Yangın gibiyizdir bazen, yakarız, kül ederiz ama küllerinden doğmasını da biliriz. Ömrümüzün hazin sükûneti içinde kayboluruz kimi zaman. Çarparız etten duvarlara yenilginin husumetiyle. Sonra bir yakarış kopar içimizden, kimse görmez. Yalnız biz duyarız ve en çokta bu acıtır.
Kanayan yara kabuk bağlamazdı.
Benim yaram ise hep kanamıştı.
Ela gözlerimi gölgeleyen vicdanı körelmiş yanımın yoğun bakışları altında eziliyordum. Bir yele gibi sırtımı süsleyen katran karası saçlarımdan süzülen tozlu mazi, paslanmış kaburgalarımı sızlatıyordu.
Aradan geçen yıllar bizden zamanımızı aldı, fakat birçok şey de verdi.
Artık abimin son kaybolduğu kişi ile yan yanaydım. Ve şu an o kişi ile dalış yapıyordum. Bunu bana daha önce söyleseler onlara güler geçerdim fakat yaşadığım an gerçekti ve hayal ola
