ตอนที่ 1...
1322 Words
“จะเลิกยืนมองฉันได้หรือยัง” อลิตาลืมตาขึ้นมา หลังจากรู้สึกตัวด้วยความหลอนว่ากำลังถูกจ้องมอง และก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คุณอลีเซอร์นั่นเอง
“คุณเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ” เขาไม่เสียงดังใส่เธอเหมือนก่อนหน้านี้ ท่าทางสุขุมของเขาทำให้เธอประเมินสถานการณ์ไม่ถูกว่าผู้ชายที่ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ เตียงกำลังคิดอะไรอยู่
“ฉันไม่ได้ชื่อไอริน คุณจำผิดคนแล้ว”
“คุณคิดว่าผมโง่มากถึงขั้นลืมหน้าผู้หญิงที่ทิ้งผมไปอยู่กับผู้ชายคนอื่นด้วยเหรอ ผมบอกคุณแล้วใช่ไหม ว่าอย่ากลับมาเหยียบที่นี่อีก”
“คุณคะ คุณอลีเซอร์ ฉันอยากให้คุณตั้งใจฟังในสิ่งที่ฉันจะพูด และฉันสาบานเลยว่าสิ่งที่ฉันพูดไป ฉันไม่ได้โกหกคุณเลยแม้แต่คำเดียว ฉันชื่ออลิตา เจริญหิรัญ ชื่อเล่นฉันคืออ้อม แต่เพื่อนฉันที่เป็นชาวต่างชาติจะเรียกฉันว่าลิตา ฉันเคยมีแฟน แฟนฉันเป็นอาตี๋ ตาเค้าใหญ่กว่าความหนาของธนบัตรแค่นิดเดียว แล้วฉันก็เป็นฝ่ายถูกทิ้งเหมือนคุณ ฉันเพิ่งมาตุรกีเป็นครั้งแรก ฉันมาถึงสนามบินตอนบ่ายโมง นั่งรถแท็กซี่มาถึงโรงแรมตอนบ่ายสองโมงยี่สิบห้านาที ฉันพักผ่อนแค่ครึ่งชั่วโมง แล้วก็เตรียมจะไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์ แต่คุณราจีฟ ลูกน้องของคุณก็พาฉันมาที่นี่ซะก่อน”
“โกหก... ผมไม่มีวันเชื่อเรื่องที่คุณแต่งขึ้นมาหลอกผมหรอกนะริน”
“ฉันไม่ได้ชื่อริน หรือไอริน คุณจะยัดเยียดให้ฉันเป็นแฟนเก่าคุณอีกกี่ครั้ง ฉันก็ยอมรับมันไม่ได้”
“ถ้าคุณมีฝาแฝด ผมก็พอจะเชื่ออยู่หรอกนะว่านี่ไม่ใช่คุณ แต่ยังไงมันก็คือคุณ คุณคือคนที่หักหลังผม คุณทรยศผม คุณทิ้งผมไปอยู่กับไอ้ผู้ชายอังกฤษนั่น!”
“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะคุณ” อลิตาพยายามดิ้นให้ตัวเองหลุดจากมือของเขาที่บีบแขนเธออยู่
“ทำไม! กลัวผมเหรอ กลัวว่าผมจะฆ่าคุณให้ตายคามือผมใช่ไหม”
“นี่คุณ! ทำบ้าอะไร อย่ามาใกล้ฉันนะ”
“รังเกียจผมเหรอ รังเกียจที่ผมจะจูบคุณเหรอ”
“ใช่น่ะสิ! รู้จักกันหรือเปล่า ก็ไม่! นี่มันลวนลามกันชัดๆ”
“พูดอีกสิ พูดอีกผมจะจูบคุณอีก” อลีเซอร์เลื่อนปากที่วางทาบทับปากของเธออย่างอุกอาจเมื่อครู่
“ฉัน.... คะ... คุณ ปล่อย ออก... ออกไป”
“อย่าทำเป็นขยะแขยงผมหน่อยเลย ผมยังไม่ขยะแขยงผู้หญิงที่หนีผมไปเสวยสุขกับผัวใหม่ตั้งหนึ่งปี”
“ฉันไม่เคยมีสามี!” อลิตาผลักเขาสุดแรงและตะโกนบอกอย่างหมดความอดทน มันจะอะไรกันนักหนา บอกว่าไม่ใช่ไอรินก็ไม่ยอมฟัง แถมมอบสถานะผู้หญิงเคยมีสามีแล้วให้เธออีก
“งั้นมาทบทวนกันหน่อยดีกว่า ว่าตอนคุณเป็นเมียผม คุณมีความสุขแค่ไหน” อลีเซอร์ดึงตัวร่างบางที่คุ้นเคยมานอนบนเตียง เขาวาดขาขึ้นคร่อมเธอ เพื่อล็อกไม่ให้เธอหนีไปไหน เขาปล่อยให้เธอดิ้นตามสบาย เพราะอีกไม่นานเธอก็จะเหนื่อยจนหอบแฮ่กและหมดแรงไปเอง
“คุณ! หยุดนะ อย่าจะ... อย่าจูบ... หยุด”
“กลัวสามีใหม่คุณจะจับได้เหรอ ว่าคุณมีอะไรกับผู้ชายคนอื่น” เขาไม่สนใจคำขอให้หยุด มีแต่พูดจาประชดประชันและจูบเธอซ้ำๆ ย้ำๆ อยู่ที่ริมฝีปาก
“ออกไป” อลิตาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เธอไม่น่าต่อว่าเขาจนมันกลายเป็นโอกาสให้เขาแทรกลิ้นเข้ามาได้ เขาขยับลิ้นว่ายวน ไม่แคร์ว่าเธอจะจูบตอบหรือไม่ แต่เขาก็ยังจูบ และจูบเธออยู่แบบนั้น จนตัวเธอหมดแรงที่จะต่อสู้ เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มลายหายไป เหลือเพียงแต่ความรู้สึกร้อนวูบวาบในกาย อลิตาต่อสู้กับตัวเองอย่างหนัก เมื่อรู้ว่าร่างกายกำลังอ่อนไหวไปตามความใกล้ชิดที่ผู้ชายคนนี้มอบให้ แต่เธอก็หนีไปไหนไม่ได้ ตัวใหญ่ๆ ของเขา ทาบทับบนตัวเธอจนเธอไม่สามารถขยับเขยื้อนได้มากพอจะให้ตัวเองเป็นอิสระ มือของเขาที่เริ่มสัมผัสเอวของเธอก็ทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟอ่อนๆ ไหลเข้าสู่ร่างกาย
แคว่ก
ไม่กี่วินาทีต่อมา คอเสื้อของอลิตาก็ขาดออกเป็นทางยาวลงมาจนถึงเนินอก ด้วยมือของซาตาน เขาถอนจูบและหยุดมองหน้าเธออย่างเย้ยหยัน เพราะเธอกลายเป็นทาสที่ไม่มีสิทธิ์จะต่อรองใดๆ ได้อีก
อลีเซอร์วางมือลงบนสองเต้า ลูบคลำมันผ่านเนื้อผ้า และมองเนินอกที่เผยออกมาให้เห็นอย่างเชิญชวน เมื่อเธอเอามือมาผลักมือเขาออก อลีเซอร์ก็ปัดมือนั้นทิ้งและฉีกเสื้อเธอขาดเป็นทางยาวลงจนสุด เขาค่อยๆ ใช้ปลายนิ้วเปิดเศษผ้าที่ปิดหน้าอกเอาไว้ บราเซียขาวสะอาดตาค่อยๆ ปรากฏต่อสายตา มันยังสวยงามเหมือนที่เคยได้มอง ยังคงทำให้เขาใจสั่นได้เหมือนทุกครั้ง
“อย่าทำอะไรฉันมากไปกว่านี้เลยนะคะ ฉันขอร้อง ฉันไม่ใช่คนรักเก่าของคุณจริงๆ” อลิตาบอกเขาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง
“อย่า...” เป็นอีกครั้งที่คำขอร้องไม่เป็นผล หน้าอกของเธอเผยให้เขาเห็นเต็มสองตา อลีเซอร์เริ่มหายใจไม่ถูกจังหวะ เขาเป็นคนที่อ่อนไหวกับเนื้อนิ่มตรงนี้ของหญิงสาว และยิ่งมันเป็นของคนที่เขาคิดถึงและโหยหามาตลอดหนึ่งปี เขาก็ยิ่งทนไม่ได้ที่จะเอามือไปสัมผัส
“...หยุด” อลิตาไม่ชอบความรู้สึกตอนนี้เลย มันรู้สึกร้อนวูบวาบ อยากให้เขาหยุดการกระทำ แต่เมื่อเขายกออกจากอกเธอเพียงไม่กี่วินาที เธอก็อยากให้มือนั้นวางกลับลงมา
อลีเซอร์หยุดการกระทำทุกอย่าง หลังจากสังเกตเห็นว่าที่เนินอกด้านซ้ายของผู้หญิงคนนี้ ไม่มีไฝเม็ดเล็กๆ เหมือนที่ไอรินมี เขาจ้องมองมันอยู่อย่างนั้นให้แน่ใจว่าไม่ได้ตาฝาด แกล้งลองเอามือไปลูบตรงนั้น เผื่อว่ามันมีแป้งปกปิด แต่มันก็ไม่มีตำหนิเล็กๆ ที่เขาจำได้ขึ้นใจว่าเป็นของไอริน เขามองหน้าเธอที่นอนร้องไห้ ไม่มีตรงไหนเลยที่ไม่ใช่ไอริน จมูกโด่ง ดวงตาสวยคู่นั้นที่เขาชอบมอง ปากที่เขาชอบจูบ แก้มและหน้าผากที่เขาชอบหอม ทุกส่วนคือไอริน คนที่ทิ้งเขาไป มันจะไม่ใช่เธอได้ยังไง เขาไม่ได้ตาฝาด ทุกคนในบ้านก็เห็นเหมือนที่เขาเห็นว่านี่คือใบหน้าของไอริน
“ฉันไม่อยากเป็นชู้กับเมียชาวบ้าน”
อลีเซอร์ลงจากเตียงและออกจากห้องไปทันที เขากลับมาที่ห้องนั่งเล่นพร้อมกับไวน์รสโปรด จิบมันเพื่อข่มอกข่มใจให้แก่นกายนั้นลดขนาดลง หาคำตอบว่าผู้หญิงที่เขาทั้งจูบและทั้งกอดเมื่อครู่เป็นใคร
“อลิตา เจริญหิรัญ” เหมือนเขาจะไม่ได้สนใจในสิ่งที่เธอพูด แต่เขาก็จำชื่อที่เธอบอกได้แม่น เขาเขียนชื่อเธอลงในกระดาษ พยายามสะกดชื่อเธอเป็นภาษาไทยให้ถูกต้องที่สุด เพราะไอรินเคยสอนภาษาไทยเขาอยู่บ้าง
“หาข้อมูลของคนๆ นี้มาให้ได้มากที่สุด” รูปถ่ายที่แสดงชื่อของอลิตาบนกระดาษโน้ตถูกส่งให้ราจีฟ และเที่ยงวันต่อมา ทุกอย่างก็อยู่ในมือของอลีเซอร์
- Writer
