Chapter.11 ตรงนั้น..มันระบมNc

1986 Words

Chapter.11 ตรงนั้น..มันระบมNc แม้ในตอนหลับเธอยังรู้สึกว่าร่างกายถูกร่างใหญ่รุกล้ำ ขึ้นขย่มโยก โถมกายกระหน่ำเสียบแทงตรงที่เดิมซ้ำๆ “ซี้ดดด..แน่นชิบ!” บวกกับเสียงแหบต่ำสูดปากครางพึมพำตอกย้ำว่านี่ไม่ใช่ฝัน โลเรนโซ่กำลังตักตวงความสุขจากร่างกายที่อ่อนล้าไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้าน “อื้อ..ซี้ดด” เสียงเล็กครางฮืออยู่ในการอาการกึ่งหลับกึ่งตื่นสนองรับการสอดใส่ที่ไม่บันยะบันยัง “อ่าส์.” วงแขนเผลอโอบกอดร่างหนาไว้แนบแน่นเมื่อความทรมานในกายใกล้จะสิ้นสุด “อ่าส์ วาโย” สองมือหนากอบโกยสองเต้าโน้มใบหน้าลงฟอนเฟ้น เร่งเร้าส่งตัวเองแตะสวรรค์ ไปพร้อมกัน เนื้อกระทบกันดังสนั่นเป็นจังหวะรัวๆ “กรี๊ดด/โอ่วววส์” ทั้งสองเปล่งเสียงครางระงม ร่องสาวคับแน่นรับเอาของเหลวจากปลายท่อนบานใหญ่ปล่อยเข้ามาภายในโพรงลึกสุด รู้สึกได้ถึงความอุ่นซ่านนองเจิ่งไหลออกมาด้านนอก จุ๊บ ริมฝีปากหยักเม้มดูดหยอกเย้ายอดถันชูชันมือขยำสองเต้าอวบจากที่ เคยเต่งตึง จนมันเริ่มเหลวคามือ ดวงตาเหลือบมองเห็นเงาจมูกโด่งเป็นสันเลื่อนผ่านเต้าหนึ่งไปยังเต้าหนึ่งสูดดมเนินเนื้ออย่างลุ่มหลง แม้จะผ่านมาค่อนคืนเธอยังรู้สึกตื่นเต้นใจสั่นระรัวกับสัมผัสของเขาเสมอ น้ำเสียงกระเส่า ความเร่าร้อน กลิ่นกายเย้ายวน รูปร่างกำยำสมบูรณ์แบบ หรือแม้แต่ตัวตนความเป็นชายที่เป็นจุดเชื่อมประสานกันและกันไว้ กลายเป็นความบอบช้ำที่มาพร้อมความสุขที่ยากจะอธิบาย สองร่างเปลือยเหนียวเหนอะแต่ถึงอย่างนั้นโลเรนโซ่ก็ไม่ยอมถอดถอนลำกายออก ยังฝังตัวตนคาไว้หมายจะเริ่มบทรักอีกครั้ง ..และอีกครั้ง “อ่าส์ ..วาโย ฉันเสียว..ซี้ดด” “เธอต้องเป็นของฉัน..ของฉันคนเดียว” เสียงกระซิบอันแหบพร่าที่เอาแต่พร่ำพรรณาถึงความสุขยังติดตรึงในโสตประสาทหญิงสาวพาลให้นอนหลับฝันดี เธอรู้สึกตัวอีกทีเมื่อทุกอย่างภายในห้องสว่างไสว ร่างเล็กใต้ผ้าห่มหนาแทบขยับแข้งขาไม่ได้ เธอกระพริบดวงตารับแสงพร้อมกับได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆของเขาซึ่งกำลังนั่งเอกเขนกบนโซฟาตัวใหญ่ห่างจากเตียงนอนไปหลายก้าว ดวงตากลมสวยปรายมองเห็นร่างใหญ่เปลือยท่อนบนส่วนท่อนล่างสวมกางเกงยีนส์ขายาวและบุหรี่ที่คาบคาไว้ใกล้จะหมดมวนเต็มที เขาขยี้มันบนภาชนะขณะสายตากำลังสนใจมองหน้าจอมือถือ เธอรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าเป็นเครื่องของเธอที่อดัมให้ไว้ ..ก็แค่สงสัย แต่ไม่แน่ใจ เพราะมือใหญ่ของเขากำลังบดบังตัวเครื่องไว้เสียมิด อีกอย่าง ใครๆก็ใช้สมาร์ทโฟนสีดำกันทั้งนั้น “นี่ที่ไหนคะ?” คำถามของเธอส่งผลให้คิ้วเข้มขมวดย่น รอยยิ้มบนมุมปากเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงทันควัน เมื่อยังไร้คำตอบเธอจึงเริ่มเอ่ยอีกคำถาม “คะ คุณปล่อยในแทบทุกครั้งใช่มั้ยคะ?” “อือ ถามได้” เขาพึมพำตอบสั้นๆ หากแต่สายตายังสนใจแค่สมาร์ทโฟนในมือ “แล้ว..ถ้าเกิดฉันท้องขึ้นมาล่ะคะ?” “ก็อย่าโง่ปล่อยให้ท้องสิ!” เขาชักหัวเสีย เขวี้ยงมือถือทิ้ง เพล้ง!! ร่างเล็กสะดุ้ง กลืนน้ำลายหนืดๆลงคอ ก่อนพูดเสียงตะกุกตะกักบอกกับเขาอย่างเสียใจ “ถ้าอย่างนั้น..ฉันขอตัวก่อนนะคะ” ร่างเปลือยล่อนจ้อนหอบเอาผ้าห่มลงจากเตียงด้วยสภาพอิดโรย เท้าเล็กก้าวเตาะแตะไม่ต่างจากเด็กหัดเดิน โลเรนโซ่มองร่างอ่อนปวกเปียกแต่ถือดีด้วยความรำคาญใจจึงเอ่ยถามในที่สุด “ไปไหน?” เธอไม่ตอบ ก้มหน้าเดินต่อ “กูถามว่าไปไหน?!” “ไปซื้อยาคุมฉุกเฉินค่ะ” “แล้วรู้เหรอว่านี่ที่ไหน?” เท้าเล็กยอมหยุดอย่างจำนน สองมือกระชับผ้าห่มไว้แน่นทันทีที่ร่างใหญ่เดินตรงมาทางเธอ “รออยู่นี่ เดี๋ยวมา และห้ามขานรับหรือเปิดประตูให้ใครมั่วซั่ว” เขาชี้นิ้วขู่ก่อนเดินผ่าน “ดะ เดี๋ยวค่ะ” “อะไร!” “จะไปซื้อยามาให้ฉันใช่มั้ยคะ” “อือ” “ถ้างั้น ฉันขอยาแก้อักเสบเพิ่มด้วยค่ะ คือ เอ่อ..ตรงนั้นมันระบมมาก” “เรื่องมากชิบ” เขากรอกตาพึมพำก่อนรีบปิดประตู ตุ๊บ ตุ๊บ.. “หมอ..” ตุ๊บ!.. “ไอ้หมอเว้ย..!” มาเฟียหนุ่มแหกปากร้องเรียกเพื่อนพลางทุบประตูปึงปัง หากแต่หมอหนุ่มผู้เป็นเจ้าของบ้านเปิดบานหน้าต่างข้างประตูแทน “เปิดประตูสิวะ” อีกคนยักไหล่ พลางพยักพเยิดสายตาไปที่กริ่งกด โลเรนโซ่พ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิดก่อนยอมกดกริ่งหน้าประตู “พอใจมึงยัง?” “ก็โอเค” หมอหนุ่มกดเปิดประตูพลางผายมือต้อนรับเพื่อน “มีธุระด่วนอะไรว่ามา?” ดวงตาสีเทาเข้มเบนออกด้านข้างก่อนทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาสีขาว “อยากได้ยาคุมฉุกเฉินว่ะ อืม แล้วก็..” เขาลูบหน้าแรงๆพลางเอ่ยเสียงกระอ้อมกระแอ้มว่า “ยาแก้อักเสบจากการมีเพศสัมพันธ์รุนแรงจนตรงนั้นมัน.. อาห์ เจ็บ ระบม อะไรประมาณนี้” “หืม? เมื่อคืนอุ้มเด็กมาเหรอ?” “ไม่ใช่ แต่ก็ ไม่เชิงเพราะเป็นครั้งแรกของเธอ” หมอหนุ่มยืนอมยิ้มเอาสองมือล้วงกระเป๋ากางเกง สายตาเพ่งมองเพื่อนอย่างประหลาดใจ ปกติไอ้นี่จะมาขอยาให้ผู้หญิงเสียที่ไหน “เร็วๆซี่เดี๋ยวท้องขึ้นมาแล้วมึงจะหายาทำแท้งให้ยุ่งยากอีก!” เขากระชากเสียงหงุดหงิดกลบเกลื่อนการถูกจ้องจับผิด หมอหนุ่มหัวเราะเยาะเบาๆพลางเดินลากนิ้วไปตามตู้คลังยามากมาย พร้อมเปรยออกมา “เห็นแฝดนรกดีใจใหญ่ นึกว่านายจะแบ่งสาวสวยคนนั้นให้ร่วมแจมด้วยเสียอีก อืม? หรือว่านายชอบคนนี้?” “ฝันไปเถอะ!” โลเรนโซ่กระชากถุงยาจากมือพลางเดินออกไป “อืม..ไม่ชอบ แต่ไม่แชร์ อย่างนั้นสินะ” หมอหนุ่มพึมพำเพียงลำพัง พร้อมให้คำนิยามกับเพื่อนที่ตอบกำกวมและยังดูหงุดหงิดผิดวิสัย เสียงรถยนต์เร่งเครื่องและกลับรถไปอย่างไม่ระวังชนกระถางต้นก***าพุ่มสูงใหญ่หน้าบ้านแฝดนรกจนพังไปสามกระถาง โลเรนโซ่ซึ่งยืนมองจากไกลๆชักเอะใจ พอเห็นใบหน้าของวาโยกำลังโผล่มาจากเบาะโบกมือไม้ส่งสัญญาณให้เขา เห็นจากกระจกด้านหลัง ฟึ่บ มือใหญ่อ่อนยวบปล่อยถุงยาทิ้ง สับเท้าวิ่งตามรถคันนั้นไปพลางเหลือบเห็นฮาร์เล่ย์เดวิสันรุ่นลิมิเตดของพวกเขาซึ่งจอดเรียงรายกัน มาเฟียหนุ่มรีบขับมอเตอร์ไซค์สมรรถนะแรงเลี้ยว ลงข้างทางฝ่าป่าสนรกชัฏใช้เป็นทางลัด มอเตอร์ไซค์รุ่นเก๋าจอดขวางพาดทางถนนเส้นแคบ ร่างใหญ่หยิบบุหรี่ขึ้นสูบรออย่างใจเย็น มืออีกข้างล้วงเอาปืนสั้นที่ซุกใต้เบาะออกมาเล็งรถยนต์คันที่บังอาจขับพาเธอหนีจากระยะไกล จนกระทั่ง ขับมาในระยะใกล้ๆ วาโยนั่งไม่ติดเบาะ เธอหันรีหันขวางมองหาโลเรนโซ่อย่างร้อนรน จนกระทั่งพบเขายืนดักรออยู่ตรงหน้า เขากำลังเล็งปืนเตรียมยิง เอี๊ยดด ทว่า บอดี้การ์ดสูทดำเงียบขรึมรีบเบรกรถกะทันหันจนวาโยแทบล้มคะมำ บอดี้การ์ดอีกคนรีบต่อสายหาเจ้านายพร้อมวิ่งลกๆลงไปหาโลเรนโซ่ “ยะ อย่าเพิ่งยิงครับ พวกผมทำตามคำสั่งมาดาม” รีบอธิบายพลางยื่นมือถือให้เขาคุยกับมาดามอลิซเซ่ด้วยมืออันสั่นเทา โลเรนโซ่ยอมระวางปืนลง รับเอามือถือมาแนบหู สองเท้าก้าวสวบๆตรงเข้าไปคว้าแขนวาโยลากเธอออกมาจากรถ ‘ปล่อยเธอซะ เธอต้องเตรียมตัวหลายอย่างเพื่อไปร่วมงานสำคัญที่ญี่ปุ่น’ คำสั่งของมาดามอลิซเซ่ที่ยังอยู่ในสายไม่ได้น่าใส่ใจเท่าเสื้อผ้าที่วาโยสวม ดวงตาสีเทาเพ่งแววตาขุ่นมัวตำหนิเพราะเธออยู่ในชุดเสื้อยืดสีดำลิมิเตดลายกะโหลกตัวโคร่งความยาวเหนือหัวเข่าเนียน และเธอยังโนบราอีก! “ใส่อะไรของมึง?! “ขะ ขอโทษค่ะที่สวมโดยพละการ คะ..คือชุดฉันมันขาดไปแล้วคุณก็รู้”เธออธิบายพลางถกชายเสื้อให้เขาเห็นว่าท่อนล่างไม่เปลือยเปล่า แต่ยังสวมบ๊อกเซอร์ของเขาอีกด้วย เมื่อคำสั่งของเธอถูกลูกชายเพิกเฉย ‘กลับมาเดี๋ยวนี้! กลับมาทั้งสองคนเลย ’ มาดามจึงตะคอกเสียงดังลั่นห้องประชุมทำเอาทุกคนที่อยู่ในห้องประชุมสะดุ้งตัวสั่นไม่กล้าขยับตัว ส่วนปลายสายที่ควรกลัวกลับไม่ได้สะทกสะท้าน พร้อมยื่นเงื่อนไขต่อ “ขอเวลาสองวัน แล้วเราจะกลับไปหาคุณ” โลเรนโซ่โยนมือถือคืนบอดี้การ์ด ถอดเสื้อตัวเองออกก่อนนำไปสวมทับเสื้ออีกตัวของวาโยเพื่ออำพรางบริเวณยอดถันไม่ให้เป็นจุดสนใจนัก แล้วมือใหญ่จึงลากจูงร่างบางสภาพเดินเท้าเปล่าให้ขึ้นรถซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ไปกับเขา หญิงสาวนั่งตัวสั่น วางมือไม้ไม่ถูก จะโอบกอดก็ไม่กล้าแถมที่เอวด้านหลังเขายังเหน็บกระบอกปืนไว้ หมั่บ มือใหญ่คว้าเอาแขนข้างหนึ่งของเธอออกมาโอบกอดเขาไว้ด้วยสีหน้าบึ้งตึงคาดเดายาก หญิงสาวลอบยิ้มขวยเขินยื่นมืออีกข้างออกไปประสานมือของตัวเองไว้พร้อมเอนศีรษะซบแผ่นหลังกว้างอย่างมีความสุข “บ้าเอ๊ย รีบแบบไร้สมอง บังอาจพังต้นโปรดกู!” แฝดผู้น้องโวยวายลั่น พร้อมขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซค์เตรียมไปเด็ดหัวไอ้คนขับรถไร้มารยาทคนนั้น “เฮ้ ดูนั่น” แฝดผู้พี่สะกิดไหล่พยักพเยิดหน้าไปที่โลเรนโซ่ซึ่งขับกลับมาพร้อมสาวเอเชียใบหน้าจิ้มลิ้มแสงแดดกระทบผิวขาวเนียนของเธอราวกับสปอร์ตไลท์มีชีวิต แล้วแฝดนรกจึงล้มเลิกความตั้งใจเดิม ยืนกอดอกมองดูสาวสวยด้วยแววตาหื่นกระหายเปิดเผย “ไง สาวน้อย นอนหลับสบายดีไหม ถ้าไม่ มาลองนอนที่บ้านเราได้นะ” “หุบปาก” โลเรนโซ่สำทับเสียงเน้นหนัก ก่อนหันไปบอกกับวาโย “รีบเดินกลับเข้าบ้านไปซะ” “ค่ะ” ว่าแล้วหญิงสาวจึงรีบวิ่งก้มหน้าออกไป ท่าทีของเขาสร้างความประลาดใจให้กับสองพี่น้องเป็นอย่างมาก “พวกมึงปล่อยให้คนนอกเข้ามาได้ง่ายๆเลยเหรอวะ” “ไม่รู้สิ” แฝดคนน้องยักไหล่ไม่รู้ไม่ชี้ คนพี่เอ่ยอธิบาย “ก็นึกว่าพ่อแม่หล่อนมาพาลูกสาวกลับบ้าน เราเลยยืนดูเฉยๆ” แต่สีหน้าของทั้งสองช่างยียวน “ทั้งๆที่มึงก็รู้ว่าพวกนั้นเป็นคนของแม่กู พวกมึงยังกล้าแถต่อ?” “ก็นะ พวกเราอยากเห็นนายออกกำลังกายบ้างน่ะ” หมอหนุ่มเดินเข้ามาพร้อมกับถุงยาที่เก็บมาจากพื้นยื่นคืนให้เขา โลเรนโซ่พ่นลมออกมาอย่างเหนื่อยหอบ เขารู้เท่าความคิดไอ้พวกนี้ดีว่ากำลังอยากเห็นท่าทีของเขาที่มีต่อหล่อน ไงล่ะ ในที่สุดก็เผยออกมาให้พวกนี้เห็นจนได้ ทีนี้ได้แซวเรื่องที่เขาวิ่งตามผู้หญิงทั้งปีแน่นอน “โดนลูกปืนกรอกปากกันสักหน่อยไหม เผื่อจะได้หยุดปากดีบ้าง” เพื่อนๆหัวเราะขบขัน แต่ยังมีคนหนึ่งกำลังยกมือกุมขมับอย่างเศร้าใจ “แล้วใครจะรับผิดชอบลูกชายกู เพราะมึงเลยไอ้ลอเรน!” แฝดนรกผู้น้องหอบเอาต้นก***าขึ้นมาอย่างอาลัย เพล้ง โลเรนโซ่เตะโชว์เพิ่มอีกหนึ่งกระถางเป็นการไถ่โทษ แล้วก็ได้ยินเสียงร้องตะโกนก่นด่าไล่หลังพอให้ยิ้มได้

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more