อสูรบัญชารัก

EP12 ศัตรูหมายเลขหนึ่ง

EP12 ศัตรูหมายเลขหนึ่ง

“ถ้าผมอ้วนเป็นหมู ผมจะกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเกาะนี้ คงไม่กลับอเมริกาแล้วละครับ” คุนไซต์สัพยอก แต่มือหนายังคงโอบเอวมารดาเอาไว้

“แล้วนี่เพิ่งมาถึงเหรอลูก เดินทางเหนื่อยไหม”

“ผมมาถึงตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับคุณแม่” คนตัวโตสารภาพพลางยิ้มกว้าง

“อ้าว! มาถึงตั้งแต่เมื่อวานแล้วไปนอนพักที่ไหนล่ะลูก” เอื้องมณีตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น “บนเกาะนี้ไม่มีรีสอร์ตหรือบังกะโลที่ไหน มีรีสอร์ตของแม่ที่เดียว อย่าบอกนะว่าเราไปกางเต็นท์นอนบนชายหาด โอ๊ย! แม่หัวใจจะวาย” แม้จะรู้ว่าบุตรชายเป็นเด็กผู้ชายไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่ก็อดตกใจไม่ได้

“อย่าเพิ่งตกใจครับคุณแม่ ผมนอนอยู่ในรีสอร์ตของคุณแม่นี่แหละครับ เมื่อวานผมยังมาแอบดูคุณแม่อยู่เลย” คนตัวโตยักคิ้วหนาอย่างเจ้าเล่ห์

เอื้องมณีเห็นดังนั้นก็หัวเราะออกมาเสียงดัง คุนไซต์เหมือนอดีตสามีตอนหนุ่มๆ เหลือเกิน แต่สิ่งที่แตกต่างไปจากบานเนอร์ก็คือคุนไซต์มีรอยยิ้มที่น่าประทับใจ ในขณะที่อดีตสามีของเธอเอาแต่เคร่งเครียดแทบไม่ยิ้มแย้ม

และเพราะความเครียดจากการทำงานและการก่อร่างสร้างธุรกิจอัญมณีทริสตัน จึงทำให้เธอต้องเลิกรากับอดีตสามีทั้งที่ยังรักมากเหลือเกิน

“ร้ายจริงเชียว ถ้าจะมาอยู่กับแม่ก็ต้องมานอนกับแม่ที่บ้านนะรู้ไหม เดี๋ยวแม่จะให้พนักงานไปขนของมาไว้ที่นี่ มาเถอะ เข้ามาในบ้านก่อน” เจ้าของร่างท้วมค่อนไปทางเจ้าเนื้อจูงมือของบุตรชายพาเดินเข้ามาในบ้าน

ทายาททริสตันเดินเข้าไปในบ้านแล้วกวาดตามองอย่างสังเกต บ้านไม้เย็นสบาย พื้นไม้ขัดมันให้ความรู้สึกถึงเสน่ห์ของเอเชียอาคเนย์ เฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดล้วนทำจากไม้เนื้อดี เขากวาดสายตามองหาศัตรูที่เขาต้องกำจัดออกไปให้พ้นจากชีวิตของมารดา แต่กลับไม่พบ

“แล้วนี่เราหิวหรือยัง แม่ทำข้าวต้มกุ้งเอาไว้ในครัว จะกินด้วยกันไหม”

“คุณแม่กินเถอะครับ ผมกินอาหารเช้ามาจากห้องพักเรียบร้อยแล้วครับ” เขาหันไปตอบมารดาพลันสายตาก็ไปปะทะกับกรอบรูปแบบตั้งโต๊ะที่วางอยู่บนตู้ไม้

เขาสืบเท้าเข้าไปใกล้ๆ แล้วมองรูปภาพนั้นอย่างพิจารณา รูปเก่าน่าจะสักสิบปีเป็นอย่างน้อย มารดาของเขายังสาว ท่านจูงมือเด็กหญิงในชุดกระโปรงสีชมพูหวาน ถักเปียทั้งสองข้าง หน้าตาจิ้มลิ้ม เป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักน่าเอ็นดู ใครเห็นก็คงหลงรักตั้งแต่ในครั้งแรก

“ใครหรือครับคุณแม่ น่ารักจัง”

“เดี๋ยวเราก็ได้เจอน้อง น้องออกไปเยี่ยมชาวต่างชาติที่จมน้ำเมื่อวานที่โรงพยาบาลจ้ะ เที่ยงๆ คงกลับมา”

“น้องหรือครับ” ชายหนุ่มทวนถามด้วยความแปลกใจ ในเมื่อเขามีน้องชายแค่สองคนไม่ได้มีน้องสาวที่ไหน แต่เมื่อคิดได้ว่าน้องที่มารดาเอ่ยถึงคงเป็นผู้หญิงที่ชื่อพลอยใส เขาก็ชักสีหน้าไม่พอใจทันที แต่เพียงครู่เดียวก็ปรับสีหน้ากลับมาเป็นปกติดังเดิม

“จ้ะ แม่ยังไม่ได้เล่าให้ลูกฟัง แม่มาอยู่ที่นี่ได้รับเด็กคนหนึ่งมาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม น้องชื่อพลอยใส เป็นเด็กน่ารัก มารยาทดี ลูกเห็นต้องเอ็นดูน้องแน่ๆ แม่รับประกัน” เอื้องมณียิ้มกว้างเมื่อคิดถึงพลอยใส เด็กผู้หญิงที่ทำให้หัวใจแสนเศร้าโศกหม่นมัวเพราะความผิดหวังในรักกลับมาสว่างไสวอีกครั้ง เจิดจรัสด้วยแสงแห่งพลอยบริสุทธิ์ ทำให้ชีวิตของเธอมีค่าและมีความหมาย

“ผมอาจไม่คิดว่าเธอน่ารักก็ได้นะครับ” ชายหนุ่มค้านอย่างมีอคติ ยิ่งเมื่อเห็นแววตาเอ็นดูของมารดาก็พาลคิดอย่างไม่ชอบใจว่า ผู้หญิงที่ชื่อพลอยใสคงออดอ้อนประจบจนมารดาของเขาลุ่มหลงหนัก ถึงขนาดยอมยกทรัพย์สมบัติทั้งหมดให้เป็นแน่

ผู้หญิงคนนี้แผนสูง! เขาจะประมาทไม่ได้อย่างเด็ดขาด

“แต่แม่เชื่อว่าลูกต้องบอกว่าน้องน่ารักจ้ะ เพราะพลอยใสเป็นเด็กมีมารยาท อ่อนน้อมถ่อมตน คนทั้งเกาะรักพลอยใสกันทั้งนั้น” เอื้องมณีบรรยายสรรพคุณของลูกสาวบุญธรรมโดยไม่ได้สังเกตสีหน้าไม่เห็นด้วยของบุตรชายเลยแม้แต่น้อย

“มาเถอะ มานั่งพักผ่อนตรงนี้ก่อน ขอแม่ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าครู่เดียว เดี๋ยวแม่จะลงมาอุ่นของหวานให้กิน แม่ทำแกงบวดฟักทองเอาไว้ ของโปรดของลูกตอนเด็กๆ ไม่รู้จำได้หรือเปล่า”

“จำได้สิครับ ใครทำก็ไม่อร่อยเท่าคุณแม่”

“ปากหวานจริงๆ เลยลูกคนนี้” เอื้องมณีตีเบาๆ ที่ต้นแขนของบุตรชาย ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของตัวบ้าน

ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนจะพิมพ์อีเมลส่งหาน้องชายอีกสองคนว่า...

‘วันที่ 3 เมษายน เป็นวันเกิดของคุณแม่ ฉันอยากให้พวกแกเดินทางมาที่เกาะร้อยรักเพื่อเป็นของขวัญให้คุณแม่ ท่านอายุมากแล้วและยังคิดถึงพวกเราเสมอ ฉันอยากให้พวกแกได้กอดท่านอย่างที่ฉันได้กอด’

คุนไซต์กดส่งแล้วยิ้มกับตนเอง นี่เป็นของขวัญเพียงอย่างเดียวที่เขาจะทำให้มารดาบังเกิดเกล้าได้ เขารู้ว่ามันไม่อาจทดแทนกับสิ่งที่ผ่านมา แต่นั่นมันคืออดีต...อดีตที่ไม่อาจย้อนกลับไปแก้ไขอะไรได้เลย แต่ปัจจุบันและอนาคตที่กำลังจะมาถึง เขาจะทำให้ดีที่สุด ทำทุกอย่างเพื่อให้ท่านมีความสุขในบั้นปลายชีวิต

เขาเดินไปหยุดยืนที่โถงบันได เห็นรูปภาพขนาดใหญ่แขวนอยู่ หัวใจแข็งแกร่งของเขาแกว่งไม่เป็นท่า เมื่อนั่นคือรูปครอบครัวเพียงใบเดียวที่ได้ถ่ายกันพร้อมหน้า รูปนี้หายออกไปจากคฤหาสน์นานแล้ว เขาจำได้ว่าบิดาสั่งให้หาจนทั่วแต่ก็ไม่พบ ทั้งรูปภาพทั้งฟิล์มหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ที่แท้ก็มาอยู่บนเกาะร้อยรักนี่เอง...

ในภาพนั้นมารดากับบิดานั่งอยู่บนโซฟา โดยมีเขาในวัยสิบสามปี ทริบเฟนวัยสิบเอ็ดปียืนอยู่ด้านหลัง ส่วนฮิดเดนไนต์ในวัยหกปีนั่งตรงกลางระหว่างบิดากับมารดา บิดาผู้เคร่งขรึมกับมารดาผู้อ่อนโยน เขาไม่เข้าใจความรักก็ด้วยเหตุนี้ เขาเห็นมารดาต้องนั่งร้องไห้เพราะบิดาเอาแต่ทำงานและกลับบ้านมืดค่ำมาตั้งแต่เด็กๆ

เขาจึงมองว่าความรักเป็นเรื่องทรมาน และเราสามารถใช้ความรักให้เป็นเครื่องมือทำร้ายจิตใจอีกฝ่ายได้ การแต่งงานมีครอบครัวเป็นแค่สิ่งสมมุติว่ามีความสุขเท่านั้น จะมีสักกี่คนบนโลกใบนี้ที่มีความสุขกับการมีครอบครัวจริงๆ สิ่งที่เขาต้องการก็แค่คู่ควงหรือจะเรียกให้ดูดีว่าคนรัก แต่ไม่ใช่ภรรยา

เขาไม่ต้องการภรรยา!