มาเฟียบ้านไร่

กำพร้า

"ประกาศไปด้วยสิว่าฉันกำพร้า"

ดอกแก้วเธอไม่เคยกลัวใครเพราะชีวิตต้องต่อสู้มาโดยตลอดกับแค่คนเดินเข้ามาหาเรื่องเธอจัดการได้สบายมาก โดยเฉพาะกับแนนผู้หญิงที่ปากร้ายเพื่อทำให้ตัวเองดูดีกว่าคนอื่น ผู้หญิงที่มีดีแต่ปาก

"ดอกแก้ว"

น้ำหวานเดินเข้าไปยืนข้างเพื่อนสาวเธอหวั่นใจว่าดอกแก้วจะเสียใจที่โดนแนนว่า ไม่มีใครเอาปมด้อยของใครมาล้อกันหรอกนะมันทำร้ายจิตใจกันเกินไป

"แต่ฉันขอถามเธอข้อหนึ่งนะว่าที่หายเงียบไปสองสามวันไม่มาเรียนหนิไปยกเครื่องหน้ามาใหม่หรือเสี่ยที่เลี้ยงเธอเอาไว้ไม่ให้เงินล่ะถึงมาเรียนไม่ได้"

ดอกแก้วไม่ปล่อยให้แนนได้อ้าปากพูดอะไรเธอก็สาวไส้แนนต่ออย่างมันปาก กล้าดีมาว่าเธอก่อนก็ต้องโดนอะไรแบบนี้แหละ ถ้าไม่โดนซะบ้างต่อไปก็จะมาปากดีอีก ต้องเอาให้หลาบจำและน้ำเสียงของหญิงสาวตัวเล็กอย่างเธอก็ไม่ใช่เบาๆ มันดังเรียกนักศึกษาที่กำลังเดินไปเดินมาให้หยุดดู

"แก้วพอเถอะ"

จากที่หวั่นใจว่าเพื่อนจะเสียใจตอนนี้ต้องช่วยศัตรูที่มายืนต่อว่าเพื่อนก่อน ดูท่าทางดอกแก้วจะไม่ยอมง่ายๆ ดูจากรอยยิ้มที่มุมปากร้ายๆ นั่น เธอไม่เคยเห็นแบบนี้มาก่อนเลย

"น้ำหวานขอไว้หรอกนะ"

ดอกแก้วยิ้มให้กับแนน เธอพอใจในผลงานที่สามารถเรียกคนมาดูได้มากมายจนเป็นที่พอใจ ค่อยหายโมโหไอ้คนขับรถที่สาดโคลนใส่เธอเมื่อเช้าลงหน่อยมีที่มาให้ระบายอารมณ์แบบนี้

"อีแก้ว"

แนนแผดเสียงดังลั่น เธอโกรธจนหน้าแดงหูแดง อับอายซะจริงทั้งที่มาหาเรื่องเขาแต่ดันโดนเขาเล่นงานเอาซะได้จะเอาหน้าไปไว้ไหนละคราวนี้

"ไปกันเถอะน้ำหวาน ได้เวลาเรียนแล้ว"

ดอกแก้วรีบชิ่งหนีก่อนที่แนนจะกรี๊ดจนแก้วหูของเธอแตก แค่อยู่ดูความอับอายแค่นี้ก็สะใจแล้ว

สองสาวพากันขึ้นเรียนตามปกติแต่วันทั้งวันมีแต่คนพูดถึงดอกแก้วหญิงสาวผู้เรียบร้อยผู้มีรางวัลการันตีในความดีของเธอมากมายไม่ว่าจะเรื่องเรียน เรื่องกิริยามารยาทจนทุกคนต่างยอมรับในตัวเธอแต่วันนี้ทำให้ทุกคนไม่กล้ามองหน้าเธอเลยเพราะกลัวจะโดนเหมือนแนน ใครจะคิดว่าแสนดีอย่างดอกแก้วจะทำกับแนนได้เจ็บแสบขนาดนั้น