“ผมจะได้เลี่ยงไม่มาที่นี่ยังไงครับ”
เงียบกันทั้งโต๊ะ ไม่ฟังลูก และไม่สนใจญาติของใครอีกด้วย
“ถ้าคุณเจอคุณเด่นภูมิ ผมฝากไปบอกเขาหน่อยก็แล้วกันนะคุณสุเมธ”
“ฝากอะไรไปบอกครับ” คนถามมีสีหน้าคลางแคลงใจเป็นที่สุด
“ฝากไปบอกว่า สมน้ำหน้า !” ได้ลูกเขยประเสริฐสมใจแล้วไหมล่ะ
“คุณพ่อ !” กลทีป์อยากหายตัวไปจากตรงนี้ บิดาเขายังเคืองเรื่องนี้ไม่เลิกจริง ๆ ด้วย ว่าแต่สมน้ำหน้าอะไร สมน้ำหน้าไว้ก่อนนี่นะ ไม่คิดมาก่อนเลยว่าบิดาของเขา จะกลายเป็นเด็กสามขวบไปได้
นายสุเมธพยายามทำใจให้เย็น นี่มันแพ้แล้วพาลชัด ๆ ลูกชายถูกยกเลิกงานแต่ง ก็ไล่กัดคนอื่นไปทั่วเลย เขาหลุบตาลงต่ำ ก่อนจะลืมขึ้นใหม่พร้อมรอยยิ้มบาง ๆ
“พวกคุณมีเบอร์โทรกันไม่ใช่เหรอครับ” นายสุเมธถามเสียงเย็นเยียบ
“เอ่อ” นายอชิระเลยพูดไม่ออก
“งั้นก็โทรเองสิครับ จะฝากคนอื่นให้มันยุ่งยากทำไม” นายสุเมธยิ้มเหมือนเยาะเย้ยมากกว่า เรื่องอะไรจะมาฝากคนอื่นให้ท
