จิวซัวหอบร่างไร้สติยัง กระท่อมไม้ไผ่ไม่ไกลจากลำธารนัก เลือดยังไหลไม่หยุดเขาวางร่างบางลงก่อนจะค่อยๆ ดึงลูกศรออกจากอกข้างซ้ายของซินเฟย
เหงื่อหยดรินเต็มในหน้านาทีแห่งความเป็นความตาย หากผิดพลาดเพียงนิดเดียวลูกดอกทำลายหัวใจของซินเฟยเสียแล้วแม้แต่หมอเทวดาก็ไม่สามารถช่วยนางได้ ค่อยๆ บรรจงดึงลูกดอกออกจากบาดแผล ซินเฟยหลับตานิ่งใบหน้าซีดเผือดจากการเสียเลือด จิวซัวกลั้นใจดึงออกด้วยแรงทั้งหมดที่มี ร่างเล็กสะท้อนขึ้นลงตามแรง ก่อนจะนอนนิ่งไม่ไหวติง จิวซัวถอนหายใจปาดเหงื่อบนใบหน้า หยิบยาสมานแผลขวดเล็กที่พกติดตัว โรยบนแผล ที่เกรอะกรังไปด้วยเลือด ยกปี่หยกอันเล็กที่ห้อยอยู่ที่คอขึ้นมาเป่าเสียดังหวีดหวิวตามลมเพียงครู่เดียว องครักษ์คนเดิมก็ปรากฏตัว
“ขือจื้อ มาแล้ว ฝ่าบาทมีสิ่งใดให้ช่วยเหลือ”พยักหน้าให้ดูซินเฟยที่นอนอยู่บนแคร่ไม้ไผ่ขือจื่อถอนหายใจ
“ฝ่าบาท ยาสมานแผลเก็บไว้ใช่ยามจำเป็น ยาสมานแผลขวดนี้เป็นยาดี
