ฉันหันไปโวยวายว่ามาผิดทาง แต่เจ้าตัวกลับทำเป็นหูทวนลม เหมือนไม่ได้สนใจที่ฉันกำลังหน้าตื่นตระหนกเพราะรถออกนอกเส้นทางเลยสักนิด
จนกระทั่ง
เอี๊ยดดดด!
ที่สุดเขาก็ยอมจอด!
แต่... ดันมาจอดเป็นซอยที่ค่อนข้างเปลี่ยว สองข้างทางไม่มีบ้านผู้คน แถมต้นไม้รกร้างยังสูงมาก รถที่ผ่านไปมาก็น้อยนิด แถมฝนก็ตกอย่างหนัก
จะบ้าตาย ซอยเปลี่ยวขนาดนี้เขามาจอดตรงนี้ได้ไงกัน
ฉันหันไปมองรอบข้างจนเริ่มใจไม่ดี ครั้นจะเปิดประตูลงจากรถแล้ววิ่งหนี ก็ไม่รู้ว่าระหว่างอยู่บนรถ กลับวิ่งลงไปจะเจออะไรน่ากลัวกัน
“พี่จอดรถตรงนี้ทำไมคะ ออกรถเถอะมันเปลี่ยวน่ากลัวออก”
เขาหันมามองหน้าฉัน ก่อนจะยิ้มเย็นยะเยือกมาให้
“พอนึกถึงเรื่องคืนนั้น มันก็อยากอีกแล้ว เรามาทบทวนเรื่องคืนนั้นอีกดีไหม"
ทบทวน!!!
หา...ไม่เอานะ
ดวงตาของฉันเบิกกว้างด้วยความตกใจ คิดจะตัดสินใจจะเปิดประตูลงวิ่งหนีมันทั้ง ๆ ที่ฝนตกหนักแบบนี้แหละ
แต่ได้แค่คิดนะเพราะไ
