นายแว่นไม่ได้ไปที่ห้องของผมมาสองวันแล้วตั้งแต่วันที่ผมกลับมาบ้าน หลังออกจากโรงพยาบาลเพราะถูกหมอดามแขนเข้าเผือกที่กระดูกต้นแขนขวาหักบาดเจ็บจากสนับมือของไอ้ทวน วันนี้ผมมาเข้าเรียนภาษาอังกฤษเร็วกว่าปกติเพราะคิดว่าจะดักเจอหมอนั่น กะว่าจะด่ามันสักหน่อยแต่ปรากฏว่ามันดันมาสาย แถมตอนมันเดินเข้ามาในห้องมันยังสะเออะไปนั่งหน้าชั้นไม่ยอมทักผมอีก
ความจริงปกติแล้ว ผมก็ไม่เคยทักมันเวลาอยู่ในห้องเรียน
เอาใหม่...พูดผิด ความจริงคือผมก็ไม่เคยพูดคุยสนิทสนมกับเพื่อนคนไหนในห้องนอกจากน้ำมนต์ แต่การที่หมอนี่ทำเป็นไม่เห็นผมนั่งรอมัน ทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา
ให้ตายเหอะ! และตอนนี้ผมเริ่มหงุดหงิดตัวเอง ที่ทำไมต้องไปหงุดหงิดที่มันทำเป็นไม่สนใจผม ทำเหมือนผมไม่มีตัวตนทั้ง ๆ ที่มันเคยแอบจ้องมองผมจากหลังห้องเรียนเป็นประจำ ผมรู้สึกว่าสถานภาพระหว่างผมกับมันเริ่มกลับตาลปัตร ทำไมตอนนี้แทนที่มันจะนั่งมองผมกลายเป็น ผ
