ปฏิเสธรัก

chapter 2

ผมตัดสินใจเปลี่ยนไปกลับด้วยแท็กซี่แทนและคงจะยังไม่กลับบ้านตอนนี้หรอก หงุดหงิด วันนี้ไปผับไอ้ดริวดีกว่า ว่าแล้วก็เรียกแท็กซี่สนามบินแล้วมุ่งตรงไปร้านเหล้าทันที ผมไม่คิดเลยว่าเวลาผ่านไปแม่ผมก็ยังเหมือนเดิม รักยัยเด็กนั้นป่ะคบประหงมกันอย่างสุด ตั้งแต่มียัยนั้นเข้ามาในบ้านผมไม่เคยมีความสุขเลยสักครั้ง ทุกคนเอาอกเอาใจเด็กพลอยใสจนลืมไปแล้วว่ามีผมเป็นลูกแท้ๆ ไม่เคยแสดงความรักไม่เคยกอด พวกเขาบอกผมว่าผมเป็นผู้ชายผมเข้มแข็ง แต่น้องเป็นผู้หญิงน้องต้องได้รับการดูแลเอาใจใส่เป็นพิเศษ เหตุผลนี้คงเพียงพอให้ผมเกลียดยัยเด็กพลอยใสนั้นมากแล้วหละ

'เพราะเธอมาแย่งความรักในครอบครัวของผม ผมเกลียดเธอ แล้วก็เกลียดคนในครอบครัวของตัวเองด้วย”

ผมกำหมัดแน่น ระหว่างทางผมก็เอาแต่คิดว่าถ้าผมไม่กลับไปอยู่ที่บ้าน ไม่ไปรับช่วงต่อที่บริษัทพ่อแล้วผมจะไม่กลับมาที่ไทยด้วย พวกเขาก็คงไม่สนใจผมอยู่ดีมั่ง เหอะ

@ผับ

ผมเดินเข้าไปตรงเคาเตอร์ชั้นล่างของผับ ไปสั่งเหล้าเข้มๆดื่มก่อน3แก้ว จากนั้นผมก็เดินขึ้นไปโซนชั้น VIP เดินไปถึงที่ว่างผมก็นั่งลงไปเลยสักพักก็มีผู้จัดการของผับเดินเข้ามาหาผม

"สวัสดีครับคุณลูกค้าต้องกะ... คะ..คุณจากัวร์”

ผมหันไปมองหน้าไอ้มาร์คแล้วยกยิ้มมุมปาก

"จำกูได้ด้วย”

"แหม่ หล่อขนาดนี้แถมหน้าไม่เปลี่ยนอีก รออยู่ตรงนี้นะครับผมจะไปตามคุณดริวมา"

มันพูดจบก็รีบวิ่งไปชั้นบนทันที ส่วนผมก็ดื่มต่อไปอีกหลายแก้วจนตัวเองเริ่มมึนๆละ

"ไอ้จากัวร์ มึงกลับมาเมื่อไหร่วะเพื่อนนน"

ไอ้ดริวมาถึงก็รีบวิ่งมาหาผมทันที ก่อนจะนั่งลงข้างๆผมแล้วจับไหล่ผมแน่น ผมยกเหล้าขึ้นดื่มต่อมันบอกผมอย่างปลงๆก่อนจะเอ่ยถาม

"เพิ่งถึงวันนี้"

"แล้วเป็นเหี้ยไรเมาหัวราน้ำ อย่าบอกนะว่าไปทะเลาะกับพ่อแม่มา หรือน้องสาว”

มันเอ่ยถามผมยิ้มๆนั้นทำให้ผมหงุดหงิดกว่าเดิมยกเหล้าขึ้ยดื่มอีกตนมันต้องดึงแก้วออก

"อย่าพูดถึงยัยเด็กนั้น"

"โธ่เพื่อจากัวร์4ปีผ่านไปมึงยังจำฝังใจอีกเหรอ”

มันเอ่ยถามผมยิ้มๆผมเบะปากใส่มันทันที

"จะชาตินี้ทั้งชาติหรือชาติไหนกูก็เกลียดยัยเด็กนั้น มันมาทำครอบครัวฉันพัง ครอบครัวที่เคยคิดว่ามันคือบ้านของฉัน แต่ไม่ใช่เว้ย ฉันคือคนนอกฉันไม่ใช่ครอบครัวของพวกเขา"

ผมถึงกับน้ำตาซึมเมื่อความเจ็บนี้มันไม่เคยจางลงไปเลย ตั้งแต่มีเด็กนั้น แม่ผมไม่เคยกอดผมสักครั้ง จากที่เคยไปส่งไปรับที่โรงเรียน ก็ปล่อยให้ผมไปกับคนขับรถแล้วแม่ไปส่งยัยเด็กพลอยใสแทน แม้กระทั้งโตขึ้นมากิจกรรมที่โรงเรียนก็ไม่มาร่วมบอกว่าน้องไม่สบายบ้าง แม่ต้องไปโรงเรียนน้อง ทั้งๆที่เป็นแค่เด็กเก็บมาเลี้ยงแต่ทำไมทำเหมือนเด็กนั้นเป็นลูกแท้ๆ พวกเขาละเลยความรู้สึกของผมมาตลอด มีแต่ยัยพลอยใสที่ได้รับความรับความอบอุ่นจากครอบครัว ต่างจากผมที่ไม่เคยได้รับสิง่นั้นเลยนอกจากเงินที่พวกเขาโยนให้

"แม่แกรักแกนะเว้ย ท่านอาจจะมีเหตุผลที่ทำแบบนั้น"

"เหอะ จะเหตุผลอะไรมันก็ไม่ได้ลบล้างสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ได้ แม้กระทั่งความรู้สึกกู อะไรก็มาลบล้างไม่ได้”

"มึงลองเปิดใจสิ น้องพลอยใสเธอเป็นเด็กน่ารักนะเว้ย พูดเพราะอ่อนหวาน กูเจอบ่อยๆกูว่าน้องไม่ได้มีพิษมีภัยอะไรเลยนะ"

ผมชักสีหน้ามองไอ้ดริวอย่างสงสัย ว่ามันไปเจอยัยเด็กนั้นได้ยังไง

"มึงรู้ได้ยังไงว่านั้นเด็กนั้นมันดีอ่ะ"

"ก็เขามากับแก๊งเพื่อนเขาบ่อยๆ มาก็มานั่งยิ้มๆดื่มแต่น้ำส้ม ไม่ยุ่งกับผู้ชายคนไหนเลยด้วย น่ารักจะตาย "

ผมหัวเราะหึหึในลำคอก่อนจะเอ่ยออกไป

"สร้างภาพนะสิ เผลอๆนะทั้งแรดทั้งร่านละมั่ง เหอะ อย่าไปพูดถึงยัยนั้นเลยพูดแล้วฉันโมโหเปล่าๆ กลับมาคราวนี้ฉันจะต้องไปทำงานที่บ้านคงจะเจอยัยนั้ยทุกวัน แต่คิดฉันก็เอียนจนจะอ้วกแล้ว"