“อากินแล้ว กลับไปเถอะ” ผู้ที่มีอายุมากกว่าเอ่ยขึ้นในขึ้นหลังจากที่ได้กินข้าวมื้อแรกของวันไปหนึ่งคำถ้วน เขาเพียงแค่อยากใช้เวลาที่เหลืออยู่ทำงานให้เสร็จลุล่วง แล้วจึงจะไปนอนพักเพราะรู้สึกอ่อนเพลียจนดวงตาหนักอึ้งไปหมด
“อาติณรู้ไหมคะ ว่าสภาพตัวเองตอนนี้เป็นยังไง”
“ช่างมันเถอะ เดี๋ยวงานเสร็จอาก็ไปนอนแล้ว”
“แค่กินข้าวเองนะคะอาติณ อย่าดื้อได้ไหมคะ หนูขอร้องล่ะ ไม่งั้นหนูจะโกรธอีกเรื่องหนึ่งแล้วนะคะ” สีหน้าของแสนดีเริ่มจริงจังขึ้นมา เมื่อคนตรงหน้าหัวรั้นจนเธอหมดคำจะพูด
“ก็แค่กินข้าว หนูจะซีเรียสทำไม?” ติณภพละสายตาออกจากเอกสารงานทั้งหมดทั้งมวล แล้วหันมาตั้งหน้าตั้งตาคุยกับเด็กสาวเบื้องหน้าอย่างจริงจัง
“หนูแค่ไม่อยากให้อาติณป่วย กินให้หมดเลยนะคะ ไม่อย่างนั้นหนูไม่ไปจริงๆ ด้วย”
“โอเค อากินก็ได้”
หากว่ากันตามตรงติณภพเองก็รู้สึกไม่มีสมาธิในการทำงานต่อ เขาจึงยอมสละเวลาจากการทำงานมากินข้าวเพราะมีเ
