Beautiful Mistake

Prologue

"Where do you want to go Stacey? Spill it out" My dad asked.

" I want to go to Mall Dad! hmm? I want to buy this trendy clothes that I saw in the internet. You know Trish dad? She's so annoying palagi niya akong inuunahan sa mga ganyang bagay at sinabi rin niyang hindi ako updated sa mga fashion clothes." pagsusumbong ko kay dad

"Stop that attitude of yours Stacey! hindi mo kailangang makisabay sa kanya and please stop acting a brat at hindi tayo pupunta sa mall para bumili na naman ng damit you already have a lot of clothes at hindi mo pa nagagamit yung iba"saway ni Mom

Inakbayan ni Dad si Mom para kalmahin ito " It's okay sweetheart! After all we have only one child and that's Stacey. I will grant all the things she wanted as long as I am alive."

I'm a Daddy's girl, lahat ng gusto ko ibinibigay nila pero minsan hindi pumapayag si Mommy kapag hindi ito ganoong kaimportante pero linalimbing kaagad ni Dad kaya pumapayag na rin siya kalaunan.

I'm blessed to have them in my life. I treasure them so much. Nakaakbay sa amin si Dad habang naglalakad papunta sa aming sasakyan. It is a sunday morning and it is our usual habit, go to church and then lunch together.

Malapit na kami sa aming sasakyan ng biglang may humblot sa aking bag "Oh my gosh my precious baby" I histerically said at wala sa sariling sinundan ang magnanakaw.

"Magnanakaw!" sigaw ko at nakakakuha na ako ng atensyon dahil sa lakas ng aking sigaw.

"Stacey! huwag mo nang habulin!" rinig kong sigaw ni Mom pero hindi ko na ito pinakinggan.

"Anak! s**t delikado iyan" rinig kong mura ni Dad

Hindi na ako nag-abala pang tumingin sa aking likuran at patuloy na hinabol ang magnanakaw. Its my gucci bag kaya dapat ko itong makuha.

Nakaramdam na ako ng pagod kasabay pa ang init nang panahon. I dont care kung wala na akong poise basta makuha ko ang lang ang mamahalin kong gamit.

Why do people doing this such things? Hindi ba pwedeng magtrabaho na lang sila nang marangal kahit pagbebenta ng sampaguita hindi yung ganito. Maliit na kita pero marangal at walang maapakang tao.

Kumuha ako ng bato at inihagis sa magnanakaw. "Yuck" sabi ko at naputikan ang aking kamay.Nang tumingin ako sa aking harapan at nakahandusay sa sahig ang lalaki habang hawak ang nasaktang ulo. Wala sa sarili akong pumunta sa kanya at inagaw ang aking bag.

Sumilay ang ngiti sa aking labi nang magtagumpay ako. "Stacey" hinihingal na tawag ni dad at lumapit sa akin "Please don't ever do that again anak! Its just a bag at huwag mong isasalalay ang iyong kaligtasan dahil diyan."pangaral niya sa akin.

Niyakap niya ako "I'm so sorry that I will never do that again promise"

"Staceyyyyyy sa likod mo" rinig kong sigaw ni Mom. Namilog ang aking mata ng walang sabing inikot ako ni dad. Nagtaka ako dahil sa kanyang ginawa pero ganoon na ang lang ang pagkagunaw ko ng mapansin ko ang dugo sa bibig ni dad. Nang tinignan ko kung sino ang may gawa nito ay ang lalaking nagtangay ng aking bag. Nawala na sa aking isipan dahil nakafocus ako sa pagkuha ng aking bag. Kinuha niya ang nabitawan kong bag at tumakbo ito kalaunan.

"Jett" sigaw ni Mom at dali dali nagtungo sa amin.

"Dad please huwag kang pipikit" naguunahan na ang aking luha " Tulong!" sigaw ko. Hinaplos ko ang kanyang mukha at mas lalong bumaha ang aking luha ng sunod -sunod siyang umubo ng dugo.

Nakarinig kami ng alingawngaw ng Ambulansya kaya kaagad na isinakay si Dad. Magkabila namin itong hinawakan ang kanyang kamay at walang awat ang aming luha.

Makalipas ang ilang minuto nakarating na kami sa isang hospital at dali daling ibinaba si dad. Agad sumaklulo ang mga nurse at tinawag ang doktor. Susundan pa namin ngunit hinarang kami ng mga ito "Bawal po ang pumasok hintayin niyo na lang pong lumabas ang doktor pagkatapos nito"

Lumapit ako sa isang nurse at hinawakan ang kanyang kamay "Please iligtas niyo si dad I'm begging you Ms." sumamo ko sa kanya.

"Gagawin namin ang lahat Ms."

Nang magsara ang pintuan nagtungo ako kaagad sa isang chapel dito sa loob ng hospital. Lumuhod ako at tumingin sa kanya. "Lord nakikiusap po ako pagalingin niyo si dad. Magbabago na po ako hindi na ako mag-iinarte at susunod na ako sa lahat ng sasabihin nila. I'm begging you save my dad". Makalipas ang ilang minuto bumalik ako sa emergency room. Lutang akong naglalakad at walang pakailam sa itsura, may bahid na dugo ang aking damit at walang pagod na nagsisilaglagan ang aking mga luha.

Nakaramdam ako ng kaba ng mapansin ko ang mga ilang nurse na nagtatakbohan papunta sa emergency room kung saan nandoon si dad. Tinakbo ko ito at nagtungo sa tabi mom "Ano po ang nangyaya-ri" utal-ital kong sambit.

Hinawakan ko ang kanyang kamay dahil nanginginig ito. Niyakap ko ito at doon na bumuhos ang kanyang luha. Napapikit ako dahil sa bigat ng aking nararamdaman. I don't want to feel this kind of pain. Napakasakit bilang isang anak na nakikita ko ang aking ama na nag-aagaw buhay. Napakasakit na nasasaksihan ko ngayon ang hirap nang aking Ina habang lumuluha. Napakasakit sa pakiramdam dahil wala akong magawa para iligtas si dad at mapawi ang bigat sa kalooban ni Mom.

Natanaw namin ang isang Doctor na kakalabas lamang "Doc! Anong lagay ng aking asawa?" tarantang sabi ni Mom.

May bahid na lungkot ang kanyang mukha pero ipinagsawalang bahala ko ito dahil alam kong nagakakamali lang ako sa aking napansin, ligtas si dad alam kong malakas siya at hindi niya kami iiwan.

"I'm sorry Mrs. your husband is gone" malamlam na Sabi ng Doctor.

"Noooo! Jett!" sigaw ni Mom at pumasok na sa loob.

Napaupo ako at tinakpan ang aking mukha "Dad" mahinang sambit ko at humagulgol na ng tuloyan. "It was all my fault" sisi ko sa aking sarili.

Hindi pa rin ako makapaniwala na wala na si Dad ,kanina lang masaya pa kaming nagkukwentuhan at naglalambingan pero sa hindi inaasahang pangyayari kinuha na siya kaagad sa amin.

Ngunit datapwat akala ko yun na ang pinakamalubhang dagok na aking naranasan ngunit nagkakamali ako, laging nakatulala si Mom, Yung tipong hindi siya kumakain at minsan nagtangka siyang magpakamatay kaya naman kahit ayaw niya pinilit ko paring hanapin ang kapatid ni Mom. I know my mom's sister dahil narinig ko minsan ang pag-uusap ni dad at mom noon.

I had been searching her name in social media but I don't know which one of them. Habang dumadaan ang mga araw hindi pa rin bumubuti ang kanyang lagay kaya dinala ko na siya sa isang hospital para tignan ang kanyang kalagayan.

"Ano ang kailangan mo Iha?" tanong ng Doctor Mendez.

"Dalawang buwan na po ang nakakalipas magmula noong namatay si Dad at doon na rin nagsimula ang pagkakatulala ni Mom, lagi siyang umiiyak at minsan na rin siyang nagbalak na magpakamatay" may lungkot sa aking boses.

Tumayo ang doctor at tinignan ang lagay ni Mom "Mrs.?" tanong niya pero hindi sumagot si Mom dahil nakatingin lang siya sa kawalan.

"A love one's death typically adjure a recognizable grief reaction So! your mother is characterized by intense sorrow and emotional pain sa pagkakawala ng Dad mo. Depression is a mood disorder that involves a persistent feeling of sadness. Do you have other relatives here in Laguna para masabi ko lahat ng mga pwedeng maitulong sa pagpapagaling ni Mrs?"

"Santillan po and wala na po kaming ibang kamag-anak except sa side ni Mom pero hindi ko po alam kung nasaan sila ngayon" sagot ko sa kanya

"Santillan?Your mother is familiar to me? Iha ? Are you related with Lilienne Santillan Rivero?" takang tanong niya.

"Yes po She's my Tita Do you know her Doc?" may bahid na pag-asa sa aking tinig.

" Yes! She's my friend at nakatira siya sa Paranaque Iha and mas makabuti kung ipaalam mo sa kanila para may kasama kang tutulong sa iyong Mommy. I will give you her number para matawagan mo siya kaagad"

"Thank You Doc" I said to her.

"Your welcome Iha" ngiti niyang sabi sa akin.

Weeks had passed pero walang ipinagbago si Mom, tulala pa rin at paulit-ulit na sinasambit ang pangalan ni Dad. It's hard for me to see her in that worst condition. She is a brave woman at alam kong malalagpasan rin namin ito. Nakapag-usap na rin kami ni Tita tungkol kay Mom at sa pagkawala ni dad.

My thoughts suddenly stop when my phone rung. Tinignan ko ito at doon na ako napatayo ng rumehistro ang numero ni tita kaya sinagot ko ito kaagad.

"Hello Iha? Mamayang gabi ang flight namin ni Ate papuntang States and by tomorrow may susundo sa iyo papuntang Manila" She said.

"Ahm Tita? huwag na po may aayosin pa po kasi ako dito at ako na lang po Tita ang pupunta dyan" Sabi ko sa kanya.

"Pero mahihirapan kang magcommute Iha"

"It's okay Tita! kaya ko po".

"Okay and tatawag ako sa iyo bukas para mapagsibahan ko ang susundo sa iyo sa terminal and I am happy to see you soon Iha"

"Me too Tita"

Napag-usapan namin ni Tita na sa States magpapagaling si Mom at nakiusap rin siya sa akin na kung maari Ipagpatuloy ko na lang ang aking pag-aaral sa Manila para may kasama ako.

This will be another journey to come up with things. I can do it!