Should I Be Keeping You

Chapter 2: Help

Binalewala ko na lamang ang naisip ko at nagpatuloy na nga sa paglalakad. Hindi ako makakuha ng picture sa sarili ko dahil DSLR ang dala ko at bawal ang tripod sa loob. Hindi ko alam kung bakit bawal magdala ng tripod pero sumunod nalang ako sa patakaran nila dahil bisita lamang ako. I continue strolling while deeply understanding the meaning of each painting. Iyon kasi ang madalas kong ginagawa tuwing nakakakita ako ng painting. Gusto kong alamin kung ano ang ibig sabihin nito. Kaya mas nagagandahan ako sa mga painting na malalim ang kahulugan.

Nagpatuloy ako sa pagkuha ng litrato at may mga bata din akong nakunan ng litrato. They are so cute especially when they are having fun with the paintings on the floor. My heart is really close to babies or kids because I don't have a sibling and I want one. Noon ay hindi ko naisip ang ideyang ito dahil may kaibigan akong kasama but now, she's not with me anymore so I always long for someone to be with. Hindi naman kasi palaging kasintahan ang dapat hanapin kapag malungkot ka o kapag kailangan mo ng kasama. Sometimes, all you need is a sibling or a friend who can listen to you either you are sharing a happy moment or a bad one. Kaso wala akong kaibigan at kapatid kaya medyo nalulungkot ako.

Huwag ko nalang kaya isipin ang ganung mga bagay. I went here to havu fun and not think about what I don't have. Besides, I got my parents with me. They may be annoying sometimes dahil ginagawa nila akong baby but they are my parents and I love both of them equally.

“You want me to take a picture of you?” napatalon ako sa kaba dahil sa boses na narinig ko.

Tumingin ako sa tao na iyon at ng makita ko kung sino, I immediately rolled my eyes in annoyance. Seryoso ba siya? Hanggang dito ba naman ay magkikita pa rin kami? Bakit hindi nalang namin talian ang isa't-isa para magkadikit nalang kami palagi. Why the f*ck is he here?

“Seriously? Why are you here?” tanong ko sa lalaking kanina pa nakasunod sa akin.

Kung ang akala ko ay hindi na masisira ang araw ko dahil kay mom, may mas sisira pa pala nito at walang iba kundi ang lalaking ito. Who would have thought that he is also here. To what? To annoy me as much as my mom always did?

“This is just a coincidence. Or maybe, maybe, maybe we’re meant for each, you know. Maybe we’re here because of destiny, I think?” he said bluntly.

I looked at him frustrated.

“Marco, please. Tantanan mo muna ako. I wanted to spend my time alone. Don’t make yourself an extra baggage for me, please.” I directly said to him.

Tumalikod na ako at nagsimulang maglakad ulit ng sundan na naman niya ako. Hindi ko maiwasan na iikot na naman ang mga mata ko. Kapag si Marco talaga ang kasama ko, ilang beses ko talagang napapaikot ang mga mata ko. Tsk.

“But I can take a picture of you, if you want. I bet this is the first time that you’ve been here so you need to take lots of photos.” mahabang sabi niya.

“Bakit ba ang englishero mo? Americano ka ba?” tanong ko sa kanya.

Bakit ba siya nag e-english kung nasa Pilipinas naman kami. Tumingin siya sa akin na parang nagpipigil ng tawa at ginulo ang buhok ko. Pinalo ko amg kamay niya at pinilit na tanggalin ito mula sa ulo ko. Argh! Bakit ba ang bigat ng kamay niya? Gawa ba siya sa bato?

“Ano ba Marco. Could you please stop doing that? Hindi mo ba talaga ako tatantanan at pati dito sa QC ay nasusundan mo pa rin ako?” Ani ko at tiningnan siya ng masama.

“For your information Ms. Diaz, I’m here because I wanted to enjoy my last days in summer. Don’t get ahead of yourself. I’m having fun of my own.” saad niya habang nilalagay sa bulsa ng jacket niya ang mga kamay niya.

Naramdaman ko naman ang lamig dahil sa ginawa niya. Wala nga pala akong sariling jacket and my feet is now cold already as well. Kung hindi ko ba naman nakita si Marco, madali sana ako natapos ngayon at nakalabas na. Argh!

“Then it’s settled. You’re here to have fun on your own and I am here to have fun on my own too. Umalis ka na sa harap ko.” I said. I turned my back at him and started to walk when he shouted. Damn it! May mga taong nakapaligid sa amin tapos paulit-ulit pa niya akong sinisigawan. Damn this man!

“Hep, wait! Mira, I thought we’re friends? How could you leave your friend alone? Besides, we’re both alone so we can continue strolling together, what do you think?” wika niya habang pinapakita sa akin ang DSLR camera niya at pataas-baba pa ang mga kilay.

“No. Marco, I am begging you to stop following me. I had enough of you for the past three years. We are no longer related anymore at wala na tayong dahilan pa para mag-usap o magkamustahan lang.” I continued walking pero hindi pa ako nakakalayo ng tinawag niya ang pangalan ko.

“Mira,” tawag niya sa mahinang boses kaya napahinto ako. Ano na naman ang kailangan niya ngayon?

“Ano na naman Marco? Ano ba! Pwede mo ba ako bigyan ng oras para sa sarili ko? You’ll be bugging me when this year will start. Could you get a hold of yourself a little longer? You’re impo—”

“how about my question? It’s been three years and you never gave me an answer to that.” he said in a deep voice with seriousness all over his face.

I was stiffed for a moment because of what he said. Hindi ko naman alam na gagamitin niya ang alas na iyon laban sa akin. He knew that I became weak once I heart of that statement. And no, it's not a nightmare for me. I just hate it when I can't have an answer to a simple question. But then I look back at him and rolled my eyes.

“Just for today Marco. After this, don’t even dare to bother me anymore.” I said and suppressed my smile.

He laugh and then walk beside me. Mukha siyang bata na pinayagan kumain ng chocolate dahil naging mabait siya.

“So where do you want to go first?” he asked. Kahit na labag sa kalooban ko na isama siya sa pag-iikot ko, wala akong nagawa kung hindi ang pumayag. Basta huwag lang siyang mag-isip na gumawa ng kalokohan kung hindi ay iiwan ko talaga siya at maglilibot siya mag-isa.

“I’m almost done viewing all the paintings. I have nowhere to go except for this floor.” I said as I keep on watching the photos that I captured.

“Then why don’t we go back to the entrance?” Bigla akong napahinto sa paglalakad matapps marinig ang sinabi niya. What the hell? Tumingin ako sa kanya at kumunot ang kilay ko sa sinabi niya.

“Pardon Mr. Buenavista?” tanong ko sa kanya dahil baka hindi tama at namali lang ako ng rinig.

“I said, let’s go back from the start of the hallway.” Ipinakita niya ang napakalaking ngiti niya sa akin pero hindi iyon tatalab sa akin. He's been trying to use that on me for years but not even for once did I give him what he want just because of that smile. Damn. That smile just creeps me out you know.

“And why would I do that? I only have an hour left and that would take a lot of time.” Tanong ko sa kanya.

“Come on Mira. You’re so smart but you can’t even figure out why I decided to go from the very start.” Ani niya na parang ang talino niya ha?

“You are not using your brain Marco. You’re a complete a*shole and an idiot. You are just planning based on your guts and instincts.” maarteng sabi ko sa kanya.

Malapit na matapos ang oras ko at dahil sa taong ito kaya hindi ako matapos-tapos sa mga dapat ko pang kunan na paintings.

“I am smart Mira, you know that.” kampante niyang sabi habang tinuturo pa ang ulo niya.

“You are not. Remember the time na hindi ka nakasagot sa recitation natin kahit na ang dali-dali lang naman ng tanong. Kahit kinder student kayang sagutin ang tanong mo. At ano nga ulit ang dahilan mo?” I asked sarcastically.

“Okay, okay! I know I’m not smart but hey, you’re not smart too.”

“I didn’t say I’m smart Marco. Please try to think about things before you say it. Nagsabi ba ako na matalino ako?” tumalikod na ako sa kanya at tuloy-tuloy na talaga ang lakad.

Sumasakit ang ulo ko sa lalaking ito. Saan ba ‘to nanggaling at bigla na lang sumusulpot sa likod ko? Naiwan ba ‘to ng mga magulang niya? Baka naman nawala ang lalaking ‘to? Ay ewan. Bakit ko naman iniisip kung anong nangyari sa kanya? Ang dapat kong isipin ngayon ay ang mga paintings. Kung hindi ko lang talaga nakita ang lalaking ito. Wait— that was not the case. Ang dapat kong sabihin ay kung hindi lang sana ako nakita ng lalaking ito ay hindi sana ako nahihirapan ngayon. Damn.

“Wait, Mira!” hindi ko mapigilang mapakapit ng mahigpit sa camera ko dahil sa inis. Hindi lang talaga inis ang nararamdaman ko ngayon kung hindi lamig. Kanina pa ako naglalakad na wala man lang suot kahit na medyas at naka-leggings at plain white t-shirt lang ako. Wala akong jacket at ang lakas pa ng aircon dito sa loob. Gusto ko na talagang matapos ang pag-iikot ko para makauwi ako at makapaghinga kasi para akong inaantok sa lamig.

“Ano na naman ba Marco? Paulit-ulit ko nalang sinasabi sa iyo na huwag mo ako sun—” naputol ako sa pagsasalita dahil bigla niyang binigay sa akin ang suot-suot niyang jacket.

Hindi pa ako nakakapag-recover ng may kinuha siya sa bulsa ng jacket niya. Napatitig ako sa bagay na iyon at medyas nga ang kinuha niya. Lumuhod siya sa harapan ko at sinuot iyon sa paa ko. I was hesitant at first pero tumingin siya sa akin at ngumiti.

“Just this once Mira. Let me.” saad niya.

Wala akong ibang nagawa kung hindi ang yumuko na lamang at ipikit ang mga mata ko. Napahawak ako sa jacket niya ng mahigpit at hindi na lamang pinansin ang mga taong kanina pa kami kinukuhanan ng mga litrato. Hiyang-hiya na ako sa posisyon ko at ang tagal naman magsuot ni Marco ng medyas. Ang dali lang naman niyan kapag ako ang nagsusuot ah!

Nang matapos siya, tumayo si Marco at humarap sa akin. Wala na rin ang mga taong kanina ay halos mawala na ang mga mata nila sa mukha at parang malalaglag na sa kakatitig sa amin. They are so amazed by the scene that they really have to take a picture of me and Marco.

“I know you dislike me and you don’t want me to see me every time but just this once, let me help you Mira. This will be the last time you’ll be seeing me this summer break but once this will be over, babalik na naman ako sa’yo.”

The last thing that he said before walking past me.