“อรุณสวัสดิ์ครับนาย วันนี้ดูสดใสจังเลยนะครับ” ราจีฟเอ่ยปากแซวเจ้านายที่เดินมาถึงโต๊ะอาหารเช้าอย่างอารมณ์ดี
“แล้วทำไมจะต้องไม่สดใสวะ”
“ก็... คิดว่านายจะทำ... ทั้งคืนจนไม่ได้นอนน่ะครับ”
“ทำอะไร” อลีเซอร์ถามด้วยความไม่เข้าใจ
“ก็เมื่อคืนนายนอนในห้องกับคุณอ้อม นายไม่... ไม่ได้...”
“รู้ได้ไงว่ากูนอนในห้องนั้น” เขาถามด้วยความตกใจ
“ฉันเป็นคนให้คุณราจีฟมาปลุกคุณกลับไปนอนที่ห้อง แต่คุณราจีฟไม่ยอมปลุก แถมยังขู่ไม่ให้ฉันนอนบนโซฟาในห้องนั่งเล่น ฉันเลยต้องนอนหลังขดหลังแข็งบนโซฟาในห้องนอน เพราะมีคนแย่งที่นอนของฉัน” อลิตาตอบอย่างลอยหน้าลอยตา พร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ เขา ก็แหงสิ เธอไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องก้มหน้าก้มตาปิดบังอะไรด้วยล่ะ จริงไหม?
“จะปวดหลังสักเท่าไหร่กันเชียว ฉันเป็นคนอุ้มมานอนบนเตียงด้วยกันแท้ๆ หนักก็หนัก”
“แล้วใครใช้ให้อุ้มไม่ทราบ ฉันไม่ได้เอ่ยปากขอให้คุณอุ้มเลยสักคำ”
“นั่นสิ ฉ
