2
1301 Words
ล่วงเลยมาถึงเที่ยงคืน กว่าสองหนุ่มสาวจะเสร็จสิ้นภารกิจสวาทมาราธอน ให้สมกับที่พวกเขาไม่ได้มีอะไรกันมาหลายวัน ฝ่ายชายนอนหันหน้าเข้าหา แต่ฝ่ายหญิงกลับนอนหันหลังให้เขาใต้ผ้าห่มนวมผืนใหญ่
สารวัตรหนุ่มเลือดใหม่ไฟแรงอิ่มเอมหัวใจ นอนมองแผ่นหลังขาวนวลที่โผล่พ้นขึ้นมาจากผ้าห่ม มีบ้างที่ขยับไปมาให้เขามั่นใจว่าหล่อนเองก็นอนไม่หลับ เขาซ่อนยิ้ม ส่งปลายนิ้วไปสะกิดไหล่ รู้ว่าจิรดางอน แต่เขาไม่สนใจ เขามีความสุขที่ได้ใช้ช่วงเวลาหวานๆ กับหล่อน อยากอยู่ด้วยทุกวัน ทุกคืน ไม่พรากจากกัน
“อะไร ถ้าไม่ไปส่งก็ไม่ต้องมายุ่ง” เสียงหวานวีน
หล่อนอารมณ์เสียทำหน้าหงิกหน้างอ ลุกขึ้นมาบ่น พริบตาเดียวล้มตัวนอนลงที่เดิม ดึงผ้าห่มออกจากเขาจนเกือบเห็นความใหญ่โตของเจ้าโลก ที่ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้มุดเข้ามาอาละวาดในตัวหล่อนนับครั้งไม่ถ้วน กายสาวร้าวระบมจะแย่ เพราะความไม่รู้จักพอ ไม่รู้จักอิ่มของสารวัตรหนุ่มหน้าตาดี
หมากยังยิ้มได้ ขยับตัวเข้าไปนอนซ้อนตัวเจ้าหล่อน
“จะกลับทำไม ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้วันหยุด”
“ฉันไม่ได้ทำงานออฟฟิศ จะมาเหมารวมได้ไง”
จิรดาวีนต่อเนื่อง เขาทำงานราชการ ส่วนหล่อนบริหารบริษัทของครอบครัว จะมาคิดเองเออเองว่าหล่อนว่างเหมือนเขาได้เหรอ
“เหมารวมได้สิ เจ้าของกิจการก็จำเป็นต้องพักผ่อน” หมากเล่นลิ้น ยกวงแขนกอดรอบเอวเล็กดึงให้หลังหล่อนขยับมาแนบอกล่ำสัน เรี่ยวแรงเขายังเหลือเฟือ ถ้าจิรดาโอนอ่อนผ่อนตามสักนิดสารวัตรหนุ่มก็พร้อมเปิดศึกรักเล่นโต้รุ่งด้วยกัน
“ทำอะไร ไหนบอกจะไม่กวนแล้วไง” หญิงสาวโวยอีกครั้ง ก็น่าโดนบ่นอยู่หรอก ตั้งแต่ช่วงเย็นจนดึกเขารักหล่อนไม่ยอมหยุด ระบมกันไปทั้งตัวโดยเฉพาะส่วนนั้น ไว้ถ้าเลิกคุยกัน จิรดาจะขูดรีดเงินจากเขาไปทำรีแพร์ซะให้เข็ด โทษฐานรุนแรงมากนักน้องสาวหล่อนระบมหมด จิรดาต้องขมิบวันละกี่ครั้งกายสาวถึงจะกลับมาฟิตเหมือนเดิม
“เย็นไว้ ผมไม่ล้ำเส้นคุณหรอก แอร์มันหนาวขอนอนกอดนิดเดียว” ใบหน้าหล่อนพร้อมเอาเรื่อง หมากจึงพูดกล่อมไปอย่างนั้น เพราะเอาเข้าจริง เขาทั้งกอด และรุกรานหอมแก้มนวล
จิรดาเป็นผู้หญิงที่น่ามหัศจรรย์ หล่อนเป็นสาวหัวสมัยใหม่ โปรไฟล์การศึกษาดี ฐานะครอบครัวดีมากกว่าผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยทำความรู้จัก รูปร่าง หน้าตา สัดส่วน ของหล่อนก็ล้วนเพอร์เฟกต์มากกว่าเขาจะจินตนาการได้ เขาหลงใหลในนิสัยและทัศนคติของหล่อนจนไม่คิดสนใจมองผู้หญิงคนอื่น
สายตาเขามองได้แค่คนเดียว คือหล่อน
ทว่ามีเส้นเล็กๆ ขวางกั้นทั้งสองคนไว้ ก็คือสถานะ ‘เพื่อน’ ร่วมโลกที่เลยเถิดมาร่วมเตียง
ไม่ใช่แฟน ไม่ใช่คนคุย เป็นแค่ ‘คู่นอน’
ค่าเฉลี่ยเซ็กส์สองถึงสามคืนต่อสัปดาห์ตามแต่จะมีเวลาว่างตรงกัน
ไม่เชิงว่าหมากอยากจะฟันแล้วทิ้ง เขาพยายามขอจิรดาคบเป็นแฟนหลายครั้งแต่ถูกปฏิเสธกลับมาเสมอ กลับกัน เขาคิดว่าหล่อนต่างหากที่เป็นฝ่ายจงใจ ‘หลอกฟัน’ เขา
อาจจะหลอกนอนกับเขาจนพอใจแล้วคิดจะทิ้งขว้างเขาในภายหลัง เพราะไม่อย่างนั้นหล่อนคงจะรับเขาเป็นแฟนไปนานแล้ว
“ปล่อย”
“เป็นอะไรอีก” เขาท้วงถาม แปลกใจที่จู่ๆ หญิงสาวปลดมือเขาออกไม่ยอมให้กอด ไม่ให้จูบ ปุบปับยันกายขึ้นนั่งวางสีหน้าไม่น่ามองแสดงออกถึงความไม่สบอารมณ์
“ฉันไม่พอใจ ไม่ชอบใจ ที่คุณจงใจไม่ไปส่งฉัน คิดจะเอาแต่ใจตัวเองไปถึงไหน”
“คุณสิเอาแต่ใจ ผมบอกเหตุผลไปแล้วว่าทำไม แถวคอนโดของคุณมีโจร ผมไม่ไว้ใจ คนเขาเป็นห่วงก็จะมาบ่นมาดุเขาทำไม”
โวยกลับบ้างแม่คนดื้อจึงยอมสงบปากสงบคำทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้เขาเหมือนเดิม หมากถอนหายใจ ไม่ชอบเลยเวลาทะเลาะกัน เขาจึงง้อ
“อย่าโกรธเลยนะ ไม่มีที่ไหนปลอดภัยเท่าอยู่กับผม เชื่อสิ”
“ขี้โม้” คล้ายกับคนพูดจะกำลังยิ้ม จับได้จากโทนเสียง
จิรดายอมอ่อนข้อให้ เพราะเห็นว่าเขาเป็นห่วงจากใจจริง
“จะพูดอะไรก็พูดไปเถอะผมไม่เดือดร้อน”
“นอนก่อนนะ ง่วงแล้ว”
“อืม ฝันดี” หมากครางรับ
โคมไฟข้างเตียงถูกปิดลงความมืดปกคลุมไปทั่วห้องนอนขนาดกว้าง หมากพลิกตัวออกไปไม่ช้าก็พลิกกลับมาที่เดิมและได้เห็นใบหน้าแสนสวย ในที่สุดก็ยอมหันกลับมาให้เขากอดดีๆ จนได้
หมากยิ้ม สอดต้นแขนเข้าไปให้หล่อนหนุนแทนหมอนตั้งใจจะหลับไปทั้งอย่างนั้น ทว่าเขากลับนอนไม่หลับตาค้างคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เขาคิดมาก อยากเคลียร์ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหล่อน นาทีถัดมาหมากรวบรวมความกล้าถามเป็นครั้งที่สองถัดจากถูกปฏิเสธเมื่อห้าเดือนก่อน
“จี หลับหรือยัง”
“มันดึกแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ดึกแล้ว แต่แค่อยากถามว่าจะไม่คบกันจริงๆ เหรอ”
“นึกยังไงถึงถามอีกรอบ หรือไม่เข็ด”
“เข็ด แต่อยากถามซ้ำ หลายเดือนมานี้รู้สึกอะไรบ้างไหม”
“ไม่รู้ ขอคิดดูก่อน”
“อีกแล้ว ทำไมต้องขอคิด ตอบตกลงเลยไม่ได้เหรอ”
“ก็... ยังไม่แน่ใจ”
“ไม่แน่ใจ หรือคุณมีคนอื่นที่ดีกว่าผม?”
“ฉันไม่มีใคร”
หมากไม่ถามต่อเพราะวิเคราะห์จากประโยคนั้น น่าจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุดจากหล่อนแล้ว ยังไม่รู้ใจตัวเอง แค่หลบเลี่ยงตอบคำถามไปวันๆ นอนด้วยกันแบบไม่มีข้อผูกมัด มันคือกำไรที่แทบไม่ได้ลงทุน ผู้ชายส่วนใหญ่อาจจะชอบแต่เผอิญว่าเขาเป็นหนึ่งในคนส่วนน้อยที่มองไปหาอนาคต ไม่ได้อยากใช้ชีวิตวัยรุ่นรักสนุกไปวันๆ อายุเขาสามสิบสี่เข้าไปแล้ว หน้าที่การงานมั่นคง ทุกอย่างพร้อมลงหลักปักฐานกับผู้หญิงที่ถูกใจสักคน แอบลุ้นว่าจะเป็นจิรดาแต่ก็ไม่กล้าหวังมาก
บ้านหลังนี้เป็นทาวน์โฮมขนาดสามชั้นเขาซื้อไว้นานและอาศัยอยู่คนเดียว จ้างแม่บ้านให้เข้ามาดูแลทำความสะอาดเฉพาะช่วงที่ออกไปทำงาน ชั้นแรกเป็นโซนรับแขก โซนครัว ชั้นสองคือห้องนอนที่เขาใช้กกกอดกับจิรดาเกือบทุกวันทุกคืน และชั้นสามมีไว้สำหรับออกกำลังกาย บนนั้นมีทุกเครื่องที่ในฟิตเนสใหญ่ๆ เขามีให้ใช้งาน มันเล็กหากเทียบคฤหาสน์หลายสิบล้านของพ่อแม่หล่อน ข้อนี้เขาเถียงไม่ได้เพราะฐานะหล่อนดีกว่า จะมาหวังอะไรกับนายตำรวจธรรมดาที่ทางบ้านไม่ได้มีธุรกิจใหญ่โต
สาเหตุที่หล่อนไม่ยอมตอบตกลงคบกันเขามองว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะเรื่องนี้ หล่อนมองว่าฐานะเขาไม่ดี ไม่คู่ควรกับคุณหนูอย่างหล่อน การที่เขาได้ครอบครองร่างกาย ได้ดูแลรับส่ง พาไปไหนมาไหน กินข้าว ดูหนัง ช้อปปิ้ง มันอาจจะเพียงพอแล้วในมุมมองของจิรดา หล่อนจึงกั๊กคำตอบไม่ยอมพูดในสิ่งที่เขาอยากฟัง
รอต่อไปเถอะนะหมาก
ถ้าไม่สมหวังก็คงจะผิดหวังมีแค่นี้แหละ
- Writer
