บทที่ 21
อีกด้านหนึ่งของหน้าห้องพัก คุณนวลปรางค์มารดาของเหมราชที่ตอนแรกเดินออกไปจะหาซื้อกาแฟดื่ม บังเอิญที่เธอนั้นลืมกระเป๋าเงิน จึงเดินย้อนกลับมาทันได้ยินลูกชายกับลูกสะใภ้คุยกัน คุณนวลปรางค์ถึงกับกลั้นน้ำตาไม่ไหว คนเป็นแม่ร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เธอสงสารทั้งคู่ ทั้งสงสาร ทั้งดีใจที่ตนเองและสามีเลือกลูกสะใภ้ไม่ผิดคน ดีใจที่บุตรชายได้เจอคู่แท้อย่างปรีดาภรณ์ ลูกสะใภ้คนนี้
"ทับทิม....ลูก..."
ฟืด!!!!! คุณนวลปรางเช็ดน้ำตา สูดหายใจเข้าปอด เพื่อสั่งให้ตนเองหยุดร้องไห้ เธอไม่อยากจะร้องไห้ให้ลูกชายคิดมากอีกแล้ว
"สวัสดีค่ะคุณแม่ เอ่อ...คุณแม่เข้ามาตั้งแต่ตอนไหนคะ"
"สักพักแล้วลูก แม่ขอบใจหนูมากนะที่ไม่ทิ้งพี่เขา หนูช่วยพูดกับพี่เขาหน่อยนะลูก แม่จนปัญญาจะพูดแล้วตาเหมไม่สู้เลยลูก อึก...ฮึก...แม่ฝากหนูด้วยได้ไหม ช่วยแม่ทีนะ"
"แม่ครับ...แม่เป็นคนบอกทิมเหรอ ผมบอกว่าไม่ให้บอกไง..แม่ไม่ต้องพูดอะไร
