เกมรัก ลิขิตสวาท EP.13
1151 Words
“แกมันเพื่อนทรยศ หลายปีที่ผ่านมาฉันไม่น่าช่วยเหลือแกเลยกรรณิการ์”
“ช่วยเหลือฉันเหรอ? แกแน่ใจหรือน้ำว่าทุกครั้งที่แกช่วยเหลือฉัน คือการช่วยเหลือจริงๆ ”
กรรณิการ์พยุงตัวยืนได้แล้ว ก่อนจะหันมาสบตาพิมพ์นาราด้วยความเจ็บปวดและเสียใจ ทุกครั้งที่เธอได้รับความช่วยเหลือจากเพื่อนคนนี้ เธอก็ต้องตอบแทนกลับไปด้วยเช่นกัน และทุกครั้งมันก็ทำให้เธอรู้สึกผิดมาตลอด รู้สึกผิดต่อผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงที่คอยช่วยเหลือและให้คำปรึกษาเธอตลอด แต่เธอก็กลับหักหลังเพียงเพื่อตัดปัญหาไม่ให้พิมพ์นาราเข้ามาวุ่นวายและทวงบุญคุณกับเธอ
“ใช่! เพราะถ้าแกไม่มีฉัน แกเรียนจบเหรอ”
“แกก็เหมือนกันแหละน้ำ ถ้าไม่มีฉัน แกก็ไม่มีทางเรียนจบเหมือนกัน”
คราวนี้กรรณิการ์ตอกกลับอย่างเหลืออด ใช่! พิมพ์นาราอาจจะช่วยเหลือค่าเทอมเธอก็จริง แต่เธอก็ช่วยเหลือเธอกลับไปเหมือนกัน ตั้งแต่เริ่มขึ้นปีสามก็เป็นเธอทั้งนั้น ที่คอยทำรายงาน ทำการบ้าน หรือแม้แต่ติวแนวข้อสอบให้กับพิมพ์นารา หากไม่มีเธอพิมพ์นาราก็ไม่มีทางเรียนจบหรอก
พิมพ์นาราถึงกับหน้าเสียไปเหมือนกันเมื่อเจอกรรณิการ์พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา หากรู้ไปถึงหูบิดามีหวังเธอคงถูกบ่นอีกอย่างแน่นอน เพราะทุกอย่างที่กรรณิการ์ช่วยเหลือช่วยเธอในสมัยเรียนถือเป็นความลับระหว่างเธอและกรรณิการ์ทีเดียว หากเรื่องนี้เปิดเผยขึ้นมามีหวังเธอคงโดนตัดออกจากกองมรดกอย่างแน่นอน
“แกจะมาลำเลิกทวงบุญคุณเหรอ?”
“พอเถอะน้ำ ฉันเบื่อที่จะทะเลาะกับแกแล้ว” กรรณิการ์เอ่ยออกมาอย่างปลงๆ ถึงเธอจะทะเลาะกับพิมพ์นาราให้ตายไปข้างหนึ่งมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรขึ้นมาเลย อีกอย่างตอนนี้ก็มีแต่ไทยมุงมายืนดูพวกเธอกันเต็มไปหมด
“ฉันเสียใจจริงๆ ที่ดันมีเพื่อนทรยศแบบเธอ...กรรณิการ์” พิมพ์นาราพูดขึ้นขณะก้มลงเก็บข้าวของที่เธอเหวี่ยงมันไปเมื่อก่อนหน้านี้
“ฉันไม่ได้ทรยศแก...แต่แกเองต่างหากที่ดันมาแอบรักแฟนฉัน”
“แล้วถ้าฉันขอพี่ชินจากแก...แกจะยกพี่ชินให้ฉันไหม” คราวนี้คนที่อึ้งไปใช่จะมีแต่กรรณิการ์ หากเป็นพิชิตพงศ์อีกคนที่ยืนอึ้งตกตะลึงไปกับคำขอแบบซึ่งๆ หน้าของหญิงสาว
พิชิตพงศ์ก้มลงมามองหน้าผู้หญิงที่เขาช่วยเหลือเอาไว้อย่างสงสาร เพราะสีหน้าเธอดูซีดจนน่าเป็นห่วง ก่อนที่เขาจะละสายตาจากหญิงสาวไปมองอีกหนึ่งสาวด้วยความชิงชัง
“มันจะไม่น่าเกลียดไปหน่อยหรือครับ ที่จู่ๆ คุณจะมาขอแฟนเพื่อนกันซึ่งๆ หน้าแบบนี้”
พิชิตพงศ์ถามขึ้นด้วยความไม่พอใจ สบตาอีกฝ่ายด้วยความโมโห ผู้หญิงตรงหน้าเขานี้สวยมาก ใบหน้าคม ตาโต จมูกโด่ง ขนาดเขาเองยังยอมรับถึงความสวยของเธอแบบเต็มร้อยเลย ผู้หญิงคนนี้สวยมาก แต่ทำไมถึงได้มีนิสัยน่ารังเกียจแบบนี้ แย่งได้แม้กระทั่งแฟนของเพื่อน จากที่เขายืนฟังมาตั้งแต่ต้นทั้งสองคงจะเป็นเพื่อนสนิทกันเสียด้วยซ้ำ แต่ก็มาแตกคอกันเพราะเรื่องผู้ชาย ส่วนผู้หญิงที่เขาช่วยเหลือเอาไว้ก็ดูน่าสงสาร ใบหน้าสวยกลับดูซีดจนน่าเป็นห่วง
พิมพ์นาราละสายตาจากกรรณิการ์ไปมองหน้าชายหนุ่มแปลกหน้าด้วยความไม่พอใจ ถึงแม้ในใจเธอจะยอมรับว่าผู้ชายที่กำลังยืนข้างกายเพื่อนจะดูหล่อเหลาซักแค่ไหนแต่ก็ไม่ได้ทำให้เธอใจเย็นลงได้เลย หากเป็นเวลาปกติเธอคงเดินเข้าไปขอเบอร์แล้ว
“มันไม่ใช่เรื่องของคุณ…” ยังไม่ทัน ที่พิมพ์นาราจะพูดจบ กรรณิการ์ก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“หยุดก้าวร้าวคนอื่นเสียทีเถอะน้ำ แกกำลังทะเลาะกับฉันอยู่ อย่ามาพาลกับคนอื่นแบบนี้ ฉันไม่คิดเลยนะน้ำว่าแกจะเป็นแบบนี้ เสียแรงที่ฉันทำดีกับแกทุกอย่าง ฉันยอมช่วยแกถึงขนาดไปทำให้ร้ายพี่สาวแกได้รับความอับอาย ฉันนี่โง่จริงๆ ที่ดันมาคบกับแก”
“ฉันก็ไม่ต่างกับแกหรอก ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ฉันจะไม่คบเพื่อนแบบแก หวังว่าชาตินี้เราคงไม่ต้องเจอกันอีก”
พิมพ์นาราส่งสายตาเหยียดหยามมาให้กรรณิการ์ด้วยความชิงชังก่อนจะเดินผ่านทั้งสองไปอย่างไม่แคร์สายตาของใครๆ
พิชิตพงศ์ได้แต่แอบสงสารผู้หญิงที่ชื่อกรรณิการ์ไม่น้อยเลยทีเดียว แต่จะว่าไปเขาได้แต่แอบดีใจที่หญิงสาวสามารถเลิกคบกับเพื่อนนิสัยแย่ๆ อย่างผู้หญิงที่ชื่อพิมพ์นาราไปได้
กรรณิการ์ได้แต่ยืนมองเพื่อนเดินไปจนลับสายตาอย่างเสียใจ หลายปีที่ผ่านมาเธอกับพิมพ์นาราต่างก็สนิทกันมาก ดูแลกันมาหลายปี แต่มันจบลงด้วยความเจ็บปวดและความบาดหมางระหว่างเธอและพิมพ์นาราอีกเช่นกัน
หากแต่ในใจกลับนึกไปถึงพี่สาวของเพื่อน หากเธอได้เจอผู้หญิงคนนั้น สิ่งแรกที่เธออยากจะทำนั่นก็คือการขอโทษสำหรับทุกอย่างที่เธอเคยทำร้ายให้หญิงสาวได้รับความเสื่อมเสีย
“เมื่อกี้ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยเหลือก้อย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เห็นคนลำบากแล้วไม่ช่วยก็แย่สิครับ” พิชิตพงศ์ก้มลงมาพูดกับหญิงสาวที่เขาเข้ามาช่วยเหลืออย่างสงสาร
“คุณนี่พูดเหมือนกับพี่สาวคนหนึ่งที่ก้อยรู้จักเลย เธอนิสัยดี น่ารักอ่อนโยน แถมยังชอบช่วยเหลือคนอื่นอีก ที่สำคัญเธอน่าสงสารมาก”
“เหรอครับ” พิชิตพงศ์ได้แต่แปลกใจกับสิ่งที่หญิงสาวกำลังพูดกับเขา แต่สำหรับเขามันคงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะจำ เพราะมันไม่เกี่ยวอะไรกับเขา
“เห็นทีก้อยคงต้องขอตัวล่ะคะ พอดีนัดกับแฟนเอาไว้ ขอบคุณอีกครั้งที่ช่วย ก้อยขอตัวก่อน” กรรณิการ์ขอตัว ก่อนจะยกมือไหว้ชายหนุ่มอีกครั้งที่ยอมเข้ามาช่วยเหลือเธอ
พิชิตพงศ์ยกมือรับไหว้หญิงสาวแทบไม่ทัน เขาได้แต่ยืนมองจนกระทั่งร่างบางเดินหายปะปนไปกับฝูงชน
ชายหนุ่มพยายามนึกถึงใบหน้าของผู้หญิงที่เขาเพิ่งเจอเมื่อกี้ว่าเขาเคยเห็นใบหน้าและดวงตาคู่นี้ที่ไหนกัน แต่เขาก็นึกไม่ออกอยู่ดี ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างกลัดกลุ้มกับปัญหาของตัวเอง เขาจะจัดการกับปัญหาของน้องชายและพณิตพิชาอย่างไรดี
////////////
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
- Writer
