ตอนที่ 7

1350 Words

ทั้งคู่นั่งดื่มกันต่อเกือบๆ ครึ่งชั่วโมง ไม่วายยังพูดคุยสารทุกข์สุกดิบจนคนในคลับเริ่มทยอยกลับกันไปหมดแล้ว “ไอ้ติณ ไหนว่าไม่เมาไงวะ ตื่นดิ กลับบ้านได้แล้วเว้ย” เจตเดินอ้อมมาอีกฝั่ง ก่อนจะสะกิดติณภพที่กำลังฟุบหลับอยู่บนโต๊ะอย่างหมดสภาพ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะต่างฝ่ายต่างได้ระบายความเครียดออกมา จึงเผลอดื่มกันเยอะกว่าปกติ ด้วยเหตุผลนั้นเจตจึงรู้สึกเวียนหัว เมาจนแทบทรงตัวไม่อยู่เลยด้วยซ้ำ... “อื้อ~ อย่ามายุ่งกับกู กูจะนอน” “กลับไปนอนบ้าน คนเขากลับกันหมดแล้วเนี่ย” “มึงกลับเลยเพื่อนรัก เดี๋ยวกูนอนนี่เอง” ติณภพเงยหน้ามองเจตก่อนจะเอ่ยเสียงงัวเงียเพื่อบอกให้อีกฝ่ายรู้ว่าตนจะไม่กลับไปนอนที่บ้าน หากแต่จะปักหลักอยู่ที่นี่ทั้งคืน “เอาโทรศัพท์มา เดี๋ยวกูโทรเรียกคนขับรถมึงมารับ” เจตยังคงไม่ลดละความพยายาม เขาล้วงหามือถือในกระเป๋ากางเกงของอีกฝ่าย แต่ก็ดันถูกผลักออกจนร่างทั้งร่างแทบกระเด็น “ไม่ต้องมายุ่งกับกู...” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศที่เริ่มเงียบสงัดขึ้นไปทุกทีๆ เมื่อไหร่ที่ความเมามายครอบงำติณภพจะชอบเอาแต่ใจจนติดเป็นนิสัย ไม่ว่าใครที่อยู่ใกล้ก็จะถูกทำเขาทำนิสัยเสียๆ ใส่อยู่บ่อยครั้ง หลังจากนั้นประมาณยี่สิบนาทีเศษ เจตเรียกคนขับรถให้มารับเพื่อนของตนกลับบ้าน ก่อนจะแยกย้ายกันที่หน้าคลับเพราะเขาเองก็ขอตัวกลับไปพักผ่อนด้วยเหมือนกัน... ยานพาหนะสี่ล้อสุดหรูจอดนิ่งอยู่กับที่ ชายหนุ่มราวๆ สองถึงสามคนพยุงร่างของผู้เป็นนายเข้ามาในบ้านอย่างทุลักทุเล เพื่อพาไปส่งที่ห้องนอน ความชุลมุนวุ่นวายทำเอาสาวใช้ในบ้านมายืนมุงดูกันยกใหญ่ ร้อยวันพันปีติณภพไม่เคยเมาหัวราน้ำแบบนี้มาก่อน อย่างน้อยก็พอจะมีสติที่จะเดินขึ้นไปนอนเองได้ แต่ทว่าครั้งนี้กลับหนักกว่าทุกๆ ครั้งที่ผ่านมา “ไหวไหมคะเนี่ยคุณติณ” ป้าต้อยกล่าวถามเด็กหนุ่มด้วยความเป็นห่วงเป็นใย ทั้งยังคอยช่วยประคองเขาไว้อีกแรง “อื้อ...ผมไหวมากครับป้า สบายมาก...” ติณภพได้ยินประโยคเหล่านั้นจางๆ หากแต่ก็รีบตอบกลับผู้ใหญ่ทันที ทว่าร่างกายกลับอ่อนเปลี้ย ตรงกันข้ามกับคำตอบของเขาโดยสิ้นเชิง “สภาพแบบนี้ ไม่น่าจะไหวมั้งคะ” “เกิดอะไรขึ้นคะ?” เสียงหวานจากเด็กสาวดังสวนขึ้นท่ามกลางความวุ่นวาย จนส่งผลให้ทุกคนต่างก็ให้ความสนใจไปที่เธอกันโดยอัตโนมัติ “คุณแสนดี ดึกขนาดนี้แล้วลงมาทำอะไรเหรอคะ? ทำไมยังไม่นอนอีก?” ป้าต้อยเห็นเธอยืนงงอยู่ใกล้ๆ ทั้งยังสวมใส่ชุดนอนบางเฉียบ จึงรีบเอ่ยถามในทันที “หนูหิวอะค่ะ ก็เลยกะว่าจะลงมาหาอะไรกิน แต่ก็ดันมาเจอ...” “ตอนนี้พาคุณติณขึ้นไปบนห้องก่อนดีไหมครับ?” ลูกน้องคนสนิทของติณภพพูดขึ้น เมื่อเริ่มรู้สึกว่าเจ้านายของตนกำลังจะไม่ไหว “จอม พาอาติณไปพักข้างบนก่อนดีกว่า” เธอรีบเอ่ยตอบอย่างทันควันเมื่อเห็นว่าสภาพของติณภพไม่สู้ดีนัก “ครับ คุณแสนดี” ขณะนี้ร่างของชายหนุ่มถูกวางลงบนเตียงอย่างเบามือ ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างระมัดระวังกันเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะแสนดี… “ทุกคนแยกย้ายกันไปพักผ่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวทางนี้หนูดูแลเอง” “จะไหวเหรอคะคุณแสนดี ให้ป้าอยู่ช่วยไหมคะ?” ป้าต้อยยื่นข้อเสนอให้กับเด็กสาวด้วยความหวังดี อีกทั้งยังวางมือลงบนต้นแขนของเธอเพื่อบอกว่าตนเต็มใจที่จะอยู่ช่วยดูแลคนเมา “ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้า นี่ก็ดึกมากแล้ว ทุกคนแยกย้ายกันเถอะค่ะ” แสนดียังคงยืนหยัดคำเดิม ดวงตากลมโตฉายแววแน่วแน่จริงจัง เธอคิดว่าก็แค่คนเมาคนเดียวเท่านั้น คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง… ราวๆ10 นาที ต่อมา ใบหน้าสีแดงระเรื่อขยับไปมา เมื่อเริ่มรู้สึกถึงความไม่สบายตัว ยามนี้บรรยากาศภายในตัวห้องนอนเงียบสนิท ไร้เสียงรบกวน ส่งผลให้ติณภพไม่อยากลืมตาตื่นขึ้นมายิ่งกว่าเดิม จากนั้นไม่นาน แสนดีเดินกลับเข้ามาพร้อมกับอ่างใส่น้ำและผ้าบางๆ หนึ่งพื้น เธอตรงดิ่งมาที่บริเวณโต๊ะข้างหัวเตียง ก่อนจะวางทุกอย่างลง แล้วหย่อนกายลงนั่งข้างกายของคนไร้สติ “ทำไมเมาขนาดนี้คะเนี่ย?” เด็กสาวจับจ้องไปยังใบหน้าของอีกฝ่ายพร้อมทั้งตั้งคำถามที่ตนยังคงไม่เข้าใจตั้งแต่คราแรกที่เห็นเขาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ในขณะเดียวกันก็พลางนำเอาผ้าชุบลงในน้ำที่เตรียมมา ก่อนจะค่อยๆ บิดออกจนหมาดดี หัวคิ้วทั้งสองข้างพลันขมวดเข้าหากันเมื่อสัมผัสอุ่นๆ ผุดขึ้นโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว ติณภพขยับเขยื้อนร่างกายอีกครั้ง ก่อนจะปรือตาขึ้นมองสถานการณ์ตรงหน้า แล้วพบว่าหญิงสาวเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มกำลังล่วงเกินตนอยู่ "ทำอะไร..." น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นพร้อมกับมือหนาที่บีบเข้าที่ข้อมือของเด็กสาวแผ่วเบา ส่งผลให้แสนดีสะดุ้งตกใจเล็กน้อย แต่ไม่นานก็ดึงสติกลับมาได้อย่างทันท่วงที "หนู...กำลังจะเช็ดตัวให้อาติณไงคะ" "เช็ดแค่นี้มันจะดีขึ้นได้ยังไง" ร่างสูงพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวบางออกอย่างรวดเร็ว จนเผยให้เห็นเนื้อหนังมังสาชัดเต็มสองตา นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มหลุบมองต่ำทั้งยังเบนหน้าหนีออกไปอีกทาง ด้วยความที่เธอเพิ่งจะบรรลุนิติภาวะมาได้ไม่นาน ซึ่งแน่นอน เรื่องอย่างว่า...ไม่เคยเกิดขึ้นในหัวของเธอเลยแม้แต่น้อย จนกระทั่ง... "อาติณไม่ต้องถอดหมดก็ได้มั้งคะ แค่ดีก็น่าจะพอแล้ว" "อาร้อน...เช็ดอีกสิ" ติณภพพูดพลางจับมืออีกฝ่ายเพื่อหวังให้เธอทำตามในสิ่งที่ตนต้องการ แต่ทันทีที่มือข้างนั่นสัมผัสลงบนแผงอกกำยำ หัวใจของแสนดีก็เต้นรัวแรง ลอบกลืนน้ำลายลงคอด้วยความประหม่าอย่างไม่อาจควบคุม เธอชักมือกลับทันควัน ก่อนจะหยัดกายขึ้นยืน เธอทำตัวไม่ถูก ยิ่งติณภพเป็นฝ่ายเริ่มก่อนก็ยิ่งทำให้สติเตลิดเปิดเปิงไปกันใหญ่ "เป็นอะไร?" "ป....เปล่าค่ะ หนูแค่..." แสนดีถึงกับพูดไม่ออก เธอกำลังตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก รับปากทุกคนไว้แล้วแท้ๆ ว่าจะดูแลติณภพเอง แต่ตอนนี้ในใจกลับอยากจะวิ่งหนีออกไปให้รู้แล้วรู้รอด "แค่อะไร?" เจ้าของร่างใหญ่ไม่ปล่อยให้ความสงสัยของตัวเองผ่านไปง่ายๆ เอ่ยถามคนตรงหน้าอย่างตรงไปตรงมาโดยที่ดวงตาทั้งสองข้างยังคงปิดสนิท "ไม่มีอะไรค่ะ เดี๋ยวหนูเช็ดตัวให้นะคะ"ร่างเล็กสะบัดความคิดบ้าๆ นั่นทิ้ง แล้วรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปหาผู้เป็นอาเพื่อเช็ดตัวต่อดังเดิม โดยมีอีกฝ่ายคอยลืมตามองอยู่เป็นระยะๆ "แสนดีคิดอะไรกับอา ทำไมหน้าแดงแบบนี้ล่ะ" "..." ก็แค่ตอบกลับไปว่าไม่ได้คิดอะไร ทำไม...ถึงได้หนักใจที่จะตอบขนาดนี้กันนะ... ............................ ระหว่างรออัพ เรื่อง คุณอาไม่แท้ สามารถเข้าไปเช็คการอัพนิยาย เรื่องคุณอาไม่แท้หรือพูดคุยสอบถามนิยายเรื่องอื่นของหยีได้ที่ ไลน์ส่วนตัว @195oafqc แอดกันมาเยอะๆนะคะ มาพูดคุยกันค่ะ ........................... ฝากกดติดตามยาหยีในดรีมด้วยน๊า...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more