“ถ้าเรนบอกว่าไม่รู้จักคุณจะเชื่อไหม คนคนนั้นคือใคร เรนไม่รู้จริง ๆ” ถามกี่ครั้งเรนนี่ก็ตอบคำเดิม เธอไม่รู้จักคนชื่อภีม
เรนนี่เดินไปแย่งพิกซี่มาอุ้มไว้ในอ้อมแขนแทน พลางลูบหัวมันอย่างปลอบใจ เจ้าลูกหมาตัวเล็กรู้สึกปลอดภัยเมื่อเจ้าของที่รักโอบอุ้ม ไม่เหมือนผู้ชายตัวโตที่ยืนมองเรนนี่ของมันอย่างกับจะจับกิน พิกซี่จะโกรธเจ้าหน้าดุคนนี้แล้วนะ!
“ไม่รู้จริงเหรอ อยากสื่อว่าความจำเสื่อมหรืออะไร”
ภามหรี่ตาจับผิดหญิงสาว คนเราสามารถลืมผู้ชายที่ยอมทุ่มเททุกอย่างเพื่อตัวเองได้อย่างง่ายดายเชียวเหรอ ภีมคงเจ็บปวดปางตายที่โดนทรยศความรัก
“ไม่ได้ความจำเสื่อม แต่ไม่รู้ว่าคนชื่อภีมคือใคร”
หญิงสาวถอนหายใจเมื่อภามเริ่มจินตนาการไปเรื่อย มองหน้าเขาก็รู้ว่ากำลังคิดไกล
“อย่างนั้นก็ช่างเถอะ ตอนนี้รู้แค่ว่าผมไม่เลิก เราสองคนไม่มีวันเลิกกัน” เขาพูดอย่างคนเอาแต่ใจตัวเอง เรนนี่หลงเขาอย่างกับอะไรดี อย่างไรเสียก็ต้อง
