ปฏิเสธรัก

chapter 1

"พลอยลูกเสร็จหรือยังต้องรีบไปแล้วนะพี่เขาจะลงเครื่องแล้ว"

"ค่าาาา เสร็จแล้วค่ะ"

ฉันรีบวิ่งออกจากห้องนอนของตัวเองทันที หลายคนคงจะงงว่าฉันมาอยู่ในครอบครัวนี้ได้ยังไง ก็คือคุณแม่เล่าว่าเจอฉันตอนฉันตั้งแต่3ขวบ ฉันตัวคนเดียวไม่มีใครท่านก็เลยพาฉันมาเลี้ยง แต่ก็นะด้วยความที่ลูกชายของบ้านนี้เขาไม่ชอบฉันเท่าไหร่ ฉันก็จะพยายามเลี่ยงไม่เจอเขา นี่ก็4ปีแล้วที่เราสองคนไม่ได้เจอกันเลย พี่เขาไปเรียนต่อเมืองนอกตั้งหลายปีไม่มีท่าทีอยากจะกลับมาเลยด้วยซ้ำ นั้นเพราะเขาจำฝังใจว่าคุณพ่อกับคุณแม่ไม่รักเขาถึงอยากจะส่งเขาไปเรียนที่ไกลๆ ช่างเถอะๆคุณแม่เรียกแล้วฉันควรจะรีบออกไปให้ไว

"มาแล้วค่าาาา"

ฉันเดินยิ้มออกมาแล้วก็รีบวิ่งขึ้นรถตู้ไป ระหว่างฉันก็มานั่งคิดว่าถ้าฉันเจอเขาแล้วเขาจะยังเกลียดฉันอยู่มั้ย เมื่อก่อนเขาไม่ชอบขี้หน้าฉันเลยด้วยซ้ำ จนถึงตอนนี้4ปีผ่านไปเขาจะยังเกลียดฉันอยู่รึเปล่า

"คิดอะไรอยู่ลูกพลอยใส"

ฉันหันไปมองหน้าคุณแม่แล้วส่ายหน้ายิ้มๆ

"ไม่ค่ะ กำลัวคิดว่าพี่จากัวร์จะหน้าตาเปลี่ยนไปเยอะมั้ยคะ แหะๆ"

ฉันยิ้มกว้างตามสไตล์คนชอบยิ้มของฉันอยู่แล้ว หลายคนก็เลยคิดว่าฉันไม่คีอยมีเรื่องเครียดหรือเรื่องที่กังวลใจเท่าไหร่

"เปลี่ยนแน่ๆ ขนาดลูกสาวแม่แค่4ปียังเป็นสาวสวยขนาดนี้ พี่จากัวร์เห็นหนูต้องตะลึงแน่ๆเลย "

ฉันยิ้มแห้งๆไม่พูดอะไร เผลอๆเขาเห็นฉันคงจะเบะปากใส่ไม่งั้นก็อ้าปากด่าหรือแขวะตามสไตล์เขานั้นแหละ

@สนามบิน

"จากัวร์ลูก”

เสียงคุณแม่ตะโกนเรียกคนตรงหน้าแล้วรีบวิ่งไปหา คุณแม่เดินไปจับมือพี่เขาแน่น เขาเย็นชามากจริงๆไม่แม้แต่จะสวมกอดแม่ของตัวเองด้วยซ้ำ เขามองผ่านคุณแม่แล้วมองหน้าฉัน เขาชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วยกยิ้มมุมปาก

"เหอะ! ขนาดมารับผมยังไม่วายเอาลูกรักคุณแม่มาด้วยเลยนะครับ รักกันจริงๆ หึ”

นั้นไงหละพูดขาดคำที่ไหน เขาก็ยังคงเกลียดฉันคนนี้เหมือนเดิมสินะ ฉันพยายามที่จะไม่ร้องไห้ให้เขาเห็นฉันหันไปยิ้มให้เขาแล้วยกมือไหว้เขา

"สวัสดีค่ะพี่จากัวร์"

เขามองหน้าฉันแล้วยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

"รู้สึกว่าฉันจะเป็นลูกคนเดียวนะ ไม่มีน้อง"

"จากัวร์!! ทำไมพูดกับน้องแบบนี้”

คุณแม่เอ่ยเสียงดังลั่นจยคนเริ่มหันมามอง ฉันรีบไปห้ามคุณแม่ไว้เพราะไม่อยากให้เขาสองคนต้องมาทะเลาะกันเพราะฉันเหมือนในอดีต

"คุณแม่ค่ะพอเถอะค่ะคนเยอะนะ กลับกันเถอะค่ะ"

"ขอโทษน้องซะจากัวร์”

คุณแม่ไม่ยอมเขายังยืนนิ่งแล้วกดดันให้พี่จากัวร์มาขอโทษฉัน ฉันอยากจะร้องไห้จริงๆไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพี่จากัวร์ถึงเกลียดฉันนัก เพราะคุณแม่ให้ท้ายฉันที่ไม่ใ่ชลูกแท้ๆตลอดเวลานะสิ

"ถ้าคราวหลังมารับผมแล้วมาแสดงความรักต่อลูกกาฝาก คุณแม่ก็ไม่ต้องมารับผมนะครับ สมชายฝากกระเป๋ากลับด้วยฉันจะกลับเอง”

พี่จากัวร์พูดจบก็เดินหนีไปทางอื่นทันที คุณแม่ทำท่าทางเหมือนจะเป็นลมฉันรีบประคองท่านไว้

"คุณแม่”

"แม่จะทำยังไงกับลูกชายคนนี้ดีนะ”