จ้าวเทียนอี้ ตำนานรักพันปี

ตอนที่ 8 จ้าวเทียนอี้/2

พระราชวังต้าหมิง

ตำหนักองค์ชายหลี่หลงจี

พระวรกายสูงใหญ่ของโอรสสวรรค์ พระนามหลี่หลงจี กำลังทอด พระเนตรภาพเขียนสีตรงหน้าด้วยความพึงพอพระทัยเป็นยิ่งนัก ด้วยภาพวาดดังกล่าวปรากฏเป็นภาพอิสตรีที่กำลังยืนชมดอกโบตั๋น ภาพวาดที่ขึ้นเป็นมันวาวยิ่งขับให้อิสตรีที่อยู่ในภาพดังกล่าวงดงามอย่างยิ่งยวด

เสียงฝีเท้าของคนกำลังเดินก้าวเข้ามาใกล้พระตำหนัก พร้อมเสียงพูดคุยกับทหารรักษาการณ์อยู่หน้าตำหนักเพียงครู่ก่อนจะปรากฏร่างของแม่ทัพใหญ่จ้าวเทียนอี้หยุดยืนอยู่หน้าประตู

“องค์ชายมีรับสั่งให้กระหม่อมเข้าเฝ้ามีสิ่งใดหรือพ่ะย่ะค่ะ” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยทูลถามพร้อมพระวรกายขององค์ชายหันกลับมาทอดพระเนตรแม่ทัพหนุ่มรูปงาม

“ทหารหลวงไปตามเจ้าทันเวลา หาไม่แล้วเจ้าคงจะออกเดินทางไปแล้วสินะ” รับสั่งถามกลับไป

“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ... ว่าแต่องค์ชายมีเหตุสิ่งใดหรือที่เรียกกระหม่อมเข้าเฝ้า” จ้าวเทียนอี้กราบทูลถามด้วยความสงสัย ก่อนจะเหลือบสายตาเห็นภาพวาดที่อยู่ในพระหัตถ์ และกำลังถูกยื่นให้ตรงหน้า

“ข้าต้องการให้เจ้าตามหาหญิงงามในภาพวาดนี้ให้กับข้า มันเป็นภาพวาดที่ถูกส่งมาจากหัวเมืองไม่รู้ว่าเป็นหัวเมืองไหน เจ้ามีฝ่ายข่าวฝีมือดีมากมายจงส่งกำลังให้ออกตามหานางในภาพวาดนี้ว่าแท้จริงแล้วมีตัวตนจริงหรือไม่ หรือเป็นเพียงแค่ภาพวาดตามจินตนาการของเหล่าจิตรกรเท่านั้นเอง” รับสั่งพร้อมยื่นภาพวาดดังกล่าวให้กับแม่ทัพคู่พระทัย

จ้าวเทียนอี้รับภาพวาดดังกล่าวจากพระหัตถ์ก่อนจะก้มลงมองภาพตรงหน้าอย่างพิเคราะห์ให้ถี่ถ้วนและทันทีที่สายตาเห็นภาพวาดหญิงงามตรงหน้า หัวใจของแม่ทัพรูปงามแทบจะหยุดหายใจไปชั่วขณะ เมื่อพบว่าภาพวาดของหญิงงามตรงหน้านี้งดงามดั่งเทพธิดาบนสรวงสวรรค์ แม่ทัพหนุ่มยืนนิ่งไม่ไหวติงเป็นอยู่เช่นนั้นนิ่งนาน

“แม่ทัพจ้าว!” องค์ชายหนุ่มรับสั่งเรียกขุนพลคู่พระทัย ทว่าหามีปฏิกิริยาตอบสนองจนต้องมีรับสั่งอีกครั้ง

“จ้าวเทียนอี้!” ครานี้รับสั่งชื่อแซ่ด้วยสุรเสียงเน้นหนักและนั่นทำให้แม่ทัพรูปงามตื่นจากภวังค์

“อะ... เอ่อ... พ่ะย่ะค่ะองค์ชาย กระหม่อมต้องขอพระราชทานอภัยที่ไม่ได้ยินรับสั่งของพระองค์”

องค์ชายหนุ่มทรงพระสรวลออกมาเบาๆ ก่อนจะมีรับสั่งขึ้น

“ข้าไม่แปลกใจหรอกที่เจ้าจะมีอาการเป็นเช่นนั้น เพราะครั้งแรกที่ข้าเห็นภาพนี้ ก็มีอาการไม่แตกต่างไปจากเจ้าแม้แต่น้อย ข้าจึงใคร่รู้ยิ่งนักว่าหญิงงามในภาพวาดมีตัวตนจริงหรือไม่ ดังนั้นจึงเรียกเจ้ามาพบเพื่อให้ฝ่ายข่าวของเจ้าติดตามนางให้ข้า เพื่อที่ข้าจะเตรียมการคิดทำสิ่งใดต่อไป”

แม่ทัพหนุ่มยืนนิ่งฟังอย่างสงบ ครั้นเมื่อได้ยินเช่นนั้นอดไม่ได้ที่จะเอ่ยกราบทูลออกไป

“กราบทูลองค์ชาย หญิงงามในภาพวาดโอกาสที่จะเป็นคนจริงๆ ยากยิ่งนัก หญิงงามในภาพวาดนางงดงามราวเทพธิดาอย่างยิ่งยวด หามีอิสตรีใดในต้าถังปรากฏหญิงที่มีลักษณะเช่นนี้แม้แต่น้อย เกรงว่าจะเป็นเพียงจินตนาการของนักจิตรกรฝีมือเยี่ยมต่างหากเล่าที่เสกสรรภาพวาดนี้ขึ้นมา”

พระเนตรขององค์ชายหนุ่มมีแววผิดหวังเมื่อได้ยินเช่นนั้น หากแต่ก็ยังไม่ทรงละความพยายามที่ทรงตั้งใจเอาไว้แต่แรกเริ่มว่าจะต้องค้นหาหญิงงามในภาพวาดนี้ให้ได้ ก่อนจะได้ยินแม่ทัพตรงหน้าเอ่ยแทรกขึ้น

“กระหม่อมขอบังอาจทูลถามพระองค์สักเพียงคำจะได้หรือไม่”

พระขนงคมเข้มขมวดมุ่นเข้าหากันด้วยความสงสัยเมื่อทรงได้ยินเช่นนั้น

“เจ้าอยากถามอะไรก็จงว่ามา”

ครั้นทรงประทานอนุญาตจ้าวเทียนอี้จึงกราบทูลถามออกไปทันที

“หากแม้นหญิงงามในภาพวาดเกิดมีตัวตนขึ้นมาจริงๆ แล้วไซร้พระองค์หมายมั่นจะให้นางเข้ามาเป็นพระสนมใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

คำกล่าวของแม่ทัพจ้าวทำให้พระองค์แย้มสรวลออกมาทันที ผิดกับเมื่อครู่ที่ผ่านมาอย่างสิ้นเชิง

“ข้าหมายใจให้นางเป็นฮองเฮาเคียงข้างกายข้า มันเป็นสิ่งที่คู่ควรแล้วสำหรับนาง ข้าบอกเจ้าตามตรงได้เลยว่า หญิงงามในภาพวาดทำให้ข้าตกหลุมรักนางทันที แม้ว่าจะมีหญิงงามข้างกายข้ามากมายแต่ไม่เคยมีผู้ใดทำให้หัวใจข้าเป็นเยี่ยงนี้มาก่อน เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ข้าจะต้องส่งคนออกติดตามนางให้ทั่วแผ่นดินให้จงได้ ข้าจะใช้อำนาจที่ข้ามีหลังจากขึ้นครองบัลลังก์แล้วหานางให้พบ”

รับสั่งของพระองค์ทำให้จ้าวเทียนอี้ถึงกับยืนนิ่งไปโดยพลัน การเปลี่ยนตัวฮองเฮาที่มีการดูลักษณะเอาไว้แล้วล่วงหน้าเพื่อเตรียมพิธีอภิเษกหลังจากพระองค์ขึ้นครองบัลลังก์กระทบกับเสนาบดีเว่ยมากที่สุด

“แต่ฝ่ายในได้คัดสรรหญิงงามผู้ที่จะมาเป็นฮองเฮาข้างพระวรกายเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ทันทีที่พระองค์ขึ้นครองราชย์ ซึ่งผู้ที่จะมาเป็นฮองเฮาเคียงข้างพระวรกายของพระองค์จะต้องมีลักษณะตามโบราณราชประเพณีที่สืบทอดต่อๆ กันมาเพราะการให้กำเนิดโอรสสวรรค์เพื่อเป็นรัชทายาทสืบทอดบัลลังก์จำต้องอาศัยปัจจัยหลายต่อหลายอย่าง” แม่ทัพหนุ่มกราบทูลแสดงความคิดเห็นของตน ก่อนจะหยุดชะงักเมื่อเห็นพระองค์ดำเนินเข้ามาใกล้ พร้อมสุรเสียงรับสั่ง

“ในเมื่อข้าจะขึ้นเป็นองค์จักรพรรดิในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านับต่อจากนี้ ข้าก็ต้องการที่จะเลือกฮองเฮาด้วยตัวของข้าเองเช่นกัน ฝ่ายในจะต้องมีหน้าที่ทำตามคำสั่งของข้า มิใช่ข้าต้องทำตามคำสั่ง ข้าจะทำการเปลี่ยนแปลงระเบียบของฝ่ายในในการคัดเลือกฮองเฮาและพระมเหสีตลอดจนพระสนมแห่งแผ่นดินต้าถังเสียใหม่ เพื่อให้ฮ่องเต้มีส่วนร่วมในการคัดสรรหญิงงามจากทุกสารทิศนี้ด้วย”

“แต่องค์ชาย...” หากแต่ยังมิทันกล่าวสุรเสียงก็แทรกขึ้นดังก้อง

“พอได้แล้ว! ข้าไม่ต้องการฟังอะไรอีก... เจ้ามีหน้าที่รับคำสั่งจากข้าให้ไปทำอะไรก็จงจัดการตามที่ข้าต้องการ หากแม้นนางไม่มีตัวตนจริงๆ แล้วไซร้ข้าจะได้ตัดใจ”

รับสั่งของพระองค์ทำให้แม่ทัพหนุ่มสิ้นคำจะกล่าวสิ่งใดออกมาอีก

“กระหม่อมจะสั่งฝ่ายข่าวลงไปให้ออกตามหาหญิงงามในภาพวาดนี้ตามพระประสงค์พ่ะย่ะค่ะ ได้ผลเช่นไรจะมากราบทูลให้พระองค์ทรงทราบ เช่นนั้นกระหม่อมขอทูลลาเพื่อเตรียมตัวออกเดินทาง”

กล่าวพร้อมใช้มือม้วนภาพวาดตรงหน้าเก็บให้เรียบร้อยพร้อมใช้เชือกรัดและผูกติดกันจนแน่น ท่ามกลางสายพระเนตรขององค์ชายหลี่หลงจี ทอดพระเนตรตามด้วยความรู้สึกหทัยหายที่จะไม่ได้ทอดพระเนตรภาพวาดตรงหน้านั้นอีก

“ข้าหวังว่าจะได้รับข่าวดีจากเจ้า” รับสั่งย้ำเตือนกับขุนพลหนุ่มเป็นการตบท้าย

จ้าวเทียนอี้โค้งถวายบังคมพร้อมกราบทูลกลับไป

“กระหม่อมอยากให้พระองค์ทำพระทัยเผื่อไว้ล่วงหน้า เพราะหญิงงามเช่นนี้จะพบได้ก็บนสรวงสวรรค์เท่านั้น”

หากแต่คำกราบทูลของแม่ทัพรูปงามกลับทำให้พระองค์ไม่คิดเช่นนั้น

“แต่ข้าเห็นต่างไปจากเจ้า หลงลืมไปแล้วหรือไรว่าแผ่นดินอันกว้างใหญ่นี้ปรากฏอิสตรี ที่มีความงดงามอันลือเลื่องเกิดขึ้นมาแล้ว หญิงงามไซซี ผู้ซึ่งได้รับฉายานามว่า “มัจฉาจมวารี” ความงามของนางที่ทำให้แม้แต่ฝูงปลายังต้องจมลงสู่ใต้น้ำ หรือแม้กระทั่งหวังเจาจิน ซึ่งมีฉายาว่าปักษีตกนภา ความงามของนางที่ทำให้แม้แต่ฝูงนกยังต้องร่วงหล่นจากท้องฟ้า ทุกนางล้วนมีตัวตนและเลือดเนื้อสามารถจับต้องได้ ไม่ใช่ว่าไม่เคยเกิดขึ้น” พระองค์ยังคงยืนกรานตามความคิด

จ้าวเทียนอี้สิ้นคำจะกล่าวสิ่งใดต่อไปอีกได้แต่ยืนเงียบงันอยู่เช่นนั้น เพราะกราบทูลสิ่งใดออกไปก็มิอาจล้มเลิกความตั้งใจของพระองค์เป็นแม่นมั่น จึงตัดสินใจกราบทูลเพื่อเป็นการตัดบทออกไป

“กระหม่อมจะพยายามค้นหาหญิงงามผู้นี้ตามรับสั่งของพระองค์อย่างสุดความสามารถพ่ะย่ะค่ะ และต้องกราบทูลพระองค์ให้ทราบล่วงหน้าว่าภาพวาดนี้กระหม่อมจะให้จิตรกรเอกที่มิใช่ในวังหลวงทำการคัดลอกภาพวาดต้นแบบ ป้องกันมิให้ผู้ใดล่วงรู้รายละเอียดเกี่ยวกับภาพ วาดนี้ว่ามาจากที่ใด เพื่อแจกจ่ายให้กับสายข่าวที่อยู่ทุกหัวเมืองและทุกมณฑลของต้าถัง และให้สายข่าวทุกหัวเมืองส่งข่าวรายงานทุกๆ สิบหาวันพ่ะย่ะค่ะ”

และนั่นทำให้องค์ชายหลี่หลงจีก้มพระพักตร์ขึ้นลงติดๆ กันพร้อมแย้มสรวลด้วยความพึงพอพระทัยเมื่อได้ยินเช่นนั้นพระเนตรยังคงจับอยู่ที่ร่างของขุนพลคู่ใจที่กำลังก้าวถอยหลังออกไปจากพระตำหนักอย่างช้าๆ ก่อนจะทรงมีรับสั่งขึ้นอีกครั้ง

“เดี๋ยวก่อน... เทียนอี้!”

ร่างใหญ่ของแม่ทัพหนุ่มหยุดชะงักโดยพลันเมื่อได้ยินรับสั่งเพรียกหาตามหลัง ก่อนจะหันกลับมาอย่างรวดเร็ว

“องค์ชายมีสิ่งใดจะสั่งความอีกอย่างนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ”

องค์ชายสามพระดำเนินเข้ามาใกล้ก่อนจะหยุดประทับอยู่ตรงหน้าแม่ทัพรูปงาม

“ข้าต้องการความคืบหน้าสิ่งที่สั่งให้เจ้าไปสืบค้นหาเกี่ยวกับคัมภีร์อมตะที่กล่าวขานกันมาอย่างช้านาน มีความคืบหน้าเป็นอย่างไรบ้าง อีกไม่กี่เดือนข้างหน้าข้าจะขึ้นครองบัลลังก์เป็นผู้ครอบครองแผ่นดินนี้ ดังนั้นคัมภีร์อมตะที่หายสาบสูญไปข้านั้นก็อยากได้ครอบครองไว้เช่นกัน ชีวิตที่มิมีวันตายและคงความอ่อนเยาว์ไม่ชราภาพเป็นสุดยอดปรารถนาขององค์ฮ่องเต้มาทุกรัชกาล เพราะฉะนั้นเจ้าต้องหาให้พบนะจ้าวเทียนอี้” พระองค์รับสั่งแกมบังคับเอาแต่พระทัยองค์เอง

ดวงตาดำใหญ่ของแม่ทัพหนุ่มก้มมองลงต่ำราวกับว่ากำลังปกปิดอะไรบางอย่างที่ตนล่วงรู้อยู่แก่ใจ

“คัมภีร์อมตะเป็นตำนานเล่าขานสืบต่อกันมานานนับตั้งแต่สร้างแผ่นดิน จะมีอยู่จริงหรือไม่ดั่งเช่นงมเข็มในมหาสมุทรก็ว่าได้ หากแม้นมีอยู่จริงแล้วไซร้จะล่วงรู้เช่นไรว่ามีลักษณะอย่างใดบ้างแม้นว่าจะพานพบก็ใช่ว่าจะอ่านได้เพราะคัมภีร์ดังกล่าวข้าได้ยินมาว่าจารึกด้วยอักษรโบราณ จะมีผู้ใดหยั่งรู้สามารถอ่านได้กระนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ”

คำกล่าวของจ้าวเทียนอี้ทำให้องค์ชายหนุ่มเกิดประเด็นต้องขบคิด

“จริงสิ... เหตุใดข้าจึงหลงลืมข้อนี้ไปได้” พระองค์รับสั่งพึมพำเบาๆ พลางใช้ความคิดก่อนจะมีรับสั่งขึ้น

“เรื่องนั้นข้าจะจัดการเองภายหลังเมื่อข้าขึ้นครองบัลลังก์แล้ว จะสั่งให้ค้นหานักปราชญ์ผู้รอบรู้ในการอ่านและเขียนอักษรโบราณ แต่นั่นต้องภายหลังจากที่ล่วงรู้ว่าคัมภีร์อมตะนั้นมีอยู่จริงซึ่งนั่นก็คือหน้าที่ของเจ้าจะต้องหาให้พบ”

รับสั่งขององค์ชายหลี่หลงจีทำให้แม่ทัพจ้าวยืนนิ่งฟังอย่างสงบก่อนจะเงยหน้าพร้อมเอ่ยขึ้น

“ถ้าเช่นนั้นกระหม่อมจะเร่งสั่งการลงไปให้ฝ่ายสืบข่าวเพิ่มกำลังกระจายออกไปอีกเพื่อค้นหาคัมภีร์อมตะและหญิงงามในภาพวาดสองสิ่งที่พระองค์ต้องการ

“ดีมากเทียนอี้... เจ้าเป็นคนที่ข้าไว้ใจมากที่สุดนอกจากจะรบเคียงบ่าเคียงไหล่อยู่กับข้ามาโดยตลอดแล้ว สิ่งที่เป็นความลับสุดยอดของข้ามีเจ้าเท่านั้นที่ข้าไว้ใจให้ทำจึงได้มอบงานสำคัญนี้ให้แก่เจ้าเพียงผู้เดียว” รับสั่งจากส่วนลึกในพระทัย

“กระหม่อมจะพยายามค้นหาสิ่งที่พระองค์ต้องการให้พบจนได้พ่ะย่ะค่ะ... ถ้าเช่นนั้นกระหม่อมขอทูลลา” แม่ทัพรูปงามกล่าวพร้อมล่าถอยออกจากพระตำหนักไปอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางสายพระเนตรขององค์ชายหลี่หลงจีทอดพระเนตรตามหลัง

“ข้าหวังว่าเจ้าจะมีตัวตนอยู่ในผืนแผ่นดินของข้าแห่งนี้จริงๆ”

พระองค์ทรงคาดหวังอยู่ภายในพระทัยเป็นอันมาก ด้วยเพราะหญิงงามในภาพวาดเป็นรักแรกพบ ที่ไม่เคยรู้สึกกับสตรีใดมาก่อน ด้วยเหตุใดเล่าจึงตกหลุมรักหญิงงามในภาพวาดที่ยังมิล่วงรู้เลยว่ามีตัวตนจริงๆ หรือไม่อย่างไร หรือจะเป็นเพียงจินตนาการของจิตรกรฝีมือเยี่ยมที่สรรสร้างขึ้นมาเอง

ทว่าองค์หลี่หลงจีทรงมีลางสังหรณ์ที่แม่นยำอย่างยิ่งยวด ว่าหญิงงามในภาพวาดจะต้องมีตัวตนจริงแน่นอนและรวมไปถึงคัมภีร์อมตะด้วยเช่นกัน