คืนนั้น...ฉันกลับมาที่ห้อง และทิ้งตัวลงนอนข้างเด็กน้อย เสียงหายใจถี่ๆของธีรพลทำให้ฉันรู้ว่าเขายังไม่หลับ เขาเพียงนอนคลุมโปงอยู่ใต้ผ้าห่ม ซึ่งฉันไม่รู้สึกแปลกใจเพราะอาการปวดท้องเนื่องจากโรคกระเพาะได้เล่นงานเขามาหลายคืนแล้ว ไม่ว่ายาอะไร แพงแค่ไหนก็ช่วยเขาไม่ได้
“คุณธีรพลคะ” ฉันล้วงมือเข้าไปใต้ผ้าห่ม แตะหัวที่เปียกชื้นด้วยเหงื่อของเขา “ไหวมั้ยคะ ให้พี่ตามหมอมั้ย”
“ไม่!” เขาตอบเสียงแข็ง...ลอดเสียงอู้อี้ออกมาใต้ผ้าห่ม “เล่านิทานให้ผมฟังหน่อย”
“เอานิทานเรื่องไหนคะ” ฉันถาม…เหลือบดูนาฬิกาเห็นว่าตีหนึ่งกว่าๆแล้ว ธีรพลเป็นเด็กที่หลับยากยิ่งกว่าเด็กอื่นๆที่ฉันเคยรู้จักมา
“เรื่องไหนก็ได้ เล่ามาซักเรื่องเถอะ” เขากล่าวอารามรำคาญ เสียงสั่นๆของเขา ทำให้ฉันรู้ว่าเขากำลังฝืนทนความเจ็บปวดอยู่ มันผิดปกติกับการที่เด็กสิบขวบเช่นเขากลับมายอมทนทน
