ดวงตะวันเงยหน้าขึ้นมองคนที่เพิ่งจะเปิดประตูเข้ามาใหม่อย่างจำนน รู้ดีทีเดียวว่าการกระทำของเธอทำเขาโกรธ และก็รู้ด้วยว่าอาจจะโดนเล่นงานหนักซึ่งมันก็ไม่ผิดจากที่คิดไว้เพราะทันทีที่เขามาถึงตัว ต้นแขนเธอก็ถูกกระชากให้ลุกขึ้นเผชิญหน้ากันอย่างรุนแรง
“เจ็บค่ะคุณคิม” หญิงสาวเอ่ยขึ้นทั้งน้ำตา เธอเจ็บ แต่มันเจ็บที่ใจเมื่อมองไม่เห็นสายตาอ่อนโยนที่เขาเคยมีให้ บัดนี้มันเหลือไว้แค่ความโกรธ ความโกรธเกลียดที่ไม่ว่าใครก็มาลงที่เธอคนเดียว
“เจ็บน่ะสิดี! ทีหลังจะได้ไม่กล้ามารองดีขัดคำสั่งของฉันอีก!”
“ดวงแค่ออกไปเดินเล่น”
“จะแค่ไหนก็ไม่ได้ทั้งนั้นถ้าฉันไม่ได้สั่ง!!” คนถูกตวาดไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วแน่น้ำตาริน รู้ว่าการร้องไห้ไม่ใช่การแก้ปัญหา แต่มันเป็นการระบายความเสียใจที่เธอกำลังเผชิญ อย่างน้อยก็ดีกว่าเก็บไว้ ดีกว่าต้องเสแสร้งทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรทั้งๆ ที่มันไม่ใช่
“เงียบ!” วาคิมบอกไม่ถูกเลยว่
