“แกอย่าเพิ่งตกใจ อาติณไม่ได้เป็นอาแท้ๆ ของฉัน จำได้ไหมที่ฉันตงิดใจเมื่อหลายเดือนก่อนแล้วมาเล่าให้แกฟัง” ร่างบางรีบเอ่ยสมทบความจริงตามออกไป เพราะรู้ว่าคนตรงหน้าคงจะอึ้งกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่น้อยไปกว่าใครหน้าไหน
“อืม จำได้สิ แต่ตอนนั้นพวกเราก็คิดกันเล่นๆ นี่น่า ใครจะรู้ว่ามันจะเป็นเรื่องจริง”
“ใช่ ตอนที่ฉันได้ยินจากปากของอาติณ ฉันแทบไม่อยากจะเชื่อเลย เพราะแบบนั้นฉันก็เลยหลวมตัวไปมีอะไรกับเขาจนได้” ประโยคเมื่อครู่ดังต้นแผ่วปลาย เธอไม่ได้รู้สึกดีที่ทำเรื่องแบบนั้นกับคนเมาจึงไม่มั่นใจที่จะพูดออกไปเท่าไหร่นัก
แต่โชคดีที่เธอมีเพื่อนสนิทเข้าใจอะไรได้ง่ายๆ พลอยใจไม่โทษแสนดีเลยแม้แต่น้อย เพราะเธอแค่รู้สึกว่าเพื่อนตัวเองก็เป็นผู้ถูกกระทำ แม้ร่างกายจะยินยอม แต่ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ไม่ได้รู้สึกดีกับการมีเซ็กซ์ในครั้งนี้ จิตใจของเธอย่ำแย่เพียงเพราะผู้ใหญ่เมาจนขาดสติ
“แล้วแกรู้ไหมว่าตอนที่มีอะไรกัน
