Chapter 7 Pledge

1998 Words
Dahil sa usapan namin ni Miles naging magaan ang aking pakiramdam. Ngayon di na malabo ang aking paghahanap ng hustisya. May direksyon na akong tatahakin tungo sa aking kailangan. Now, I understand why di ko masearch si Andrew sa lahat ng social media at ang hirap hanapin ng kanyang information coz it was restricted. It meant to be hidden. "Andrew, bakit kinamumuhian ka ng aking kapatid? Ano ginawa mo sa kanya para maisipan niyang kitilin ang sariling buhay?" Ukilkil ng aking isipan. Ang hirap gumawa ng assumption kung walang sapat na ebedensya at makukuha ko lang yun kung galing mismo sa taong involve. Nagdesisyon akong ipamigay sa mga bata sa lansangan ang ibang gamit ni Ate na di ko kailangan like gamit sa school, may laruan pa at ibang damit na di ko na magagamit. Masasayang lang kung di ko magagamit at least mapakinabangan ng iba. At first nagtataka ako kung bakit marami siyang laruan na pambata na nakatago. Yun pala binili niya yun para sa akin. She remembered me in those toys kasi lumalaki kami dati na wala nun kaya bumili siya nong nagkapera. It was written in her note. I can still remember the pigment of memories in those times. "Ate, gusto ko ng doll tulad nong dala ng bata sa simbahan." Saad ng batang isip ko dahil naiingit ako sa mga bata na may laruang doll. "Pacenxa na bunso wala tayong pera eh, hayaan mo kapag nagkapera si Ate bibilhin kita." Masaya na ako sa pangako niya pero matagal kong nakukuha yun dahil hanggang pagkain lang ang perang nakukuha niya mula sa mga taong inuutusan siya. Ilan lang yun sa mga nakaraan namin na di ko makalimutan. How she sacrificed a lot para lang maibigay sa akin ang hiling. Marami akong naipon na damit nong nag-declutter ako sa mga gamit ni Ate. Meron ding mga gamit pang school like books, ballpen, color pen, paper at iba pa. Sa lansangan ko yun ibibigay coz they remind me of us nong bata pa kami ni Ate. Matagal din kaming nanirahan sa lansangan before napunta sa ampunan. As I put everything in a box may nakita akong isang book na may nakatupi na paper. At first I thought it was just an unimportant notes but when I read the content, it was letter. "Ang puso ko ay parang binibiyak sa sakit ng nakita ko siyang may kasamang iba. Ang sakit pala kapag ang mahal mo ay may mahal ng iba. I wish di kita nakilala Andrew, you cause me of too much pain. How I hated you for hurting me." Napapalaki ang mga mata ko sa nababasa. Ramdam ko ang sakit na bawat linya niya sa sulat. This is the answer I need. Everything is clear to me now. Ate and Andrew had a relationship and the guy hurt her. Di niya nakayanan ang sakit kaya siya nagpapakamatay. This letter ay sulat kamay ni Ate. "Andrew how cruel are you para gawin yun sa kapatid ko. Di mo ba alam na ang dami na niyang hirap na pinagdaanan? She only deserves love and care pero binaniwala mo ang damdamin niya." I trembled because of too much hatred for Andrew and felt pained for my sister. "Di man kita kayang maipakulong dahil di mo liability ang pagmamakamatay niya at dahil makapangyarihan ka pero kaya kitang mapanagot sa sarili kong paraan. I will let you feel the same amount of pain as what she had felt before. Ipaparanas ko sayo ang ginawa mo sa Ate ko. Magtutuos tayo Andrew pangako yan. Hintayin mo ang pagkikita natin." Panunumpa ko sa aking sarili. Galit at pagkamuhi ang nasa aking puso ngayon. Di ako matatahimik hanggang di ko maipaghihiganti si Ate. Kailangan kong gumawa ng plano, di basta bastang tao si Andrew. And Miles can help me para mapasok ko ang mundo niya at sa kanyang buhay. I also need to get closer to Miles, he's my ticket to Andrew. I decide to contact him, 2 days na kaming di nagkikita but he mostly message me. I hope nasa bahay lang siya. 1 ring someone pick up the phone. "Hey Dia, what's up?" I really love hearing his voice, so manly at masarap pakinggan. "Miles, busy ka ba ngayon?" Nahihiya man pero kailangan kong kapalan ang aking mukha. And the last encounter namin brought us closer. Opening up to him help bridge the gap. "Di naman, why?" Malambing niyang wika. Di ko siya nakikita but I can imagine his action. "I was planning to donate some things from my Ate's collection. Sa mga tao sa lansangan ko sana ibibigay especially the kids. Sayang din kasi magagamit pa ng iba kaysa madamage lang dito sa bahay. May alam ka ba na lugar kung saan ko ito mai-distribute?" "Yeah I knew some place. Do you want me to tag along with you?" "Sana kung available ka ngayon?" "Yeah sure, I can also donate some of my things here na di ko na magagamit." His response made me happy. "That's great Miles. So pupuntahan na kita ngayon sa bahay mo? Are you there? May sasakyan ka ba na magagamit natin or we just take a taxi?" "Ah no, I have a car here. Hintayin mo nalang ako diyan sa inyo. I will get my things first para maisamang madonate." Things work out as what we planned. Marami kaming naibigay at lahat masaya sa mga ibinibigay namin. We also donated food. "Miles masaya pala kapag naishare mo sa iba ang meron ka kahit kaunti lang. Iba sa pakiramdam. Nakakaproud." I'm smiling widely. Today is different, it really made me happy that is hard to explain. "Yeah, you are right, lalo na if those people appreciated your effort. It's a big boast to yourself. Ngayon ko lang din ito naranasan giving donations directly to the people. I usually donate charity through organization. Kaya di ko mafeel yung impact. Masaya pala." Pareho pala kami ng nararamdaman sa panahon na ito. We shared bond in small things. Di ko din alam but I trusted Miles instantly. We decided na umuwi nalang pagkatapos kasi mukhang uulan na. I invited him for dinner at ipagluluto ko siya as my way of papasalamat. "Do you love to cook?" Tanong niya as he watch me cooking. Nagluto ako ng pancit, chiken abodo at chopsuey. "Yeah I guess so nakasanayan ko na, kasi sa bahay ako ang tagaluto. I learn different recipes from my mom." Proud kong sabi. My foster mom is a great cook, may restaurant kaming maliit sa probinsya. "Wow it looks delicious. Parang nagutom ako bigla." Masayang wika pa ni Miles ng pinaghainan ko na siya. Maaga kaming nagdinner, it just 6 early evening pero dahil umuulan madilim ang paligid. He also helps sa paghuhugas ng pinggan and cleaning the kitchen. "You seems good at this. Gamay mo ang gawaing bahay." Nakangiti niyang sabi. Para siyang compliment kahit wala namang special sa paglilinis ng kusina. "Dahil nakasanayan na, ikaw parang bago ka sa ganitong gawain. Ni di mo alam kung paano maghugas ng pinggan." Natatawa kong sabi. Di ko naman siya binubuksa, katuwaan lang. "Ah pinagtatawanan mo ba ako Miss? You mock my poor skills?" Bigla nalang niya akong panitikan ng tubig sa aking mukha that made him laugh loudly. I do the same kaya kami nabasa na. "I like this, it's been a while I haven't feel this comfort, this natural feeling and laughed as freely as this." Bigla niyang komento ng binigyan ko siya ng towel to wipe himself. "Puro ka siguro trabaho, nakalimutan mo ng maging masaya at mag-enjoy." Di ko din alam pero naging magaan ang aking pakiramdam. Parang natural lang sa amin ang ganito kahit bago palang kaming magkakilala. "No it's not, I guess it's the people or the person you're surround with that makes a certain moment special. I had been with different people in my years but I haven't felt being comfortable as this, like now. I felt home. Do you also felt that?" Seryoso niyang tanong na matiim na nakatingin sa akin. I nod at him kasi yun naman talaga ang feeling ko right this moment. Parang bigla akong nagkaroon ng companion for life. Nakapagtataka but it is true. Dahil umuulan pa sa labas, he stayed muna. Nagtimpla ako ng kape pampalipas oras while waiting for the rain to stop. Naabutan ko siyang tumitingin sa mga album ni Ate na nasa living room. "Are these all the pictures Allie has?" "Oo, isang album lang yan." Binigay ko sa kanyang ang isang tasa ng kape. "Bakit wala kayong pictures nong bata pa kayo?" "Mahabang storya eh?" Malungkot kong sabi. "I'm willing to listen kahit mahaba pa yan if okay lang sayo i-share. Sometimes sharing can help to ease the pain." I'm glad di sya pushy na tao. He knows the boundaries. Sooner or later malalaman din ni Miles ang kwento ng buhay namin ni Ate. He will help me if he understands our story. "Bata palang kami ng namatay sa sunog ang aming mga magulang. It was intentional, some say dahil sa pera kasi may malawak kaming lupain sa probinsya. But after ng sunog umalis na kami dun. Walang kamag anak na umampon sa amin, natatakot na baka madamay. Naging palaboy kami sa lansangan." Miles listen to me intently. I can see his reaction through his gestures. "How could a family abandoned you just like that? They knew mga bata pa kayo pero pinabayaan lang kayo sa lansangan? They are worthless." React pa niyang sabi. Ngayon ko lang din naisip yun dati wala pa akong muwang sa nangyayari. "Matagal kaming nasa lansangan. Nabuhay kami sa tira ng iba, utos ng iba para magkapera. Hanggang napunta sa bahay ampunan. Umalis si Ate para sa ikauunlad namin pero di siya nakabalik agad. May umampon sa akin at sila na ang tinuring kong pamilya." "For how many year we long for each other, until 3 years ago saka kami nagkitang muli. Saka ko nalaman ang paghihirap niyang naranasan dito sa Manila para lang makuha ako. We plan na dito na manirahan at magtrabaho para kami magkasama pero ito ang nangyari sa kanya." Di ko namalayan na umiiyak na pala ako habang nagsalaysay. Miles wiped my tears. "Hanggang ngayon di ko parin matanggap na wala na siya. Siya lang ang kaisa isa kong kapatid, karamay sa lahat pero ngayon iniwan na niya ako." Di ko mapigilan maging emosyonal. Bumabalik sa akin ang memories namin together. "Yung sa lansangan, that's how we live before, kaya sila ang naisip kong bigyan nun. I feel for what they had been through. Yung walang kasiguraduhan ang buhay mo sa labas. Di ka secured habang natutulog sa gabi. Yung wala kang maayos na mahigaan lalo na kapag umuulan. At di mo alam kung may makakain ba kayo sa susunod na araw." Sambulat ko kay Miles sa aming pinagdaanan noon. "Pero mas mahirap ang pinagdaanan ng Ate ko. Siya kasi ang bumuhay sa akin, naging ama at ina, umako ng responsibilidad. Wala pa akong masyadong muwang noon at sa kanya ako umaasa pero ramdam ko ang paghihirap niya kahit di niya pinapahalata. She protected me sa lahat ng panahon. I can't imagine kung paano niya yun nalampasan lahat." "You admired her deeply." "Yes wala ng hihigit pa sa kanya. Kaya nga determinado akong mabigyan ng katarungan ang nangyari sa kanya at nalaman ang puno't dulo ng pagpapakamatay niya." "At wala akong minimithi kundi makita si Andrew dahil siya ang sagot ng aking kailangan at di ako titigil hangga't di ko siya makikita." "It seems that you will not move on with your life unless that puzzle will be solved, am I right?" "Yes Miles and I need your help so badly." "Okay, I will help you and will provide with the informations you need for you to see him personally. But you have to realize that this is not easy to do." "Kakayanin ko Miles, I am ready. I live my life for this mission. And thanks for helping me. I'm looking forward to it."
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD