Sabah kahvaltısını hazırlarken Elif aklıma düştü. Aynı köyde olduğumuz halde evlendikten sonra onunla doğru düzgün görüşememiştik. Elif, sağlık ocağında hemşireydi; işi yoğundu, benim de evliliğin ilk günleri karmaşık geçmişti. Ama bugün kararımı verdim. Onu ziyaret edecektim. Hem biraz dertleşir, hem de bu sessiz evin havasından biraz uzaklaşırdım.
Hasan kahvaltı masasına oturup çayını yudumlarken fırsatı kaçırmadan konuya girdim. "Hasan, bugün Elif’i ziyaret etmek istiyorum," dedim. Sanki daha fazlasını söylemeye gerek yokmuş gibi sesim kararlıydı.
O her zamanki gibi sessiz kaldı. Gözlerini bir an yüzüme kaldırıp tekrar çayına döndü. Sonra yavaşça defterine bir şeyler karaladı ve bana doğru itti:
"Elif iyidir inşallah. Neden gitmek istiyorsun?"
Bir yandan ekmek dilimleyip diğer yanda
