ที่รักไม่เคยรัก

ตอนที่ 6 อกหักวันสุดท้าย…

หลังจากแยกตัวมาได้ชายหนุ่มก็ไม่ได้ไปหานิสาตามที่เรนนี่เข้าใจ เขาทำเพียงให้คนขับรถไปรับหญิงสาวแล้วไปส่งที่บ้าน ส่วนหนึ่งเพราะอารมณ์เขายังไม่คงที่ การปะทะกับเรนนี่ดูดพลังงานด้านบวกของเขาไปเยอะทีเดียว มากกว่านั้นคือไม่ได้ขยันขนาดจะขับรถวนไปวนมา

สถานที่ที่แวะจึงกลายเป็นร้านขายหนังสือของลายไท ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งหน้าคมที่รักการอ่านหนังสือเป็นชีวิตจิตใจ ลายไทเห็นหน้าเพื่อนแล้วถอนหายใจ ไปหยิบน้ำมาให้ระหว่างฟังเพื่อนระบายความในใจ

“มึงเหี้ยนะรู้ตัวปะ” ลายไทด่าเพื่อนหลังจากฟังเรื่องราวบางส่วน หัวคิ้วเขาขมวดตลอดการฟัง

“กูไม่เคยพูดว่าตัวเองดี” ภามเอนหลังพิงเก้าอี้ทอดสายตาไปยังสวนนอกร้าน กุหลาบที่เคยปลูกกับเรนนี่ออกดอกบานสะพรั่ง ทว่าความสัมพันธ์ของเขากับเธอนั้นอับเฉา

“ชอบคนที่แม่หาให้เหรอ” หนุ่มหน้าคมจัดหนังสือไปชวนเพื่อนคุยไป

“ไม่รู้สิ นิเขาก็ดี” ถ้าหมายถึงนิสัยก็ต้องบอกว่าชอบ

“ดีจนแย่งผัวคนอื่น เอาจริงมึงเป็นเหี้ยไรมากปะไอ้ภาม มันจะดีสักแค่ไหนกันเชียววะ” ลายไทไม่เห็นประโยชน์จากสิ่งที่เพื่อนกำลังทำอยู่ตอนนี้ ไม่ชอบแล้วไปหาเรื่องใส่ตัวทำไม

“พอรู้นิสัยใจคอมาบ้าง นิเขาเป็นคนใจเย็น”

อยู่ด้วยแล้วไม่ต้องคิดอะไรมาก คุยเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อย

“ก็ไม่ได้เลิศเลอหรือต่อให้ดีเลิศมึงก็ไม่ควรทำ แล้วเรนนี่แย่ตรงไหน” ฟังแล้วยังหาเหตุผลในการเหี้ยไม่ได้

“ไม่ได้แย่” แค่ขี้งอนขี้หวงไปตามเรื่องตามราว

“เห็นมีความสุขกันดี” ตั้งแต่รู้จักก็หวานชื่นกันมาตลอด ภามอยากตามใจเรนนี่ทุกอย่าง เรนนี่ก็เอาใจภามไม่ต่างกัน ถ้าไม่มีเรื่องเขาคิดว่าสองคนนี้ควรแต่งงานกันให้จบ ๆ แต่ดันมีเรื่องดูตัวนี่อีก

“ก็ดีแต่ทะเลาะกันบ่อย” ส่วนหนึ่งมาจากเขา ส่วนหนึ่งก็มาจากเรนนี่ด้วยในบางอย่าง พอนานเข้าต่างคนต่างใช้อารมณ์

“ทะเลาะเพราะมึงไง ชีวิตมึงนี่ เลือกคนที่อยู่ด้วยไปตลอดชีวิตแบบมีความสุขเองละกัน กูก็แค่เพื่อนทำได้แค่เตือน”

ลายไทหมดอารมณ์ในการจัดหนังสือ เดินมานั่งตรงข้ามกับเพื่อน

“อืม” พยักหน้ารับส่ง ๆ เพราะในหัวกำลังสับสนหลายอย่าง

“เลือกได้แล้วเหรอ” คนถามนึกห่วงหญิงสาวอีกคนที่ต้องเจ็บปวด เรนนี่รักมากหากจบไม่ดี เธอจะเป็นอย่างไร

“…” ภามนิ่งอย่างคนหาทางออกไม่เจอ

“คิดให้ถี่ถ้วน ความรู้สึกที่มึงเกิดกับผู้หญิงสองคนมันคืออะไรกันแน่ ไปดึงคนอื่นเขามาทำเหี้ยอะไร อยากจบก็บอกเรนนี่ไปตรง ๆ กูเชื่อว่าถ้าคุยกันตรง ๆ เรนนี่จะยอมจบ”

จากการพูดคุยเรนนี่เป็นคนแมนมาก ชอบหรือไม่ชอบก็พูดออกมาตรง ๆ ซื่อสัตย์ในความรู้สึกตัวเองมาก

“ก็แค่ดูตัว ใครก็ทำกัน กูอาจจะไม่ได้ไปต่อกับนิก็ได้ แค่ไปกินข้าวแค่นั้นเอง ถึงกับขู่เลิก พูดแม่งง่าย ๆ ได้ไงวะ”

เจ้าของเครื่องหน้าเทพบุตรสบถเมื่อนึกถึงเสียงด่าและบอกเลิกจากหญิงสาว

ความผิดที่เรนนี่เคยทำเขายังไม่เคยโวยวาย…

“ก็ถูกของน้องมันแล้ว ใครแม่งจะทนได้ ลองให้เรนนี่ไปนั่งอี๋อ๋อแดกข้าวกับคนอื่นบ้างดิ กูจะคอยดูว่าจะเฉยไหวไหม”

มันง่ายขนาดนั้นเชียวเหรอ คนรักกันมาสามปีไม่ให้หึงได้ไง

ลายไทไม่เข้าใจความคิดเพื่อนเลยแม้แต่น้อย ตัวเขามีแฟนและขี้หึงมาก เข้าใจความรู้สึกเรนนี่ดี

“ก็แล้วแต่สิทธิ์ใครสิทธิ์มัน ถ้าทำแบบนั้นก็ทนให้ไหวตอนกูทำคืน และคนอย่างกูไม่ใช้วิธีตามโวยวายสิ้นคิด แบบที่เรนนี่ทำหรอก” ภามพูดด้วยสีหน้าบึ้งตึง

“โอเค ตามสบายเลย เหี้ยให้เต็มที่ กูขอให้เรนนี่หมดรักมึงไว ๆ ลืมมึงแล้วไปมีผัวใหม่ได้แบบรวดเร็ว สาธุ!”

“เรนนี่รักกูมาก จนกูนึกภาพไม่ออกว่าเขาจะรักคนอื่นได้ยังไง กูไปเอาน้ำก่อนมึงจัดหนังสือไปเถอะ” ภามลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ดูเหมือนน้ำที่เพื่อนให้มาไม่พอดับกระหาย

“ไม่มีอะไรคงทนถาวรตลอดไปหรอก ขนาดมึงที่เคยคลั่งไคล้เรนนี่มาก ยังเหี้ยขนาดนี้ ถ้าน้องมันไม่ทนก็อย่าคิดโทษใครเลย”

ลายไททิ้งท้ายก่อนจะปล่อยเพื่อนไป

ฝั่งคนอกหักกระดกเหล้าเข้าปากไม่พัก นั่งดื่มนอนดื่มในห้องเป็นการย้อมใจ ขณะเดียวกันก็เพียรกดโทรหาภามซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนแล้วจนรอดอีกฝ่ายก็ไม่ยอมรับสาย

“ทำไมไม่รับ ฮึก ๆ จะเลิกกันจริง ๆ เหรอ ฮือ ๆ ทำไมเรนต้องมาเจออะไรแบบนี้ ฮือ ๆ ถ้าจะเจอรักเหี้ย ๆ แบบนี้จะให้เจอกันทำไม” หญิงสาวนั่งข้างเตียงมองรูปถ่ายหลายร้อยใบที่เกลื่อนพื้น ในมือกดโทรศัพท์ไปเรื่อยจนสุดท้ายมีคนรับสาย ความเมาบวกกับความอกหัก เรนนี่คร่ำครวญอย่างคนไร้สติ

“ฮัลโหล ฮือ ๆ คุณภามใจร้ายมาก ทำไมไม่ง้อเรนบ้างเลย เรนเสียใจมากรู้ไหมคะ ฮือ ๆ กลับมาง้อเรนสักทีสิ ยัยนั่นมันสวยกว่าเรนบ้างจะไม่ว่าเลย ไหนบอกชอบตากลมคู่นี้ จมูก ปากน่ารัก ๆ ของเรน ทำไมตอนนี้เปลี่ยนใจ” คนตัวเล็กเอามือทุบหน้าอกตัวเองซ้ำ ๆ

“ตาภามไม่อยู่ลูก หนูเรนเมาเหรอ นี่แม่เองนะ”

เสียงโทนอบอุ่นตอบกลับมา ทว่าคนเมากลับร้องไห้กว่าเดิม

“คุณแม่ใจร้าย ฮือ ๆ อยากได้คนอื่นเป็นลูกสะใภ้มากกว่าหนู ฮึก ทั้งที่หนูเป็นเมียคุณภาม” เรนนี่ตัดพ้อต่อว่า

“หนูพูดจริงเหรอ ไหนว่าเพื่อนสนิท ถามกี่รอบก็ตอบกันแบบเดิม” คุณผกาตกใจกับสิ่งที่ได้รับรู้ เดิมคิดว่าเรนนี่เป็นเพียงคนที่สนิทกันมาก เพราะลูกชายไม่ได้พามาแนะนำในฐานะแฟน

“เพื่อนที่ไหนนอนด้วยกันคะ หนูแสดงตัวตลอด คนอื่นก็รู้กันหมด คุณแม่ไม่ชอบหนูเลยไม่ยอมรับ ฮือ ๆ ใจร้ายมาก ใจร้ายทั้งสองคนเลย” เธอไม่น่ารักลูกชายบ้านนี้เลย ไม่ชอบที่ตัวเองมานั่งเสียใจอย่างคนโง่แบบนี้

“แม่ขอโทษ หนูเรนใจเย็น ๆ ก่อนเถอะนะ”

คุณผการีบขอโทษทั้งยังโกรธลูกชายขึ้นเหลือคณา เจ้าเด็กดื้อนั่นมีแฟนแล้วไปทานข้าวกับนิสาทำไม

“หนูไม่ดีก็สอนได้นี่ ฮือ ๆ ทำไมไม่ให้โอกาสหนูบ้าง ยัยนั่นน่ารักคุยเก่งสู้หนูก็ไม่ได้ ฮึก ๆ คุณแม่ทิ้งหลานตัวขาวอวบไปรู้ตัวไว้ด้วย ฮือ ๆ แม่พันธ์ุอย่างหนูลูกชายแม่ไม่มีทางหาได้แล้วนะคะ”

“หนูเรนแม่ไม่ได้คิดอย่างนั้น แม่แค่…” ท่านอยากแก้ตัวแต่ถูกเสียงอ้อแอ้แทรก

“ไม่เอาหนูไม่ฟังคำแก้ตัว! ฮือ ๆ หนูทรมานจนอยากหายไปจากโลกนี้ แต่ก็ทำไม่ได้ ฮือ ๆ เพราะถ้ากระโดดตึกตัวหนูจะเละไม่สวย ถ้ากรีดข้อมือแขนก็เป็นแผลเป็น กินยาก็จะปวดหัวมาก ๆ ปากม่วงอีก ฮือ ๆ ทุกอย่างยากและน่ากลัวไปหมด”

ร่างสวยทิ้งตัวลงนอนราบกับพื้นข้างเตียง น้ำตาไหลจนหูเปียกหมดแล้ว เช็ดจนแสบหน้ามาหลายรอบแต่มันไม่หยุดไหลสักที

“ตอนนี้หนูอยู่ไหน แม่จะไปหา ห้ามทำอะไรแบบนั้นนะ แม่ขอโทษต่อไปจะไม่แนะนำใครให้ตาภามอีก” คุณผการีบสัญญา

“ฮึก ๆ ไม่ต้องมาเลย หนูอยากเมาคนเดียวเพื่อตัดใจ ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูมันคนเห็นแก่ตัว ไม่กล้าทำร้ายตัวเองหรอกค่ะ ฮึก ถ้าเจอเขาคุณแม่บอกด้วย ฮือ ว่าหนูจะอกหักวันนี้วันสุดท้าย”

“หนูเร…” เรนนี่ตัดสายทิ้ง นอนร้องไห้มองเพดานไปเงียบ ๆ อย่างคนบ้า ทว่านี่คือวิธีเยียวยาใจที่ทำได้ดีที่สุดแล้ว

คนมาทีหลังเรียกตัวเองว่าคนดีได้จริงเหรอ?

คนเข้ามาแย่งผู้ชายคนอื่นใสซื่อตรงไหน?

คนมาก่อนร้ายเพื่อปกป้องความรักตัวเองเป็นคนเลวเหรอ?

หรือคนไม่รักทำอะไรก็ผิด…

ถ้าเหตุผลมีแค่นั้นคนอย่าง ‘เรนนี่’ จะพยายามต่อไปทำไม…