ณิชารู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังเลือกทางผิด
ทุกก้าวที่ถอยหลังคล้ายกับว่าเธอกำลังเดินลงสู่เหวที่ลึกกว่าเดิม เมื่อเรียวขาเล็กชนเข้ากับขอบเตียง จนต้องส่งเสียงห้ามปราม หากแต่คนที่ยังสนุกกับการไล่ต้อนกลับไม่มีท่าทีจะหยุด เตวิชญ์กระตุกยิ้มพลันกระชากหัวใจของณิชาให้สั่นระรัว
ปลายนิ้วแกร่งเกี่ยวปลายกระโปรงอย่างเชื่องช้า เขาใช้ความช่ำชองลากมันผ่านแก้มก้น ผ่านสะโพกกลมกลึงลัดเลาะไปตามขอบแพนตี้ตัวน้อย
เตวิชญ์ครวญครางในใจ ดวงตาเขาตรึงเธอไว้แน่น หากแต่หัวสมองกลับคิดถึงแต่สัมผัสนุ่มที่ผ่านมือ ผิวเนียนนุ่มเด้งหยุ่นไปตามปลายนิ้ว เพียงแค่มือลากผ่านที่ตั้งใจจะหยอกเอิน กลับเรียกแก่นกายให้ผงาดขึ้นอย่างรวดเร็ว
นิ้วชี้ซุกซนเกี่ยวผ้าเนื้อบางเข้าทักทายพื้นที่อ่อนหวาน ขยับสำรวจความร้อนผ่าวอย่างใจเย็น
“อื้อออคุณเต้ อย่าเพิ่งค่ะ ณิอยากอาบน้ำ...ก่อน”
ลมหายใจขาดเป็นห้วง ๆ เพียรบอก
“เดี๋ยวฉันอาบให้” เขาตอบเสียงพร่า
