“ฝ่าบาท สั่งคนของฝ่าบาทถอยไปเถอะ”
“ย่าหนาน จะปล่อยซินเฟยไปอย่างนั้นหรือ ข้าไม่ยอมปล่อยนางไปแบบนั้นแน่”
“ฝ่าบาทหากมีวาสนาต่อกัน แม้ห้างไกลนับพันลี้ก็อาจมาพานพบแต่หากซินเฟยกับฝ่าบาทไร้วาสนาต่อกัน ทำอย่างไรก็ไม่อาจเหนี่ยวรั้งนางไว้ได้”
“อย่ายิง”จางหลงโบกมือให้พลธนูลดธนูลง ก่อนจะจ้องหน้าซินเฟยเหมือนสั่งลา
“ข้าจะรอเจ้าเปลี่ยนใจกลับมาหาข้า”จิวซัวพาซินเฟยทยานออกจากตรงนั้นไปโดยไร้ผู้ติดตาม จางหลงทรุดกายลงคุกเข่ากับพื้น ย่าหนานตะลึงกับสิ่งที่เห็นรู้ได้ในทันทีว่าหัวใจของจางหลงแหลกสลายทั้งๆ ที่เคยคิดไว้ว่าจะรู้สึกสาใจแต่ทว่าพอมาเห็นจางหลงในสภาพนี้ย่าหนานกับรู้สึกเจ็บแปลบที่ใจ นี่นางทำอะไรลงไปไม่ต่างกับการเอามีดกรีดลงกลางใจของจางหลงทั้งๆ ที่ทั้งดวงใจและมีดกับอยู่ในกำมือของย่าหนาน
“ฝ่าบาทลุกขึ้นเถิด”ทอดเสียงอ่อนโยน จางหลงส่ายหน้าไปมา
“ย่าหนาน นางจะต้องกลับมา ใช่หรือไม่ ข้าปล่อยนางไปใช่ยอมแพ้ แต่ไ
