อันไหนทำแล้วได้เงิน คนตัวเล็กก็ยินดีที่จะทำ ถ้ามันไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน ตึก! ตึก! ตึก! “สะ สวัสดีค่ะ ลินดานะคะ” เธอเอ่ยแนะนำตัวเองออกไปก่อนที่จะส่งยิ้มหวานให้อีกฝ่าย “ดีครับ พี่ชื่อพลนะครับ มาๆ น้องลินดามานั่งข้างพี่นี่มา” อีกฝ่ายตบมือลงบนโซฟาเบาๆ เพื่อเป็นการเชื้อเชิญให้เธอนั่งลงตรงนั้น ลินดาสูดลมหายใจเข้าปอดเบาๆ ก่อนที่จะเดินไปนั่งข้างๆ อีกฝ่ายอย่างเก้กัง ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอนั่งคุยกับเขาเรื่อยเปื่อย แต่ส่วนมากจะเป็นการรับฟังปัญหาของอีกฝ่ายมากกว่า พลพูดไปมือหนาก็ลูบไล้ตรงบริเวณขาเนียนของลินดาจนเธอขนลุกซู่ แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธเขาได้ บางครั้งอีกฝ่ายก็เอื้อมมือมาโอบเอวเธอไว้ ก่อนที่จะกระซิบพูดข้างหูเบาๆ “ไปเป็นเด็กพี่มั้ย? เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง” พลเอ่ยขึ้นทำให้ลินดาเบิกตากว้างทันที “เออ…ไม่เป็นค่ะ เดี๋ยวลินดาชงเหล้าให้นะคะ” พูดจบคนตัวเล็กก็เอื้อมมือไปหยิบแก้วเหล้าตรงหน้าอีกฝ่าย โดยที่มีสายตาของพลจ้องมองอยู่ไม่วางตา ขณะที่ลินดากำลังชงเหล้าอยู่นั่น จู่ๆ ก็มีเสียงเรียกชื่อเธอขึ้น คนตัวเล็กจึงหันไปมองทางต้นเสียงอย่างรวดเร็ว “พี่ดาว มีอะไรหรือเปล่าค่ะ” เจ้าของเสียงที่เรียกชื่อลินดาเมื่อครู่ คือดาวผู้จัดการของคลับ “คุณพี่ขา ขอตัวน้องลินดาแป๊บนึงนะคะ น้องเชอร์รี่และน้องแพรวมาคอยช่วยดูแลแทนค่ะ” ดาวเอ่ย ก่อนที่จะดึงแขนของลินดาลุกขึ้น และผละผู้หญิงสองคนที่เดินตามมาให้ไปนั่งข้างๆ พลอย่างรวดเร็ว “รีบมานะครับน้องลินดา” พลเอ่ยตามหลังลินดาที่เดินออกไป “มีอะไรหรือเปล่าค่ะ แล้วนี่จะพาลินไปไหน” ลินดาเอ่ยถามดาวด้วยความสงสัย “คุณภาคินเรียกพบ เราไปทำอะไรไว้ เขาดูโมโหมากเลยนะ” ดาวตอบกลับคนตัวเล็ก ก่อนที่จะหันมามองหน้าเธอ ตอนนี้ใบหน้าของลินดาเริ่มซีดเชียว ขนาดเจอภาคินตอนไม่โมโหเขายังดุร้ายขนาดนี้ เธอไม่อยากจะคิดเลยว่าหัวใจดวงน้อยๆ ที่มันแตกสลายไปแล้ว จะเจ็บปวดและทนไหวอีกหรือเปล่า “คุณภาคินอยู่ที่ห้องทำงานชั้นสาม ลินขึ้นไปได้เลย” ดาวเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินแยกไปอีกทาง ตึก! ตึก! ตึก! สองเท้าเล็กเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูห้องทำงานของภาคิน ลินดาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อรวบรวมความกล้า ก่อนที่มือเรียวเล็กจะเคาะประตูสองสามทีแล้วเปิดเข้าไป “พี่คิน เรียกลินเหรอค่ะ” เธอเอ่ยทันทีที่ก้าวขาเข้าไปยังด้านใน “อืม! ร่านดี” ภาคินเอ่ยเสียงเรียบนื่ง “ห๊ะ! อะไรนะคะ” ลินดาเอ่ยถามเขาอีกครั้ง เพราะเธอได้ยินไม่ชัด ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาของภาคิน ละสายตาจากเอกสารบนโต๊ะ หันมามองใบหน้าสวยหวานในชุดเกาะอกรัดรูปที่เธอสวมใส่อยู่ ชายหนุ่มจ้องมองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าอย่างละเอียด “มาใกล้ๆ นี่มา” ภาคินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบโทนปกติไม่ได้น่ากลัว ลินดาจึงเดินเข้าไปหาชายหนุ่มอย่างว่าง่าย “อ๊ะ!” เธอร้องอุทานออกมา เมื่อมือหนาดึงร่างบางไปนั่งบนตักแกร่งของเขา กลิ่นน้ำหอมของลินดาทำให้ภาคินหลงใหลเสมอมา เป็นกลิ่นที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ซึ่งเหมาะกับเธอเป็นอย่างมาก กลิ่นที่ให้ความหอมหวานแอบซ่อนเปรี้ยว ให้ลุคแสบซ่า แต่ก็ยังคงเย้ายวน ชวนหลงใหล “ยังใช้น้ำหอมกลิ่นเดิมอยู่อีกเหรอ?” คนตัวโตเอ่ยขึ้นในขณะที่กอดเธอไว้บนตัก “พี่คิน…จำได้?” ลินดาใบหน้าเริ่มแดงระเรื่อขึ้นมาทันที “อืม! ฉันไม่เคยลืม” สิ้นเสียงทุ้มเขาก็ผละเธอลงจากตักแกร่งอย่างรวดเร็ว ลินดาจับทางไม่ถูก เธอไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าตอนนี้ภาคินรู้สึกอย่างไร “รู้เรื่องแสนดีมั้ย?” คำถามของชายหนุ่มทำให้หัวใจที่แตกสลายก่อนหน้า ตอนนี้แทบจะบดละเอียดทันที ความรู้สึกชาวาบไปทั้งอก มันทั้งเจ็บทั้งจุก จนเธอพูดไม่ออก “เออ…ไม่ค่ะ ลินไม่ได้คุยกับแสนดีเลย” เธอตอบกลับเขาออกไปก่อนจะหลบสายตาเรียบนิ่ง “…..” “พี่คินจะให้ลินลองโทรให้มั้ยค่ะ” ลินดากลั้นใจพูดออกไป โดยที่ใจยังคงเจ็บเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า “ไม่ต้อง!!” “ตั้งแต่วันนั้น…ลินมาทำงานก็ไม่เจอแสนดีเหมือนกันค่ะ” “อืม ฉันไล่ออกเองแหละ ที่ถามก็เห็นว่าเคยสนิทกัน จนถึงขั้นใช้ผัวคนเดียวกัน” “พี่คิน!! พี่ไล่แสนดีออกทำไม ในเมื่อพี่กับ…” “ผู้หญิงก็เป็นแค่ของเล่น ถ้าฉันเบื่อก็แค่เขี่ยทิ้ง” “….” “เธอเองก็เหมือนกัน ถ้าวันไหนฉันเบื่อขี้หน้าเธอขึ้นมา จุดจบของเธอก็จะเป็นแบบนี้” “งั้นพี่ก็ทนอีกหน่อยแล้วกัน สิ้นเดือนนี้ลินจะลาออกให้เองค่ะ” “อืม!! ดี” “อีกแค่สามอาทิตย์ คงไม่นานเกินไปนะคะ” ภาคินไม่อยากเห็นหน้าเธอก็จริง แต่เมื่อรู้ว่าลินดาตั้งใจจะลาออก ความรู้สึกต่างๆ ก็ถูกตีขึ้นมา เขารู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก “ลาออกทำไม?” ภาคินเงียบไปสักพัก ก่อนที่จะเอ่ยถามลินดาขึ้น “ลินไม่อยากเป็นคนที่ถูกไล่อีกแล้ว ครั้งนี้ลินขอไปจากพี่เอง แล้วลินจะพยายามไม่กลับมาให้พี่เห็นหน้าอีก” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเอาจริงเอาจริงและแววตาที่แน่วแน่ “เธอคิดว่าจะมาก็มา จะไปก็ไปงั้นเหรอ?” ภาคินตอบกลับด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “แล้วพี่คินจะเอายังไง ลินอยู่พี่ก็ไม่พอใจ พอลินจะไปพี่ก็ห้าม” คนตัวเล็กตะคอกเสียงใส่เขาด้วยความไม่พึงพอใจเป็นอย่างมาก “เธอต้องอยู่ชดใช้ในสิ่งที่ทำไว้ จนกว่าฉันจะพอใจ” “คือพี่ต้องการให้ลินเจ็บ แบบที่พี่เคยเจ็บใช่มั้ย?” “อืม!!” ภาคินพยักหน้าตอบกลับเธอ “งั้นพี่ก็รีบทำให้ลินเจ็บก่อนที่ลินจะไปนะคะ เราจะได้ไม่ต้องมีอะไรติดค้างกันอีก” “ได้! เธอเตรียมรับมือให้ดีก็แล้วกัน”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more